Watra

Piotr Damasiewicz Into The Roots

Wydany nieco ponad pół roku temu album „Śpiwle” był bardzo udanym debiutem. W kontekście czerwcowej premiery drugiego krążka Into The Roots jawi się jednak jako swoisty prolog przed naprawdę głębokim zanurzeniem w gęstwinę etnicznych wpływów i wielowymiarowego uniwersum dźwię­ków.

Na „Watrze” już w pierwszych minutach następuje klarowne wyłożenie idei przyświecających zarówno zespołowi, jak i powołanej do życia przez Damasiewicza inicjatywie L.A.S. W transowej quasi-mantrze Keira zapoznaje on słuchaczy z hasłowym manifestem, będącym zbiorem zagadnień powiązanych z działalnością trębacza i prowadzonych przez niego składów. Muzycznie także sporo się dzieje – północnoafrykańska pulsacja, drony i tęskna trąbka lidera budują niezwykły nastrój.  Po trwającej ponad 17 minut introdukcji jasne głosy sióstr Krzeszowiak rzucają odbiorcę w przestrzeń Beskidu, ale akompaniament podtrzymuje więź z północą Afryki. Podobnie jest w kolejnej na płycie kompozycji Roztoka. To połączenie beskidzkich folkowych melodii i zaśpiewów, muzyki Gnawa i jazzowej improwizacji robi piorunujące wrażenie.

W dalszej części albumu wszystkie te inspiracje, a także wątki wiążące muzykę zespołu z miejscem jego powstania, gdzieś nad norweskimi fiordami, łączą i splatają się ze sobą w różnych proporcjach dążąc ku wspólnemu, uniwersalnemu rdzeniowi. Już sam tytuł płyty sugeruje transgraniczną łączność między kulturami. „Watra” to słowo występujące na całym obszarze Karpat, a symbolika ognia wspólna jest także ludom z innych zakątków świata, „watra” symbolizuje także łączność z przodkami, czy szerzej z korzeniami naszej kultury.

Damasiewiczowi udało się uchwycić ów uniwersalny ślad i z połączenia różnych tradycji uczynić coś znacznie głębszego niż efekciarskie wplatanie folkowych motywów w jazzowe struktury. Muzyka Into The Roots to nowa w naszym kraju jakość, która ma swój odpowiednik w zakorzenionych w tradycji przodków dokonaniach artystów z kręgu AACM czy tworzonej z etnograficznym zacięciem muzyce Dona Cherry’ego. To coś znacznie poważniejszego niż dopinanie góralskiej parzenicy do garnituru jazzmana, którego próby mieliśmy już na polskiej scenie.

Autor: Rafał Zbrzeski (Radio Kraków)