This Is The Last Song I Wrote About Jews. Vol 1

Daktari

Hiszpan; Zanussi; Afraid of Numbers Vintage; Pollux; Belpism; Giborin; Afraid of Numbers; Greetings from Ashood; Tęsknię; Leaving Ashood

Muzycy: Olgierd Dokalski, trąbka; Mateusz Franczak, saksofon tenorowy; Miron Grzegorkiewicz, gitara; Maciej Szczepański, bas; Robert Alabrudziński, perksuja

Tradycja muzyki klezmerskiej od kilkunastu lat znów jest w Polsce bardzo żywa. Możemy pochwalić się doskonałymi, specjalizującymi się w niej grupami, z Bester Quartet (niegdyś Cracow Klezmer Band) oraz Kroke na czele. Co więcej, chętnie odwołują się do niej młodzi, szukający swych korzeni, związani z jazzową, czy szerzej – improwizowaną sceną muzycy, by wspomnieć Pawła Szamburskiego czy Raphaela Rogińskiego.

Daktari to kolejny ciekawy, czerpiący z tego właśnie dziedzictwa projekt. Na jego debiutanckiej płycie słychać wiele – niekoniecznie zamierzonych – odniesień do produkcji z kręgów improwizującej nowojorskiej żydowskiej diaspory, choćby projektów Davida Krakauera. Podobnie jak on członkowie Daktari łączą klezmerskie tematy z jazz-rockową, czasem funkującą rytmiką. Jednocześnie nasycają muzykę doświadczeniami i fascynacjami z innych obszarów, np. noise-rocka.

W sumie więc materiał, choć oparty na spójnej koncepcji, jest zróżnicowany – oscyluje między liryzmem, a burzliwą, rozgorączkowaną ekspresją; między momentami pełnymi swobody, nawet podszytymi pewną groteską, a wzniosłymi.

Nie brak tu wyśmienitych improwizowanych fragmentów, w których swe możliwości zaprezentować mogą trębacz Olgierd Dokalski i saksofonista Mateusz Franczak, a także operujący niekiedy ciekawymi fakturami gitarzysta Miron Grzegorkiewicz. Na ich tle chwilami nieco kwadratowo wypada zakorzeniona w jazz-rockowych schematach sekcja rytmiczna. Z pewnością z uwagą obserwować będę rozwój tych wciąż młodych muzyków.

Autor: Łukasz Iwasiński