Szeptem

Grażyna Auguścik & Andrzej Jagodziński Trio

Album ten łączy różne przeciwności: tematy sprzed kilkudziesięciu lat i nowe do nich podejście, jazz i piosenkę, jest intymny, a zarazem prawdziwie jazzowy, łączy pierwiastek męski i żeński, Yin i Yang. Jest poetycki, nie tylko w warstwie słownej, ale też równie mistrzowskiej – muzycznej. Trio Andrzeja Jagodzińskiego (jak zwykle z Czesławem Bartkowskim na perkusji i Adamem Cegielskim na kontrabasie) nie tylko znakomicie akompaniuje Grażynie Auguścik, ale też kreuje te tematy jak samodzielny zespół muzyczny, z improwizowanymi wstępami, jazzowymi i nowoczesnymi improwizacjami.

Już pomysł aranżacyjny na początek pierwszej piosenki – piękne, precyzyjne unisono kontrabasu i wokalu będące główną melodią i dołączenie fortepianu później, zaskakuje i ustawia nas w oczekiwaniu na dalsze muzyczne niespodzianki, których muzyka przynosi mnóstwo.

Auguścik właściwie ogranicza się do śpiewania głównych melodii (improwizuje tylko raz, w piosence Jesienny pan), ale co to jest za śpiewanie! Nieskazitelnie pod każdym względem! W jej głosie, nagranym bardzo blisko, słychać wszelkie, jakże piękne niuanse. Okazała się tu idealnym wykonawcą; w każdym utworze śpiewa swobodnie, a zarazem doskonale trzyma się pulsu, czasu i harmonii. Tak jest na całej płycie, a miejscami ten efekt staje się niezwykle ciekawym, wiodącym pomysłem aranżacyjnym. Szczególnie można to usłyszeć w tytułowej piosence z solowym akompaniamentem fortepianu. Zaskakujące zmiany tonacji, reharmonizacja, śmiałe pomysły rytmiczne, ale też spokój, tworzenie nastroju pauzami i niezwykle delikatną perkusją, jazzowe walczyki na zmianę z przebiegami hardbopowymi – to wszystko jest tu obecne. Najbardziej zadziwiło mnie opracowanie ostatniej piosenki, z kwartową harmonią i konsekwentną, jakby niezależną od partii wokalnej warstwą całego tria.

Warto wymienić wszystkich kompozytorów, bo choć tutaj prawie każdy reprezentowany jest jednym utworem, to jest to sygnał, by zainteresować się nimi bliżej: Lucjan
Kaszycki, Zbigniew Karepta, Jerzy Wasowski, Roman Orłow,
Andrzej Zarycki, Jerzy Matuszkiewicz, Jerzy Abratowski, Mateusz Święcicki. W pogoni za nowościami łatwo o nich zapominamy, a tymczasem można teraz zachwycać się dawnymi piosenkami, które w rękach mistrzów stały się jazzowymi standardami. Ale też zarówno kompozycje, jak i znakomite teksty, to klasyka polskiej
piosenki i nikt ich jeszcze tak nie wykonywał. 

Autor: Ryszard Borowski