Purest Form

James Francies

Childish Gambino, Pat Metheny, Mark Ronson, The Roots, YEBBA, Chris Potter, Common, Eric Harland, Marcus Miller, DJ Dahi, Lauryn Hill. I inni. Lista mniej lub bardziej pomnikowych osobistości ze świata jazzu i dobrej muzyki rozrywkowej, które w charakterze kompozytora, aranżera i wykonawcy zatrudniały (i zatrudniać będą) 26-letniego obecnie pianistę i klawiszowca z Houston, jest imponująca i całkowicie zrozumiała, bo ów młody człowiek to talent wprost galaktyczny, choć bez wątpienia ciągle na etapie definiowania własnego języka.

Z blurpa przygotowanego przez wydawcę (to już drugi album Franciesa dla Blue Note Records) dowiedziałem się, że tym razem artysta przygotował czternaście utworów traktujących o miłości, smutku, słabości i harcie ducha. Niech będzie, przyjmijmy, że ta wielokolorowa mozaika to ilustracja wyżej wspomnianych stanów ducha. I zgódźmy się z tym, że owe emocje najdosłowniej wyrażają się w utworach z udziałem wokalistów (aczkolwiek nazwać je typowymi piosenkami będzie trudno). Trzonem albumu jest jednak wirtuozerskie granie na instrumentach, a jego kulminacją – pełna rozmachu wersja My Favorite Things (jedyny standard na tej oryginalnej i osobistej płycie) z gościnnym udziałem kolegi z wytwórni, wibrafonisty Joela Rossa. Takie pokoleniowe współprace to klucz do zrozumienia i docenienia tej muzyki, typowej dla młodzieńczej forpoczty Blue Note, której szeregi opuścił ostatnio Robert Glasper i, jak się okazało, nie było wielkim problemem, by zastąpić go kimś-grającym-w-tym-stylu (dowód? Rewelacyjny singiel 713, utrzymany w globalnie wypromowanej przez Glaspera, elektroniczno-neo soul­owo-hip-hopowej poetyce).  

Nowe pokolenie afro-amerykańskich jazzmanów jest wyemancypowane i bojowo nastawione, za pomocą muzyki (a często i towarzyszących jej śpiewanych lub recytowanych słów) walczy o le­pszy świat (a choćby i bardziej bezpieczne sąsiedztwo). Płyta Franciesa jest jednym z wielu kopniaków wymierzonych rzeczywistości przez to prężne środowisko. Może i posłucha tego mało ludzi, ale jeśli jakieś niszowe radio puści po północy pieśń tak uduchowioną, jak Oasis, dobrze ją zapamiętają.

Autor: Adam Domagała