Sansa

Mateusz Pałka Trio

„ (…) jest to opowieść o istocie ludzkiej, o długim procesie poznawania siebie, o potrzebie miłości i pokoju na świecie, o szacunku dla dźwięku. Sansa to także imię i charakter kobiety, która widzi radość w małych rzeczach.” Jazz, jako sztuka abstrakcyjna, posiłkuje się od czasu do czasu werbalnymi eksplikacjami, co niekiedy pomaga w ukształtowaniu odpowiedniego podejścia do muzyki. W tym przypadku odautorskie słowo wstępu jest chyba tym bardziej konieczne, im bardziej sama muzyka jawi się jako „nierynkowa” i „niekanoniczna”.

Niekanoniczna? Pozornie młody, krakowski pianista (i współautor fenomenalnej  płyty „Popyt” współfirmowanej z gitarzystą Szymonem Miką), nie odkrywa tutaj żadnych nieznanych szlaków – gra jazzowe trio fortepianowe, w tradycji, powiedzmy, evansowsko-jarrettowskiej. I to w zasadzie wszystko, co pozwala słuchaczowi zachować jako taki komfort, bo piękne tematy przeważnie chowają się wśród frenetycznych partii ad libitum, pełnych psychodelicznych odjazdów, spowolnień, przyspieszeń.  Nawet śliczna skądinąd ballada (Eleven) rozwija się – żeby posłużyć się metaforą – niczym spokojna rozmowa, w którą nagle wdaje się nerwowość, a na koniec ktoś dostaje ataku furii i trzaska drzwiami.

Wyobrażam sobie, że taka muzyka – w wersji na żywo – lepiej sprawdza się w eleganckiej sali koncertowej niż pełnym zgiełku klubie, i to nawet nie ze względu na publiczność, ale ze względu na wykonawców, którzy muszą zachować maksymalne skupienie, by nie pogubić się w zaplanowanych przez Pałkę formach. Pod względem wykonawczym mamy zresztą do czynienia z dziełem bliskim doskonałości. 

Autor: Adam Domagała