The Colours And The Shapes

Formation In

Colours of Autumn; Return to Remembers; Soundscapes; Travels; Spring Ain’t Here; Morning Dance; Reunion; Changes
Muzycy: Krzysztof Nowakowski, wibrafon, instr. klawiszowe i perkusyjne; Maciej Garbowski, kontrabas; Mikołaj Cierpka, gitary; Jakub Łuka, efekty elektroniczne; oraz: Przemysław Strączek, gitara; Jakub Gwarecki, fortepian; Michał Sosna, saksofon

Jak głosi umieszczona na okładce płyty deklaracja, zawarta na niej muzyka powstała z inspiracji obrazami Wasilija Kandinskiego. Jakież więc skojarzenia ewokuje ona u recenzenta, gdy sprowokowany tą deklaracją zamknie on oczy i podda się płynącym z głośników dźwiękom? Wyobraźnia nasuwa mu obraz lasu w górzystym terenie z wartko płynącym strumykiem (Colours of Autumn), bądź wiosennej burzy (Soundscapes) czy wielkiej, otwartej przestrzeni pól lub stepu (Travels). Słowem, jest to niesłychanie nastrojowe granie, którego ekspresja jest ściśle podporządkowana impresji.

Nawet dramaturgia indywidualnych partii wpisana jest w budowanie nastroju i często, gdy jeden instrument gra solo, drugi tworzy nie tyle tło harmoniczne, co barwną brzmieniową plamę. I choć Krzysztof Nowakowski jest oczywistym liderem grupy i twórcą oryginalnej części repertuaru, to wszyscy jej członkowie dają przede wszystkim znakomity popis gry zespołowej. Trudno, na przykład, wyobrazić sobie jej brzmienie bez perfekcyjnie dozowanej gry arco Macieja Garbowskiego.

Pewne wątpliwości można mieć co do użytych efektów elektronicznych, szczególnie perkusyjnych. Wydaje się, że dobry spec od perkusjonaliów nie tylko potrafiłby większość z nich zrobić sam, ale i ożywiłby, uelastycznił sztywne, elektroniczne bity. Niepotrzebne też chyba było podpieranie się aż dwoma utworami Pata Metheny’ego, skoro własna kompozycja Nowakowskiego Soundscapes jest jedną z najciekawszych na płycie. Nie tylko unaocznia to inspiracje lidera, ale prowokuje do zadania pytania czy Metheny też inspirował się Kandinskim?

Moje największe zastrzeżenie dotyczy jednak sfery pozamuzycznej. Kandinski jest sławny przede wszystkim jako jeden z twórców malarstwa abstrakcyjnego. To ostatnie zwykło się kojarzyć jednak z free jazzem, ze względu na takie samo, swobodne podejście do formy. Muzyka Formation In, wbrew zamieszczonej na płycie deklaracji i wyglądowi okładki, ma bardzo zdyscyplinowaną formę, nawet jeśli pozwala sobie na sporo harmonicznej swobody. Dużo trafniejsze byłoby chyba skojarzenie z impresjonizmem, tak w muzyce jak i plastyce. Najlepiej jednak dać sobie spokój z wszelkimi etykietkami, zamknąć oczy i poddać się tej urzekającej, pełnej wdzięku muzyce.

Autor: Marek Garztecki