We Are Sent Here By History

Shabaka And The Ancestors

Pochód Shabaki trwa. Niestrudzony saksofonista nagrywa płytę za płytą, solówkę za solówką, a jakość jeśli się zmienia, to tylko na korzyść. Były występy z Yazz Ahmed i Makayą McCravenem, była współpraca z brytyjską legendą, perkusistą Louisem Moholo. Było czysto plemienne granie na znakomitym „Your Queen Is A Reptile” z Sons Of Kemet (JAZZ FORUM 1-2/2019), były aż dwie płyty afro-futurystycznego The Comet Is Coming w 2019 roku. I jest kontynuacja projektu Shabaka and the Ancestors – najciekawszego pomysłu na spiritual jazz, jaki zaproponowano w ostatnich latach. A przynajmniej tak było z wydanym w 2016 roku „Wisdom Of Elders”, nagranym przez londyńskiego saksofonistę z muzykami z południa Afryki. Co nowego wnosi „We Are Sent Here By History”?

„Muzyka to ziarno, z którego muszą wyrosnąć nowe światy” – pisze we wstępie do albumu Shabaka. Godnych wzmiankowania fragmentów jest znacznie więcej. O pożarze, o destrukcji, która staje się kreacją, o śmierci, która staje się częścią życia. „Jesteśmy tu, bo historia wzywa”. Nie można było wybrać lepszego momentu na premierę albumu z takim ładunkiem emocji. Łatwo się słuchało przemów mędrców na wieczornym spacerze czy letnim koncercie. Ale ładunek ten eksploduje z dużo większą mocą, gdy faktycznie zdaje się, jakby ogarnięty wirusem świat się właśnie walił.

Cała koncepcja płyty to jak autentyczne spotkanie z przodkami. Sam Shabaka mówi o koncepcji griota, wschodnioafrykańskiego trubadura, przekazującego mądrości i historyczne podania. Poezji na płycie nie brakuje – raz w formie klasycznego spoken-poetry, raz wpisanej melodią w muzykę czy zdublowaną z saksofonem. Ale to nie stylizacja jest tu najważniejsza (a to dziś nie jest takie oczywiste).

Hutchings przygotował 10 autorskich kompozycji – korzennych i mrocznych jak okładka płyty. Zamiast dźwięków przyszłości, patetycznych chórów czy perkusyjnej orgii á la Sons of Kemet, usłyszymy tu plemienną pulsację, jednak osadzoną w stricte spiritual-jazzowym duchu. To muzyka bardzo mocno w konwencji, ale o stopniu dopracowania i delikatności, jakiej zabrakło weteranom 50 lat temu. Jest tu więc bezustanne dudnienie kontrabasu, jest etniczna otoczka perkusyjna. Są z rzadka dodane klawisze i są dublujące się saksofony. Tradycja, ale bez sentymentów. Shabaka raz porywa nas w ludowy taniec, raz stosuje hipnotyczną opowieść. Od obu form jest równie ciężko się oderwać.

Dziwią mnie jedynie dwie rzeczy. Po pierwsze – czemu Shabaka największe „bomby” dał na początek i nie znalazł dostatecznie potężnego utworu na finał. Po drugie – co się stało w USA, że legendarna, amerykańska firma musi importować taką muzykę z Anglii i RPA?

Autor: Barnaba Siegel