The Healing Game (Deluxe Edition)

Van Morrison

Album „The Healing Game” z 1997 roku wyróżniał się korzystnie na tle całej serii płyt nagranych przez irlandzkiego artystę w latach 90. Wokaliście towarzyszył sprawdzony zes­pół, tworzony głównie przez muzyków jazzowych (jak amerykański saksofonista Pee Wee Ellis, wsławiony współpracą z Jamesem Brownem). Był to okres, w którym Morrisonowi towarzyszył irlandzki wokalista Brian Kennedy, pełne przeciwieństwo lidera, śpiewający lekko i słodko, powtarzający po szefie kolejne frazy w konwencji call and response. Osobną pozycję zajmuje w tych nagraniach Georgie Fame, wokalista i mistrz Hammonda z własną karierą i tożsamością.

Oryginalny album otwiera tryptyk najlepszych piosenek Vana Morrisona z tamtego okresu: Rough God Goes Riding, Fire in the Belly i This Weight. Tworzą specyficzny klimat charakterystycznej dla Morrisona „jazzowej poezji”, pulsująca sekcja, chórki, dęciaki, wszystko to otacza potężny, nieporównany głos Irlandczyka, pogrążony w celtyckiej mitologii, a jeżeli w duszy, to zawsze we własnej. Van Morrison tworzy muzykę osobną, zaś album „The Healing Game” to ukoronowanie jego koncepcji w dekadzie, w której smyczki ponownie zastąpił dęciakami i, jakże nieoczekiwanie, zdecydował się podzielić partiami wokalnymi. Świetny album. Dodatkowy materiał na pierwszej płycie zawiera kilka singli (m.in. typowe R&B zatytułowane Look What the Good People Done) reinkarnacje dwóch wczesnych piosenek: Full Force Gale ’96 (przewidywalną) i St. Dominic’s Preview (doskonałą, akustyczną, z partiami etnicznych instrumentów strunowych.

Druga płyta zatytułowana jest „Sessions & Collaborations”. Zawiera surowe wersje wybranych piosenek, dzięki czemu możemy się przekonać, jak niebywale zyskały na ostatecznej aranżacji (Fire in the Belly). Przy okazji – zabawne, jak „wersja jazzowa” tytułowego utworu The Healing Game niewiele różni się od pozostałych. Kolaboracje były nam po części znane, jak duety, w których Irlandczykowi towarzyszy bluesman John Lee Hooker. Zaskakuje świetna forma wokalna Carla Perkinsa, z którym Van Morrison wykonuje kilka nieznanych wcześniej duetów (My Angel i All By Myself). Głównym odkryciem na tym dysku jest dla mnie standard A Kiss to Build a Dream On (oryginalnie wykonany przez Louisa Armstronga w 1951), nagrany w Dublinie kilka miesięcy przed sesjami do autorskiego albumu (na płycie „The Healing Game” nie ma coverów).

Trzeci dysk w pełni zasługuje na określenie „bonus”, ponieważ stanowi autentyczną wartość dodaną. Oto zespół muzyków w zasadzie tożsamy ze składem, który nagrał „The Healing Game” w dublińskim studiu w marcu 1997 roku. Trzy miesiące później słuchamy tej formacji na żywo w szwajcarskim Montreux, a w repertuarze znalazły się najlepsze piosenki z nowego albumu i kilka przearanżowanych hitów z bogatej dyskografii Vana Morrisona, m.in. Foreign Window, Tore Down a la Rimbaud. Do najlepszych momentów można zaliczyć wykonanie Fool for You Raya Charlesa i zna­komitego utworu Irlandczyka I’m Not Feeling It Anymore z 1991 roku.

Autor: Daniel Wyszogrodzki