Sunrise Reprise

Chris Potter

Po kilku albumach o charakterze impresjonistycznym, wydanych przez ECM, jeden z wiodących saksofonistów jazzowych zmienił mocno orientację stylistyczną. W 2017 roku Potter powołał częściowo zelektryfikowany kwartet Circuits, który zaproponował wysoce energetyczną i absolutnie współczesną wersję jazzowej przygody. Pierwszy jego album zatytułowany „Circuits”, który ukazał się w 2019 r., zajmował wysokie pozycje w podsumowaniach roku w ważnych periodykach. Niniejsza płyta jest drugim projektem zespołu zrealizowanym już w trio. Basistę zastąpiono intensywnie brzmiącym syntetycznym basem, lecz momentami przypominającym do złudzenia instrument strunowy.

Album „Sunrise Reprise” nagrano w jeden wrześniowy dzień ubiegłego roku. Aura tamtego okresu wyraźnie udzieliła się muzykom, którzy musieli szybko wyładować cały bagaż nagromadzonych emocji po pandemicznym zamknięciu w domach. Trio Pottera prezentuje pięć, niekiedy całkiem rozbudowanych, utworów, które z jednej strony sprawiają wrażenie mocno zaaranżowanych, a z drugiej – odbieramy je jakby powstały zupełnie spontanicznie. Zespół dostarczył peł­ny wachlarz wrażeń tak w sensie intensywności akcji, rozmaitości wątków stylistycznych, jak i użytych środków wyrazu.

Utwór Sunrise and Joshua Trees rozpoczynają frazy formowane syntetycznie przypominając wczesne nagrania eterycznego Wea­ther Report. Ustępują one z wolna zdublowanemu głosowi saksofonów, pomrukiwaniu basu w tle i dyskretnej akcentacji perkusyjnej. Bardziej kontemplacyjny charakter ma kompozycja The Peanut, wykonana przez akustyczny duet Potter-Francies. Z gry emanuje tu subtelność linii melodycznej i finezja użytych harmonii.

Pozostałe utwory, nawet gdy rozpoczyna je łagodna introdukcja, zostają szybko zdominowane tłem połamanych rytmów perkusyjnych, wyrazistą pulsacją basową, a przede wszystkim potokiem niezwykle intensywnych saksofonowych rajdów lidera. Zwinność, brawurowość i elokwencję gry Pottera można porównywać z tą, jaką posiadali John Coltrane czy Michael Brecker. W tym kontekście, następujące po solach Pottera partie popisowe Franciesa na rozmaitych klawiaturach wyraźnie kontrastują swą powściągliwością, choć nadal trzymają klimat. Natomiast Harland pozostaje cały czas niespokojnym duchem, obojętnie czy dekonstruuje i wzbogaca rytmy funkowe, afrykańskie, czy hip-hopowe. Z pewnym zaskoczeniem odbieramy więc zapętlone, wyciszające i jak­by industrialne zakończenie tego niezwykle energetycznego albumu.

Autor: Cezary Gumiński