When You Are Here

Culture Revolution Project

To nie jest autorska płyta z precyzyjnie, wąsko wyznaczoną wizją. To specjalne przedsięwzięcie dużego kolektywu muzyków, rozrywane i ściągane na bok siłą osobowości uczestniczących w nim artystów. Już samego trębacza Keyona Harrolda – amerykańskiego muzyka ciągle przed 40-tką – nie sklasyfikujemy łatwo pod szyldem jakiegoś jednego środowiska. Z jednej strony zapisał się już w historii nagrody Grammy jako trębacz podkładający swój instrumentalny „głos” pod występy Dona Cheadle’a grającego Milesa Davisa w filmie „Miles Davis i ja”. Czyli jako odtwórca roli klasyka. Z drugiej –  zaczynał tam, gdzie Davis kończył, czyli w środowisku swobodnie przemieszczającym się między jazzem a hip-hopem. I tutaj te umiejętności wykorzystuje, przechodząc od cytatu z Etiudy rewolucyjnej Chopina do swobodnego rapowego jamu na dwa głosy – angielski i polski. Harrold swobodnie mija się w tym zestawie utworów i współpracuje z polskim saksofonistą Sylwestrem Ostrowskim – dzisiejszym szefem artystycznym festiwalu Szczecin Jazz, z którym Harrold poznał się w Szczecinie wiele lat temu. To dzięki tej znajomości możemy dziś słuchać płyty zespołu szumnie nazwanego Culture Revolution Project.  

Szybkość, z jaką od nu-jazzu ci muzycy przechodzą do soulu, a nawet rocka, świadczy o dużych umiejętnościach, ale też może przyprawić o ból głowy odbiorcę tej nieuznającej granic gatunkowych płyty. Jej bieguny wyznacza mocny refren When You Are Here, w którym błyszczy wokalnie Paulina Przybysz, i swingująca wersja My, Pierwsza Brygada, zwieńczona solem gitarowym Nira Feldera odbiegającym daleko, daleko od mocno wytartego tematu. Nie wiem nawet, czy to drugie nagranie nie wywoła tu większego zaskoczenia i pytania – jeśli to można, to chyba wszystko jest w tej muzyce dozwolone?

Jedno jest pewne – nie należy pominąć historycznego Lyric, węzłowego dla tej płyty utworu o dobrze skonstruowanym groovie rytmicznym rodem z nowoczesnego R&B. Tu bowiem spotykają się wszystkie największe gwiazdy przedsięwzięcia: popisujący się lekkim flow nowojorski raper Pharoahe Monch, jeszcze bardziej światowa w jego towarzystwie Przybysz, no i dwaj muzyczni projektanci całego spotkania: Harrold i Ostrowski. Na moment show kradnie im basista Burniss Earl Travis II, znany również ze wspomnianego soundtracku. Przejście na drugi plan tej historii dałoby zresztą okazję do kilku kolejnych opowieści o ludziach, których umiejętności na moment połączyło to może nie rewolucyjne, ale bardzo twórcze kulturalne spotkanie.

Autor: Bartek Chaciński