Speed Of Grace

Jens Thomas

Highway to Hell; Live Wire; T.N.T.; It’s a Long Way to the Top; The Jack; Night Prowler; Hells Bells; Connected; If You Want Blood; Rock’n Roll Singer; Keep It Down Boy; Touch Too Much; You Shook Me All Night Long
Muzycy: Jens Thomas, fortepian, śpiew, instr. klawiszowe; Verneri Pohjola, trąbka

Jens Thomas jest autorem kilku „programowych” projektów płytowych. Ten prezentowany tutaj w świetle już dokonanych dzieł tego młodego niemieckiego pianisty jest po części zaskakujący. O ile bowiem wcześniejsze jego albumy odnosiły się do twórczości takich artystów jak Ennio Morricone czy Sting, ten zestaw utworów zaczerpnął z repertuaru czysto rockowej grupy AC/DC!

Jak to zawsze bywa – inspiracja przychodzi nie wiadomo skąd, ani kiedy. Z tego Jens Thomas oczywiście nie musi się tłumaczyć, wręcz przeciwnie – skoro w tak komercyjnym materiale umiał dostrzec potencjał i możliwości. Koncepcja i nowe ujęcie mają decydujące znaczenie; aby sprostać, trzeba wykazać się kreatywnością, dobrym gustem, przede wszystkim zaś poczuciem swobody twórczej.

Jens Thomas dał się poznać jako artysta poszukujący nowych ścieżek, jest jednym z tych, którzy w muzyce zaznaczają swój własny punkt widzenia. Wersje niemieckiego pianisty są tak dalece odmienne od oryginałów jak to tylko możliwe. Nie jest to oczywiście problem, w tym bowiem magazynie jazzowym nie spodziewam się znaleźć zażartych obrońców stylu AC/DC. Oczywiste jest również, że tego właśnie należałoby oczekiwać.

Tak więc mocne rockowe brzmienia znikają, zastąpione przez dźwięki impresjonizmu jazzowego, pełne powietrza i lekkości. Warstwa tekstowa została jednak, gdyż oprócz fortepianu Jens Thomas prezentuje swoje zdolności wokalne. Jak twierdzi, teksty te zawierają głębokie treści, w co nie wnikam. W swoim śpiewie nie zapomniał chyba o żadnym z możliwych środkach. Uzyskuje tym samym wielką różnorodność brzmień. Do najciekawszych zaliczył bym współbrzmienia z trąbką, nakładki wokalne, zastosowanie falsetu, a nawet śpiew szamański w niskich rejestrach. To wszystko się liczy jako dodatkowy instrument, i z pewnością stanowi walor tej płyty.

Mniej przekonuje, gdy po prostu śpiewa tekst, ale to kwestia zapatrywań, rzecz do rozstrzygnięcia przez słuchacza. Jego grę na fortepianie i kilku innych instrumentach wspomaga niezrównanie liryczny fiński trębacz Verneri Pohjola. O nim należało by napisać całkiem sporo, bardzo fortunnie zaproszony do tego przedsięwzięcia znacząco przyczynił się do końcowego efektu całości. Jego grę cechuje lekkość, fantazja, wielka kultura dźwięku. Rozpiętość od czystego powietrza do mocnych riffów.

Tak powstała ciekawa muzyka inspirowana rockiem. Wyróżniają się utwory: T.N.T., The Jack, Night Prowler, Hells Bells. Płyta zaczyna się i kończy bardzo spokojnie i nastrojowo, a po drodze jest wiele muzycznych wydarzeń.
 

Autor: Tomasz Jaśkiewicz