Plays Mingus

Arek Skolik & His Men

Słuchamy dokładnie tego, co Arek Skolik deklaruje na okładce: „Nagranie jest efektem spontanicznego jam session w oparciu o kompozycje Charlesa Mingusa”. Co tu można więcej dodać? Spróbujmy:

1) Gra trio bez instrumentu harmonicznego. Czyli nic nowego, a i tak za każdym razem wciągającego; każdy z instrumentów gra tu pierwszoplanową rolę; jest to granie radosne i organiczne, muzyka wydaje się oczywista i konieczna, jak tlen.

2) To jest swobodne, swingowo-bluesowo-bopowe granie, jakie najlepiej sprawdza się na żywo, w jakimś ciasnym klubie i bez zadęcia na wielką sztukę.  Zgodnie z taką formułą, muzycy tej klasy, co Skolik i jego młodsi o kilkanaście lat partnerzy, mogliby wziąć na warsztat dowolny standard, a efekt byłby podobny, czyli porywający.

3) Skolik, Bothur i Jaros wzięli jednak na warsztat muzykę Charlesa Mingusa, który jest, co prawda, postacią w historii jazzu kanoniczną (osobowość, postawa życiowa, społeczna i polityczna), ale jego kompozycje – biorąc pod uwagę ogromny dorobek – nie są dziś specjalnie popularne, więc tym bardziej zasługują, żeby je po mistrzowsku przypominać.

Z tych bardziej znanych mamy tu Fables of Faubus, Pithecantropus Erectus i bodaj najsłynniejszy utwór Mingusa Goodbye Pork Pie Hat (z tekstem Joni Mitchell, stylowo wyrecytowany i zaśpiewany przez Patrycję Zarychtę). Każdy robi piorunujące wrażenie, a zamykający płytę Jump Monk to istna erupcja energii i entuzjazmu. Just like made in USA.

Autor: Adam Domagała