Tryin’ Times

Szymon Makohin

Może nie powinienem się do tego przyznawać, ale to skład występujących na tej płycie instrumentalistów najpierw zwrócił moją uwagę. Szymon Makohin jest kojarzony z muzyką soul. Ten rodzaj był jednym z ważnych elementów, które złożyły się na jazz i miały w jego początkach wielkie znaczenie. Dlatego też związki soulu i jazzu są bliskie.

Świetna jazzowa sekcja rytmiczna bardzo pomogła moim zdaniem temu projektowi. Być może z innymi muzykami (mniej kreatywnymi, mniej zawodowymi, nie jazzmanami) Szymon Makohin zaśpiewałby tak samo dobrze (chyba jednak nie), ale doskonałe brzmienie czterech towarzyszących mu instrumentów ma ogromny wpływ na odbiór całości. Brzmienie rozumiane nie tylko jako rodzaj barwy, ale też jako dobór harmonii i rytmu, jako rodzaj żywego akompaniamentu. Gdyby dobrzy wokaliści zawsze mogli liczyć na takie wsparcie!

Na program składają się piosenki znane już z innych, sławnych wykonań (Nina Simone, Roberta Flack, Stevie Wonder, Joni Mitchell). Czy był sens ich ponownego nagrywania? Tak, ponieważ Szymon Makohin inaczej je śpiewa i nie naśladuje mistrzów, a opracowania są zdecydowanie bardziej jazzowe. W niektórych piosenkach barwa głosu wokalisty przypominała mi delikatny i młodzieńczy głos Cheta Bakera, a w innych mocne, typowo soulowe zaśpiewy wykonawców amerykańskich. To bardzo ciekawe połączenie, indywidualna cecha Szymona.

Będąc przyzwyczajony do tradycyjnych, klasycznych form odczuwałem pewne napięcie słuchając trwających ponad cztery minuty utworów: Someday We’ll All Be Free i I Wish I Knew How It Would Feel to Be Free, które poza fortepianowym wstępem cały czas są śpiewane i brak w nich oddechu na solówkę instrumentalną. Za to tam gdzie są, to już są solówki znakomite. Każdym, lekko ochrypłym dźwiękiem saksofonu Radka Nowickiego można się delektować.

Podobnie jest z instrumentami cały czas obecnymi w tle – perkusją, basem i fortepianem. One stale tworzą muzykę, ich granie bowiem nie polega na realizowaniu stałego schematu, ale na improwizacji w ramach schematu. Dlatego muzyka jest ciągle taka bogata. Są tu piękne, niezwykle nastrojowe piosenki – The Impossibile Dream, Last Chance Lost i Hello Like Before, są prawdziwe bluesy, między innymi ostry, coltrane’owski Tryin’ Times. Jest zaskakująca, bardzo nowoczesna i swobodna interpretacja ballady I Fall in Love Too Easily śpiewana z samym kontrabasem i perkusją. A już zupełną perełką jest wykonana w dowcipnym, lekkim duecie z Agą Zaryan Do I Move You.

Autor: Ryszard Borowski