The Late Trane

Denys Baptiste

Brytyjski, czarnoskóry saksofonista, Denys Baptiste, „koltrejnowiec” pełną gębą! Już sam tytuł, znaczący albo Ś.P. John Coltrane (pseudonimem Johna Coltrane’a było „Trane” właśnie), albo „spóźniony pociąg” (train), uprzedza niejako fakt, z czyim dziedzictwem będziemy mieli do czynienia podczas słuchania tego na wskroś jazzowego albumu. To płyta stanowiąca z założenia hołd dla wielkiego Johna. Wielu saksofonistów (w tym piszący te słowa) miało, ma, bądź będzie miało palącą potrzebę serca, by spłacić dług, złożyć lenno, zamanifestować inspirację wobec największego z wielkich.

Poza dwoma utworami autorstwa lidera płyty słyszymy kompozycje Johna Coltrane’a. Jest to znakomicie opracowane i ułożone, spójne dzieło muzyczne. Słuchacz nieobeznany z postcoltrane’owską spuścizną nie odniesie wrażenia eklektyzmu, bowiem muzyka brzmi jednolicie, spójnie i soczyście. Jazz akustyczny, zupełnie niebrytyjski, pachnący mocno Nowym Jorkiem, mądrze asymilujący elementy fusion, czy reggae, ale wciąż jazz.

Znakomicie grający muzycy. Sam Denys Baptiste olśniewa przepięknym tonem, błyskotliwością improwizatorską, dojrzałym prowadzeniem frazy, no i – last but not least – tym czymś, co niektórzy nazywają medytacyjnością, inni spirytualizmem, jeszcze inni magią, a co stanowi cechę najważniejszych jazzowych wyczynów i sprawia, że do tego czegoś wraca się uporczywie i bez znudzenia.

Trzeba tu wspomnieć, że niezwykle trudno jest grać w modusie mistrza i nie zatracić własnego stylu, a to właśnie udało się Denysowi Baptiste i stawia go w rzędzie najważniejszych saksofonistów jazzowych XXI wieku.

Trane lives!

Autor: Piotr Baron