Ten

Kroke

Mają fanów w różnych stronach świata, a wśród nich takich artystów, jak Steven Spielberg. Mieli zaszczyt współpracować z muzycznymi gigantami, jak Peter Gabriel, Nigel Kennedy, czy Tomasz Stańko, z którymi też koncertowali. Niemiecka krytyka płytowa (nagrywali przez wiele lat w Niemczech) nagrodziła ich album w 2000 r. 

Zespół Kroke wypracował własny styl, który jego członkowie poddają ciągłym zmianom ewolucyjnym. Ich granie najkrócej można określić jako uprawianie formy improwizowanej opartej na fuzji muzyki żydowskiej, bałkańskiej, bliskowschodniej, ale i każdej innej, której włączenie będzie im stylistycznie pasować, bo członkowie Kroke nie podchodzą do tego wyboru ortodoksyjnie.

Dziesiąty album formacji powstał w 22 lata po powstaniu krakowskiej grupy i zawiera w sobie to wszystko dobre, do czego nas już przyzwyczaili, poszerzone o sporą porcję harmonizujących wokaliz Kukurby i gościnne wykonanie piosenki Psalmia przez Jopek (z jej ulotnym tekstem poetyckim). Siłą rzeczy ta piosenka niesie w sobie powiew klimatu słowiańskiego, ale potem zespół wraca do swej eklektycznej, w pozytywnym tego słowa znaczeniu, estetyki. Choć brzmienie zespołu najczęściej było i pozostało zdominowane przez altówkę (niezelektryfikowaną!), to częściej do głosu dochodzi akordeon i to nie tylko w partiach solowych. W niektórych utworach muzycy użyli perkusjonaliów z rozmaitych okolic, w wykorzystaniu których pomógł im przyjaciel Berny i wtedy wydaje się, że zespół jest trupą wędrującą po barwnych krainach na południowy wschód od nas, a ponieważ to kraje najczęściej ciepłe, nam też robi się ciepło na duszy.

Autor: Cezary Gumiński