Super Blue

Kurt Elling

W marcu tego roku Kurt Elling otrzymał drugą w swej karierze nagrodę Grammy za album „Secrets Are The Best Stories” (2020 r). Mimo że artysta nadal koncertuje z programem tej płyty, trudno było się spodziewać, że zamiast rozwijać dalej wątek ambitnej poezji śpiewanej w jazzowej oprawie, kolejny jego projekt będzie wyraźnym skokiem w styl, w jakim wcześniej się nie wypowiadał. Jako kompana do najnowszej przygody muzycznej zatytułowanej „Super Blue” Elling wybrał bowiem Huntera – funkującego wirtuoza gitary hybrydowej, oraz dwóch młodych muzyków z hip-hopowej formacji Butcher Brown.

Drogi artystyczne Ellinga i Huntera splotły się epizodycznie w projekcie gitarzysty „Songs From The Analog Playground” (2001 r.). Jednakże artyści wydawali się reprezentować dwa odrębne światy: wysokogatunkowy śpiew Ellinga nawiązywał zazwyczaj do jazzowych konwenansów, natomiast Hunter reprezentował nowatorski nurt niespokojnych duchów lat 90. Hunter jest znany z gry na ośmiostrunowej (a obecnie siedmiostrunowej) gitarze, której unikalne brzmienie wynika dodatkowo z efektu użycia organowej przystawki Leslie. Gitarzysta niezwykle sprawnie wykorzystuje jednocześnie pięć strun wiolinowych i dwie basowe, a forma jego wypowiedzi jest pokrewna barwnemu stylowi ukształtowanemu przez Johna Scofielda.

Jest dziełem przypadku, że Elling i Hunter są równolatkami, natomiast najistotniejszym spoiwem przy tworzeniu niniejszej płyty było to, że działalność obu muzyków miała mocne korzenie w tradycji bluesa. Dali temu pełny wyraz w zamykającym płytę króciutkim This Is How We Do, demonstrującym arkana bezbłędnej kooperacji w zespole.

Na skutek pandemii płyta powstawała w dużym stopniu metodą korespondencyjną z wykorzystaniem techniki domowego wideo. Osiągnięto wspaniale zintegrowaną panoramę muzyczną, co już na początku płyty zademonstrowała wkręcająca interpretacja przebojowego tematu tytułowego z repertuaru Freddie’ego Hubbarda.

W kolejnym kawałku, mocny i energetyczny głos Ellinga sprawiał wrażenie, jakby to właśnie on prowadził całą hip-hopową eskapadę w świat kompozycji Sassy ze śpiewnika Manhattan Transfer. W Manic Panic Epiphanic, powstałym na pocieszenie w ciężkich czasach, wielokrotnie nałożone linie wokalne w różnych rejestrach świadczą o pełnym finezji guście lidera. Równie pięknie kołysze rozmarzona wersja Where to Find It Wayne’a Shortera, do której Elling napisał własne słowa inspirując się poezją Chase Twichell.

W zespołowej kompozycji Can’t Make It with Your Brain Hunter, zwykle podkreślający rytm, jakby doszedł do głosu serwując układ charakterystycznych dla siebie funkowych akordów na gitarze. W kolejnym temacie Seed popisał się nawet gorącą solówką. Wokalna interpretacja bluesa Dharma Bums ujawnia jak wiele łączy tembr głosu i manierę wokalną Ellinga ze stylem weterana rock-bluesowej wokalistyki Davida Clayton-Thomasa. Circus, ze słowami napisanymi przez Toma Waitsa, został sugestywnie wydeklamowany przez Ellinga i chyba nie zrobiłby tego lepiej śpiewając na zawrotnie szybkim i nośnym podkładzie rytmicznym. Atmosfera balladowego wyciszenia emanuje z kompozycji Carli Bley Endless Lawns, który potwierdza pełnię kunsztu wokalnego autora płyty.

Album jest niezbitym dowodem, że jazzowi mistrzowie, bez względu na rodzaj akompaniamentu i przyjętej konwencji, potrafią zawsze nadać należytego wyrafinowania swojej sztuce.

Autor: Cezary Gumiński