She Moves On

Youn Sun Nah

Koreańska wokalistka Youn Sun Nah po czterech latach wraca z nowym albumem. Artystka zdobyła w ostatnich latach ogromne uznanie dzięki zgrabnemu łączeniu elementów jazzu z muzyką pop, soul i folkiem. Jej predyspozycje wokalne sprawiły, iż porównywana jest dziś do takich gwiazd jak Diana Krall czy Norah Jones. Nagrany w Nowym Jorku z tamtejszymi muzykami album „She Moves On” eksponuje elementy muzyki zakorzenionej w kulturze Ameryki Północnej.

Producentem albumu jest grający również na instrumentach klawiszowych Jamie Saft, artysta znany wcześniej z awangardowych dokonań i współpracy z takimi muzykami jak John Zorn czy Mark Ribot. W programie znalazły się m.in. nowe wersje utworów z repertuaru takich artystów jak Lou Reed, Paul Simon, Joni Mitchell, Jimi Hendrix i Fairport Convention.

Wokalistka zdaje się równie swobodnie poruszać w obrębie intymnych osobistych ballad (klasycznie brzmiące Traveller i The Dawntreader oraz Too Late, No Other Time i Fools Rush In) jak estetyki rocka i bluesa (Drifting) czy r’n’b (Teach the Gifted Children). Nowojorski zespół towarzyszący Youn Sun Nah dysponuje brzmieniem, które idealnie dopasowane jest do ekspresji i pełnych zaangażowania interpretacji koreańskiej piosenkarki.

Prawdziwym majstersztykiem w zakresie aranżacji instrumentalnej jest She Moves On Paula Simona, mieniący się kapitalnymi partiami gitary, stylowymi dźwiękami klawiszy i transowym podkładem rytmicznym. Poruszającą bluesową balladę Too Late, Nah nagrała z udziałem klasycznego kwartetu smyczkowego Maxima Mostona, nadając kompozycji Jamiego Safta, stylową oprawę. Z kolei No Other Name nagrana została tylko z towarzyszeniem akustycznej gitary Marca Ribota grającego na płycie w pięciu utworach. Ta stylowa piosenka oraz ocierająca się o psychodelię wersja tradycyjnej pieśni amerykańskich Apalaków Black Is the Color of My True Love’s Hair zdecydowanie odbiegają stylistycznie od reszty utworów, stanowiąc tym samym ciekawe urozmaicenie i kilkuminutowe oderwanie od panującej na płycie konwencji.

Youn Sun Nah zgrabnie potrafi połączyć fascynacje klasycznym stylem wokalnym Barbry Streisand (Traveller, The Dawn­treader i Fools Rush In) z typowo jazzową manierą wokalistek w rodzaju Dee Dee Bridgewater czy Patricii Barber.

Autor: Robert Ratajczak