The New Cool

David Helbock

W dyskografii od pięciu lat osiadłego w Berlinie austriackiego pianisty i kompozytora Davida Helbocka po płytach: „Into The Mystic” (2016), „Tour d’Horizon” (2018) i nagranej solo „David Helbock Playing John Williams” (2019) czas na kolejny album zrealizowany w trio. Na płycie „The New Cool” muzycznymi partnerami pianisty są, podobnie jak lider, związani z Berlinem trębacz Sebastian Studnitzky i gitarzysta Arne Jansen. Artyści poza własnymi kompozycjami pochylają się nad dorobkiem tak różnych twórców, jak m.in. Benny Golson, Cyndi Lauper, Jack Bruce czy… Fryderyk Chopin.

Helbock podążając samodzielnie wytyczoną ścieżką zaciera jakiekolwiek muzyczne granice. Zmienia tym samym wszelkie definicje dotyczące kompozycji i improwizacji. W swej wyrafinowanej grze stosuje rozmaite techniki gry i zabiegi akustyczne. Tłumi struny fortepianu dłonią, gra bezpośrednio na strunach lub używa ramy jako instrumentu perkusyjnego.

„The New Cool” to album wyciszony i subtelny, a jednocześnie pełen rozmaitych uniesień i naszpikowany potężną dawką emocji. Płyta nagrana została w okresie pandemii w legendarnym studiu założyciela wytwórni Deutsche Grammophon – Emila Berlinera. Zapewne wpłynęło to na jej charakter i przekaz. Z jednej strony muzycy znaleźli się w miejscu pamiętającym tak historyczne wydarzenia, jak pierwsze w historii fonografii nagrania orkiestry pod batutą Herberta von Karajana, czy pierwsze cyfrowe nagranie stereo, jakim był recital wielkiego pianisty Maurizio Polliniego. Z drugiej – artys­tom po raz pierwszy w trakcie nagrań przyszło zmagać się z obostrzeniami i ograniczeniami wynikającymi z panoszącej się na świecie epidemii.

Pomysł na zrealizowanie albumu w tym składzie zakiełkował już w 2020 roku, a do jego realizacji w dużej mierze zainspirowały Davida Helbocka innowacyjne koncepcje muzyczne Lennie’ego Tristano. Pianista postawił na emocje i ich wyrażenie w najczystszej z możliwych formie.

Na płycie znajdziemy cztery jego nowe kompozycje – bezpośrednio nawiązującą do obecnej sytuacji na świecie Pandemic of Ignorance, pełną rozmachu, filmową Truth, dostojny, dedykowany niemieckiej działaczce antynazistowskiego ruchu oporu w czasach III Rzeszy Hymn for Sophie Scholl oraz transowy, oparty na twardych akordach fortepianu Solidarity Rock.

Studnitzky i Jansen dołożyli po jednym utworze: gitarzysta senną balladę On the Shore, a trębacz – przejmujący temat Korona Solitude #1.

Kiedy przed uruchomieniem odtwarzacza pośród tytułów na okładce płyty dostrzegłem Time After Time, byłem przekonany, iż pianista oparł się na aranżacji znanej z wersji Milesa Davisa. Tymczasem Helbock, Studnicky i Jansen przedstawili zgoła odmienne opracowanie.

Podobnie wygląda to w przypadku klasycznego rockowego utworu I Feel Free, który dalece odbiega od pierwotnej wersji grupy Cream oraz zamykającej album kompozycji Surrounded by the Night amerykańskiego pianisty Petera Madsena.

Zaskakujące jest to, iż najbardziej tradycyjnie wobec pierwowzoru brzmi częściowo zagrane na preparowanym fortepianie elegijne Preludium e-moll, Op.28 nr 4 Fryderyka Chopina. Kulminacją płyty zdaje się być pełne instrumentalnych uniesień i dramatyzmu opracowanie kompozycji Matta Dennisa Angel Eyes.

Autor: Robert Ratajczak