Sunset In The Blue

Melody Gardot

Kojący, nonszalancki i leniwy śpiew pani Melodii w eleganckiej, minimalistycznej oprawie – czyli dokładnie to, czego oczekiwali fani Amerykanki osiadłej w Paryżu i przed czym, jeśli w ogóle sięgną po ten album, przypadkowi słuchacze uklękną z zachwytu jak Zbyszko z Bogdańca przed Danusią ze Spychowa.

Są to piosenki, jakże by inaczej, głównie o miłości (do ludzi, miejsc i zjawisk przyrody), w większości napisane lub współnapisane przez Melody Gardot, a do tego dwa standardy. Dla artystki to, w pewnym sensie, wycofanie w bezpieczne rejony, bo jej ostatnie studyjne produkcje oraz nagrania live wskazywały na rosnące ambicje, jeśli chodzi o rozpiętość stylistyczną repertuaru i podejście do formy jego prezentacji.  No, ale każdemu wykonawcy życzę, żeby mógł się „cofnąć” do poziomu, z którego nasza piosenkarka i songwriterka zaczęła swój lot. Wszak album „My One And Only Thrill” sprzed jedenastu już lat to ponadczasowe arcydzieło w kategorii „Ballady Pełne Zadumy”. Ciąg dalszy był jak najbardziej, prędzej czy później, spodziewany, naturalnie  z kilkoma występami gościnnymi, które mają zwiększyć i tak duży potencjał komercyjny wydawnictwa.

Tym razem do głosu doszedł mocniejszy niż przed laty pierwiastek latynoski, a język portugalski, którym wokalistka biegle się posługuje, słychać też w piosenkach luźno stylizowanych na fado – stylizowanych, bo nie ma tu ani grama naśladownictwa czy wpisywania się w inną niż naturalna, jakby bezwiedna fraza wokalistki (która wszak nad tą frazą panuje w mistrzowski sposób!). Niespodzianki? Choćby Ave Maria, która nie ma nic wspólnego z nabożną pieśnią.  Albo Moon River, które zupełnie nie kojarzy się ze słynnym wykonaniem Audrey Hepburn, gdyż zawiera w sobie dawkę erotyzmu, o jakiej Henry Mancini i Johnny Mercer, pisząc 60 lat temu piosenkę do hollywoodzkiego filmu, mogli sobie tylko pomarzyć. 

Autor: Adam Domagała