Wytwórnia: Forty Below Records FDR 026

Hungry and Ready; Can’t Take No More; I’m as Good as Gone; Got to Find a Better Way; Chills and Thrills; One Special Lady; A Quitter Never Wins; Deep Blue Sea; Driving Wheel; The Suns Is Shining Down

Muzycy: John Mayall, śpiew, Hammond B3, piano Wurlitzera, harmonijka; Carolyn Wonderland, gitara rytmiczna; Greg Rzab, gitara basowa; Jay Davenport, perkusja; gościnnie: Melvin Taylor, Marcus King, Buddy Miller, Mike Cambell, gitara; Scarlet Rivera, skrzypce; Jake Shimabukuro, ukulele; i inni

Recenzja opublikowana w Jazz Forum 3/2022


The Sun Is Shining Down

John Mayall

W słowniku tego legendarnego artysty słowa „emerytura” nie ma. Wprawdzie pół roku temu John Mayall zrezygnował z koncertów zagranicznych, lecz w Kalifornii nadal występuje. „Ojciec chrzestny brytyjskiego bluesa” ma 88 lat i regularnie odwiedza studia nagrań. Na program piątej już jego płyty studyjnej nagranej dla wytwórni Forty Below Records składa się 10 utworów, z których sześć to jego własne kompozycje. Oprócz odświeżonej wersji Deep Blue Sea, zaczerpniętej z płyty „USA Union” z 1970 roku, pozostałe utwory Mayalla to premiery.

W otwierającym płytę utworze Hungry and Ready, lider narzuca klimat klasycznego bluesa chicagowskiego, z wymianą solówek Mayalla na harmonijce z gitarzystą Melvinem Taylorem. Mimo że sam lider wykazuje nieprawdopodobną intensywność gry na kilku instrumentach we wszystkich nagraniach, rezerwuje sporo miejsca dla ważnego środka wyrazu, jakim jest gitara elektryczna. Takiej mocy z podkręconym funkowo rytmem dostarcza kompozycja Can’t Take No More, w której gitarowe partie Marcusa Kinga brzmią porywająco. Bardziej finezyjnie wypada solowy popis gitarzysty Buddy’ego Millera w I’m As Good As Gone Bobby’ego Rusha.

W Chills and Chrills Bernarda Allisona bigbandowy wymiar muzyki nawet się poszerza. Dynamiczny śpiew Mayalla podkreślają sekcja dęta oraz instrumenty klawiszowe. Got to Find a Better Way wprowadza subtelniejszy nastrój, a na pierwszy plan wychodzi improwizująca z nutą liryzmu skrzypaczka Scarlet Rivera. Jazzujący rytm utworu Mayalla One Special Lady eksponuje solo organowe oraz gęstą partię hawajskiego mistrza ukulele Jake’a Shimabukuro. W Quitter Never Wins liczy się tylko Mayall – wokalista i harmonijkarz grający intymnie i z wielkim uczuciem.

Energiczny śpiew lidera harmonizuje z optymizmem tekstów utworów – szczególnie w tytułowym utworze płyty, będącym apoteozą życia. Chicagowski blues dominuje na płycie do samego końca. W spektakularny sposób wypada w takiej formule Driving Wheel, okraszonyBażantów 41B/39 kaskadą dźwięków gitary Melvina Taylora.


Autor: Ryszard Gloger

  MKIDN stoart       stoart       stoart     psj      ejm