We Are

Jon Batiste

Jon Batiste, jeszcze chwilę temu względnie anonimowy – choć mający już na koncie kilka wybitnych jazzowych albumów wydanych przez Verve Records – dziś płynie na wysokiej fali. Chwilę po sukcesie pixarowskiego filmu animowanego „Soul” (w Polsce: „Co w duszy gra”), do którego nowo­orleańczyk stworzył znaczącą część soundtracku (pisaliśmy o tym w numerze JF 1-2/2021), ukazuje się album obliczony – w przeciwieństwie do poprzedników – na zdobycie  masowej popularności. To, skądinąd, częsty szlak obierany przez wybitnie uzdolnionych śpiewaków jazzowych, którym szefowie wytwórni podszeptują: „A teraz zrób coś dla ludzi!”.

Tyle że Batiste nie jest wyłącznie śpiewakiem, ale też fenomenalnym pianistą, kompozytorem, showmanem i aktywistą społecznym, więc efekt – jakkolwiek zaskakujący jako całość – w poszczególnych stylistycznych elementach zaskakiwać nie może, przeciwnie, jest konsekwencją niemal wszystkiego, po czym do tej pory Batiste ledwie się ślizgał, a w czym, najwyraźniej chciał głęboko zanurkować, bo nie słychać tu grama fałszu, czy wyrachowania. Czegóż bowiem na tym krótkim – ledwie 38 minut – a rekordowo eklektycznym i erudycyjnym albumie nie ma? Którego z pomników czarnej muzyki popularnej nie widać tu zza nowoczesnej produkcji, w aluzjach, przetworzeniach, wyolbrzymieniach? Stevie Wonder, Marvin Gaye, Prince, James Brown, Donny Hathaway, Barry White… Wymieniam oczywiste, męskie skojarzenia, ale łatwo sobie potrafię wyobrazić, że wszystkie te przebojowe piosenki Batiste nagrywał ze zdjęciem Arethy Franklin przypiętym do mikrofonu i z obrazem Billie Holiday wyrytym w sercu.

Bo choć Batiste jest bez wątpienia dzieckiem szczęścia, to słychać w jego głosie i prawdziwą złość, i autentyczny smutek, często maskowany kunsztownymi, bombastycznymi aranżacjami, a czasem schowany pod studyjną polerką. Mogą mi się niektóre piosenki nie podobać jako zbyt proste i zbyt ładne, może czasem za dużo tutaj… śpiewania (a za mało, oczywiście, grania; spójrzcie tylko na listę sidemanów i gości specjalnych), ale chyba tak to się teraz robi, this is how we do it, baby.

Autor: Adam Domagała