Razem na tej ziemi

Piotr Rodowicz i Przyjaciele

Droga artystyczna Piotra Rodowicza naznaczona jest ważnymi wersami zaczerpniętymi wprost z naszej chrześcijańskiej kultury. Tak było, kiedy zainspirował go poemat „Prorok” Khalila Gibrana, czemu dał wyraz na koncercie z udziałem m.in. takich muzyków jak Joshua Redman, Roy Hargrove, Jurek Głód, Grażyna Auguścik i Bogdan Hołownia oraz osób recytujących poemat. I co znalazło później odbicie na płycie „Aby żyć”.

Teraz Rodowicz idzie dalej, wchodząc w głębię przesłania papieskiego. Jak sam mówi: „Jego zawołanie ‘Nie lękajcie się’ dodało mi odwagi i pomysł występów z jazzową muzyką chrześcijańską. Uznałem, że jako muzycy możemy wnieść nową jakość w jazzie, nieco na wzór amerykański, przecież trochę Coltrane’a i jego duchowość jest w każdym polskim muzyku. Widziałem też powierzchowny odbiór przekazu Papieża w polskim społeczeństwie. Dlatego kolejnym ważnym wydarzeniem była płyta poświęcona Janowi Pawłowi II, stworzona z inspiracji tekstami przez niego wygłaszanymi”. Tak powstał album „Jan Paweł II Inspiracje”(2002) z udziałem m.in. Krzysztofa Kolbergera i Ksawerego Jasieńskiego.

W terminologii filmowej album„Razem na tej ziemi”nazwalibyśmy sequelem. Kolejny raz inspiracją są słowa wielkiego Polaka: „Jako członkowie jednej rodziny ludzkiej, aby żyć razem na tej ziemi mamy pewne obowiązki wobec siebie nawzajem, od których nie możemy się uchylać. Miłość do wszystkich ludzi, do naszych braci i sióstr, wiąże się z szacunkiem i współczuciem, z gestami solidarności, z tolerancją, ze współpracą w imię wspólnego dobra. (…) Powinniśmy słuchać siebie z szacunkiem i dostrzegać wszystko co dobre w drugiej osobie by osiągnąć wzajemne zrozumienie”.

I ten tak ważny pierwiastek humanizmu płynie do nas z tego albumu z każdą nutą. Uczy tolerancji (ważne przesłanie tytułu Rachela na Dworcu Gdańskim). Latynoski powiew jak morska bryza orzeźwia nas w kompozycji tytułowej i Sylwii. Trójdzielne metrum w temacie Moja służba niesie nutę optymizmu, a gra tria Borowski-Hołownia-Rodowicz to wypowiadane nutami słowa: „cudze chwalicie, swego nie znacie”.

Ten sam ciepły duch towarzyszy nam w To jest on, mnie zauroczyła chopinowska nuta i śpiewność tego tematu. Swoistym asem w rękawie Rodowicza jest obecność na płycie Jarosława Bothura, spełnionego talentu naszego saksofonu jazzowego, szkoda że tak mało eksploatowanego przez kolegów. W pewien naturalny sposób wszedł w niszę po emigracyjnej nieobecności Piotra „Bociana” Cieślikowskiego i przyznam, czas wypłynąć na szerokie wody (Late Night Glow).

Ten album jest rozpisany jakby na dwie pięciolinie. Pierwsza, to typowa, zespołowa konwencja wpisana w kanon jazzu, jak Wawel w panoramę Krakowa. Druga zaś – to kameralna intymna historia na flet, kontrabas i fortepian. I powiem wprost, jeśli Piotr Rodowicz stworzy trzy kwadranse równie wspaniałej muzyki tylko na te trzy instrumenty, z taką wielką zawartością piękna i intymnej energii, to ja już ustawiam się w kolejce. 

Autor: Piotr Iwicki