Stockholm Underground

Magnus Lindgren

Ta płyta została wymyślona i „skomponowana”. Uważam, że właśnie tak powinny dziś powstawać płyty, jako zbiór utworów tworzących całość. Jeśli temat jest interesujący, to sposób wydaje się świetny, ale jeśli nie fascynuje nas sam pomysł, nawet dobrze nagraną płytę uznamy za mało ważną. Właśnie taki problem mam z omawianym dziełem Magnusa Lindgrena. Nie wiadomo, kto był głównym pomysłodawcą tych nagrań. Jej współproducentem jest Nils Landgren i dziwny jest brak jego nazwiska wśród wymienionych na okładce wykonawców, ponieważ sam tam gra piękne sola na puzonie.

Chyba najważniejszą postacią jest tu Magnus Lindgren grający we wszystkich utworach na flecie. Podejrzewam, że miał on bardzo duży wpływ także na aranżacje i opracowania utworów. Z pewnością Magnus jest jednym z najciekawszych europejskich flecistów jazzowych. Jak na mój gust jest w graniu nieco fircykowaty, korzystający z upodobaniem z pentatonik i ma zbyt duże skłonności do smooth jazzu. Ale na tej płycie to jest wielka zaleta, ponieważ jest to głównie granie miłe, ładne i zarazem mało poważne.

Magnus umie dużo, ale moim zdaniem nadużywa efektu grania „z powietrzem”, a także growl (mruczenie i śpiewanie podczas grania). Barwa dźwięku, jaką uzyskuje na flecie, jest ciekawa, ale ponieważ jest bardzo charakterystyczna, staje się mało interesująca, gdy występuje na całej płycie, we wszystkich utworach. Jego naprawdę niezłe fletowe solówki można by pozamieniać, są robione według sprawdzonych schematów i pomysłów. To po prostu bardzo sprawne ogrywanie

Płyta Herbie’ego Manna „Memphis Underground” (1969), skupiająca najlepszych wykonawców pochodzących z Memphis, stała się wzorem dla współczesnego „Stockholm Underground”. Naśladuje się tu nie tylko styl słodkich i zapomnianych nieco nagrań lat 70. (chórki przypominają płyty Quincy’ego Jonesa). To superprodukcja wytwórni ACT gromadząca szwedzkie gwiazdy muzyki, którą można by nazwać sweet soul music.

Znajdujemy tu sprawdzone przeboje (współczesne i te sprzed 40 lat). Chain of Fools jest pożyczony właśnie ze wspomnianej płyty Manna, A Whiter Shade of Pale zespołu Procol Harum to na nowo zaaranżowany hit lat 70. Jest Good Stuff, przebój z 1977 roku amerykańskiego śpiewaka i gitarzysty bluesowego Erica Bibba, wykonywany tu przez swojego twórcę. Nils Landgren zagrał piękne solo na puzonie w A Whiter Shade of Pale, a na całej płycie występuje też jego sekcja rytmiczna z zespołu Funk Unit. Niemiecki trębacz Till Brönner gra tu znakomicie w dwóch numerach. Muzyka brzmi świetnie, a poziom nagrań i aranżacje są na najwyższym poziomie.

Autor: Ryszard Borowski