Virtue

Eldar

Exposition; Insensitive; Blues Sketch in Clave; Iris; The Exorcist; Lullaby Fantazia; Blackjack; Long Passage; Estate; Daily Living; Vanilla Sky
Muzycy: Eldar Djangirov, fortepian, instr. klawiszowe; Armando Gola, bas; Ludwig Afonso, perkusja; gościnnie: Joshua Redman, Felipe Lamoglia, saksofon; Nicholas Payton, trąbka; Ashley Brown, śpiew

Właśnie kończy 26 lat, i choć natura obdarzyła go chłopięcą urodą, czas zdjąć z niego etykietkę cudownego dziecka, jakim bez wątpienia był, gdy jako dwunastolatek został zaproszony przez Mary McPartland do prestiżowego programu Piano Jazz.
Eldar Djangirov pochodzi z Kirgizji, a gdy miał 10 lat został odkryty podczas festiwalu na Syberii i sprowadzony wraz z rodzicami do USA. Posiada niewyobrażalną technikę pianistyczną, tak że w ciągach niezwykle szybko i precyzyjnie realizowanych pasaży nawet najwięksi giganci jazzowej klawiatury, jak będący dla niego wzorem Art Tatum czy Oscar Peterson, mogliby mieć spore kłopoty, aby nadążyć. Swój bezdyskusyjny talent wrodzony podszlifował na kilku muzycznych uczelniach amerykańskich. Jego umiejętności docenili starsi, renomowani muzycy (Michael Brecker, Chris Botti, Roy Hargrove, John Patitucci), nie odmawiając partnerowania w sesjach nagraniowych i koncertach.

Poprzednia płyta Eldara „Re-imagination” dostała nominację do nagrody Grammy, dla bodaj najmłodszego artysty kiedykolwiek zgłoszonego w tej kategorii. Garstka wybrańców mogła podziwiać jego umiejętności na dwóch koncertach półtora roku temu w Krakowie i Warszawie.

„Virtue” to piąty album autorski, w nagraniu którego oprócz aktualnego tria Eldara (z równie młodymi perkusistą i basistą) wzięło udział kilku wybitnych solistów. Wśród jedenastu utworów dominują kompozycje własne Eldara, utrzymane najczęściej w stylu charakterystycznym dla Chicka Corei (np. Exposition, Blues Sketch in Clave, Blackjack). Trzeba docenić ambicje prób pisania własnych utworów, a nie tylko popisowego interpretowania standardów, choć na polu komponowania Edgar nie jest twórcą tak porywającym jak wykonawcą. Wspomniany wpływ Corei wyraża się również w typowej akcentacji rytmicznej oraz orkiestracji, bowiem Eldar często wykorzystuje elektryczne instrumenty klawiszowe, na których jednak jego popisy nie są tak błyskotliwe jak na akustycznym fortepianie, natomiast frazy fortepianowe oprócz zdumiewającej zwinności w ich formowaniu posiadają zawsze imponującą klarowność.

 Pianista prowadzi w zasadzie post-bopową narrację, lecz wyczuwalne są też wpływy latynoskiego jazz-rocka. Jednakże popisowe galopady po klawiaturze, jak również pewna agresywność formy, mogą po pewnym czasie zacząć przytłaczać. Szczęśliwie pojawiają się też chwile wytchnienia; do nich należy niezwykle ujmująca ballada Estate, w której fragment motywu przewodniego przypomina jako żywo Cała jesteś w skowronkach Skaldów.

Eldar jest niewątpliwie nietuzinkową postacią i jeśli ktoś bardziej sobie ceni jego wirtuozerię niż sam koncept gry – będzie należycie usatysfakcjonowany. W latach 90. zachwycaliśmy się innym pianistycznym talentem z tamtych okolic – Azizą M. Zadeh z Azerbejdżanu, która wydaje się w większym stopniu zachowała etniczne wpływy stron, z których pochodziła. Może i szkoda, że Eldar gra dziś jak rasowy jazzman amerykański, jednakże gdyby nie pojawił się w Ameryce, z pewnością o jego talencie wiedziałby dziś tylko wąski krąg wtajemniczonych.

Autor: Cezary Gumiński