Stage Fright

The Band

Trzeci studyjny album The Band pozostawał zawsze w cieniu dwóch znakomitych poprzedników, zresztą słusznie – nowy materiał stanowił odbicie rozpoczynającego się w zespole procesu dezintegracji. Jeśli mierzyć jakość płyty liczbą utworów, które weszły do żelaznego kanonu legendarnego kwintetu, to są tu trzy znakomite piosenki – nowoorleańska w harmonii i kolorycie The W.S. Walcott Medicine Show, rockowa skarga The Shape I’m In oraz tytułowy Stage Fright, metaforyczny utwór o rozdarciu artysty stającego w świetle reflektorów, a zarazem walczącego z tremą. Znamienne dla tego zespołu, że każdą z tych trzech piosenek śpiewa inny wokalista.

Słabością albumu jest repertuar, w większości utrzymany tylko na dobrym i średnim poziomie, jednak z perspektywy czasu warto dać nową szansę kilku innym utworom. Daniel and the Sacred Harp utrzymany jest w stylistyce folk-rocka, jaka zdominowała poprzedni album. The Rumor, piosenka z ciągłymi zmianami tempa, harmonii i wokalistów, aczkolwiek nie przebojowa (zespół przez wielkie Z nie tworzył zresztą przebojów), należy do najbardziej ambitnych w całym katalogu autorskim Robbie’ego Robertsona – autora lwiej części repertuaru The Band. Singlowa Time to Kill jest tak chwytliwa, że wydaje się oczywiste, dlaczego była z taką werwą wykonywana na koncertach promujących ten album. Finałowe Sleeping to emocjonalna ballada nieodżałowanego Richarda Manuela, bezbronnego anioła z piekłem w głosie.

Atutem płyty jest – jak wcześniej – fenomenalny poziom muzyków. Każdy z nich jest multiinstrumentalistą, a nieustanne ro­sza­dy składu sprawiają, że The Band operuje niepowtarzalnymi brzmieniami zawsze dostosowanymi do przedstawianej opowieści. Wizytówką zespołu pozostają harmonie wokalne, a choć nietrudno o nie przy trzech solistach, wokaliści opierają się w jednakowym stopniu na aranżacji, co na intuicji. Specyfikę brzmienia The Band ostatecznie definiuje Garth Hudson, niepowtarzalny czarodziej grający na organach Lowreya (obok akordeonu i saksofonów). Należy zwrócić uwagę, że w reedycji z okazji 50-lecia albumu Robbie Robertson nadał utworom nową, pierwotnie zamierzoną sekwencję, a nowy miks i remastering wykonali dwaj współcześni mistrzowie: Bob Clearmountain i Bob Ludwig.

Amatorskie nagrania muzyków z hotelu w Calgary, materiał dodatkowy pierwszego dysku, to atrakcja wyłącznie dla oddanych fanów grupy. Prawdziwą sensacją jest za to drugi dysk, prezentujący po raz pierwszy koncert The Band w londyńskim Royal Albert Hall w czerwcu 1971 roku. Nagranie dokumentuje zespół bez sekcji dętej, jaka towarzyszyła The Band na znanych dotychczas płytach koncertowych (jak „The Last Waltz”), ale niewątpliwie w szczytowej formie – to zdanie samego Robertsona – i z panoramą repertuarowej klasyki, od The Weight, po odlotową wersję Chest Fever.

Autor: Daniel Wyszogrodzki