FRE3JAZZDAYS FESTIVAL
Tomasz Kaliński
Pierwsza edycja festiwalu FRE3JAZZDAYS odbędzie się w dniach 14 - 16 lipca br. w dawnej wytwórni wódek „Koneser”. To nowy projekt realizowany przez Dom Kultury TuPraga powiązany z cyklem koncertowym Na Pradze jest jazz.
Program festiwalu wsparty jest na filarach sceny jazzowej, którymi są: Stańko, Masecki, Tymański, bracia Oleś, Mazolewski. Nie występują oni w charakterze gwiazd, a promotorów młodszych kolegów, którzy zaprezentują się obok nich – tworząc nowe i oryginalne projekty muzyczne. FRE3JAZZDAYS w odróżnieniu od innych warszawskich festiwali jazzowych, które skupione są na prezentacji artystów zagranicznych, promuje artystów polskich dopełniając obraz polskiej sceny jazzowej.
FRE3JAZZDAYS to festiwal otwarty, jak moje rozumienie wolności w jazzie, dlatego w programie tych trzech dni znaleźli się: formacje i artyści grający w sposób absolutnie
nieskrępowany – choćby idiomem freejazzowej improwizacji.
Początek koncertów o g. 19.00.
Wstęp wolny
Tomek Kaliński
dyrektor artystyczny festiwalu
14 lipca
Joanna Duda (piano solo)
Pianistka, kompozytorka, liderka AuAuA, współliderka projektów Wojtek Mazolewski Quintet, Ö. Jedna z najciekawszych osobowości młodego pokolenia na europejskiej scenie muzycznej. Stypendystka Kulturalnego Miasta Gdańska w 2010 r. Nominowana do nagrody przyznawanej przez TVP Kultura Gwarancje Kultury 2011 w kategorii Debiut Roku za album „Muzyka do bólu”. Od czterech lat udziela się na scenie muzyki jazzowej i improwizowanej w Polsce i za granicą.
Artystka ukończyła Akademię Muzyczną im. S. Moniuszki w Gdańsku w klasie fortepianu prof. A. Artykiewicza na wydziale instrumentalnym (klasyka); naukę jazzu i improwizacji pobierała u znakomitych pianistów, takich jak Michał Tokaj, Wojciech Niedziela, Matt Mitchell, Andy Milne. Jej kontrastowe inspiracje powodują dużą rozpiętość stylów, w których się porusza – począwszy od przemożnego wpływu muzyki klasycznej przełomu XIX/XX w i współczesnej, poprzez gatunki wyrastające z jazzu i popu lat 80., kończąc na didżejskiej scenie elektronicznej, ambientowej, dubstepowej i eksperymentalnej.
Eklektyczność jej muzyki słyszalna jest zarówno w poszczególnych projektach, kompozycjach jak i podejściu do zagadnienia nowoczesnej pianistyki. W 2010 roku Joanna Duda została zaproszona do udziału w serii koncertów „Chopin na 5 fortepianów” wraz z najlepszymi polskimi pianistami: Sławkiem Jaskułke, Piotrem Wyleżołem, Pawłem Kaczmarczykiem oraz Katarzyną Borek. Projekt ten artyści zaprezentowali na Europe Square Outdoor – Expo w Szanghaju.
Na Festiwalu Jazz Jantar 2010 miała miejsce premiera debiutanckiej płyty zespołu AuAuA o tytule „Muzyka do bólu”. W lutym 2011 roku nastąpiła premiera płyty Kwintetu Wojtka Mazolewskiego „Smells Like Tape Spirit”.
Joanna Duda bierze udział w wielu projektach, m. in.: kas&pat „make-up off” (audiowizualny dziennik, 2011), Natu&Envee (solowy projekt Natalii Przybysz z Sistars) (2010 - 2011), Tworzywo Sztuczne (Fisz&Emade) (2011), Muzykoterapia (2010 - 2011), Młynarski Plays Młynarski (feat. Gaba Kulka) (2011), Mazzoll Arhythmic Perfection feat. Andrzej Przybielski (2008), Super Extra 3jo (2008-2009), Enso (Mateusz Walerian, Mieczysław Litwiński) (2008-2009), Pinnawela (solowy projekt Pauliny Przybysz z Sistars) (2011) oraz 3D (z braćmi, Tomaszem i Radosławem), Hot-God (Joanna Duda - gitara basowa, hohner pianet; Jerzy Rogiewicz - perkusja; Marek Pospieszalski - saksofon), Radion (Joanna Duda - gitara basowa, Krzysztof Kawałko - gitara elektryczna, Jerzy Markuszewski - perkusja).
The Transgress
Młodociany twór polskich instrumentalistów, których sprowokował do szeroko pojętych działań muzycznych Marcin A. Steczkowski – muzyk wywodzący się z mocno akustycznej alternatywy, związany m.in. z zespołem Orange the Juice.
The Transgress jest laureatem Fundacji Rozwoju Młodych Talentów Artystycznych Fermata wspierającej wybitnie uzdolnionych młodych artystów wszystkich dziedzin sztuki. Dzięki wsparciu Fermaty, grupa zarejestrowała debiutancki album, przynoszący sporą dawkę alternatywnych utworów zarejestrowanych z udziałem instrumentarium kojarzonego z muzyką klasyczną. W kwietniu 2009 roku zespół został laureatem pierwszej edycji ogólnopolskiego festiwalu Blues Rock Jazz Warsaw Festiwal w kategorii „Jazz”, organizowanego przez Fundację Universitatis Varsoviensis. W kwietniu 2009 roku grupa wystąpiła w Sali Kongresowej w Warszawie przed zespołami Medeski Martin & Wood oraz jbbg [Jazz Big Band Graz], a w lipcu tegoż roku zespół zaprezentował się również na festiwalu Tzadik Poznań Festiwal.
W lipcu 2010 grupa The Transgress podpisała umowę na wydanie debiutanckiej płyty z amerykańską wytwornią Ropeadope. Tym samym, jako jedyny zespól z Polski trafiła pod skrzydła wydawcy, który ma na swoim koncie współprace z takimi wykonawcami jak: Medeski Martin & Wood, Tin Hat Trio, Sex Mob, Critters Buggin, czy Jazzanowa. Debiutancki album The Transgress trafił za pośrednictwem Ropeadope do sprzedaży cyfrowej na całym świecie w listopadzie tego roku. Zespól jednocześnie związał się na rynku polskim z oficyną Soliton znaną ze współpracy z Leszkiem Możdżerem, Januszem Mackiewiczem, Piotrem Lemańczykiem, grupą Bernarda Maseli: The Globetrotters, czy Dominikiem Bukowskim. Wersja CD płyty The Transgress, za którą odpowiedzialne jest Soliton, zawiera dodatkowy remiks autorstwa grupy Gitbit Papilot, jednego z najbardziej twórczych kolektywów remikserskich w Polsce znanego ze współpracy m.in. z grupą Hey, Noviką, czy Fiszem Emade.
15 lipca
Spejs
To formacja wywodząca się z kręgu muzyki improwizowanej, związanej z bydgoskim klubem Mózg i warszawskim Składem Butelek. Zespół, powstały wiosną 2006 roku, tworzyli: Karol „Sabotaż” Szaltis - instrumenty klawiszowe, Tomek Glazik - saksofony, modular, dj Awry Sz hak - rec-gramofony, Jacek Buhl - bębny. Następnie do kolektywu Spejs dołączyli kolejni muzycy.
Z muzyki Spejs, opartej na swoistej grze w propozycje, uważnym wzajemnym słuchaniu, nieustannej obserwacji akcji muzycznej, powstała nowa jakość, łącząca free yass z wszelkimi odmianami muzyki elektronicznej.
Występom towarzyszy Vj Spontaneity na żywo tworząc obraz, wzbogacając przez to strukturę dźwiękową.
Zespół ma na koncie dwie płyty. Na początku lutego 2008 pojawiła się pierwsza płyta Spejs „Człowiek z jednym pejsem” , a 2010 druga płyta SPEJS wydana przez Biodro Records „Rozwinął mi się turban”.
http://www.jazzforum.com.pl/recenzje.php?id=457
Spejs wystąpi w składzie:
Audun Ramo - kontrabas, gitara basowa
Awry Sz - turntables, samplers, fx
Jacek Buhl - perkusja
Karol Szaltis - instrumenty klawiszowe, syntezatory, vermona, fx
Mads Johansen - perkusja, fx
Sebastian Gruchot - skrzypce
Spontaneity Theory - vj
Muzycy:
Tomek Glazik (jeden z założycieli zespołu, w chwili obecnej nie występuje w Spejs) – saksofon tenorowy i barytonowy, syntezator. Pochodzi z niewielkiej miejscowości Cekcyn. Od 1997 roku związany z bydgoskim klubem MÓZG. W latach 1997-2004 członek zespołu 4 SYFON (później 5 SYFON). Obecnie grający w kilku formacjach bydgoskiej sceny improwizowanej (Sing Sing Penelope, Sami Szamani, Glabulator) oraz szubińsko-bydgoskim zespole Contemporary Noise Quintet. Od 2003 roku członek zespołu Kult oraz innych formacji związanych z Kazikiem Staszewskim.
Jacek Buhl zaczął grać na bębnach w roku 1984. Pierwszym zespołem było Variete, z którym zagrał na trzech kolejnych festiwalach w Jarocinie w 1984, -85 i -86 roku. Grając w Variete równocześnie współpracował z formacją Henryk Brodaty. Tam spotkał przyszłych założycieli klubu i zespołu Trytony i klubu Mózg: Sławka Janickiego, Tomasza Gwincińskiego, Jacka Majewskiego, Macieja Wasilewskiego, Piotra Kaliskiego, Tomka Waszaka, Piotra Różyckiego, Rafała Budzbona. Kreatywność i otwartość tych osób miała wielki wpływ na sposób gry i dalszą działalność Jacka Buhla jako człowieka i perkusisty. Związany był z zespołami Trytony, Syfon, The Cyclist i Spejs. Poza tym tworzy z Tomkiem Glazikiem Glabulator i występuje w składzie Szamani Supreme.
Karol Szaltis urodził się 4 listopada 1974 roku w Starzynie na Kaszubach. Od zawsze związany z muzyką, chociaż los rzucał go w role mechanika, budowlańca, poligrafisty, aktora, listonosza, barmana. Absolwent Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. W przeszłości związany z zespołem "Fuzzya". Obecnie pianista Spejs. Współdziałał z TV Working Studio i Tomkiem Wnorowskim, oraz takimi artystami jak: Rymwid Błaszczak, Maciek Cuskie, Marcin Sauter. Inicjator i współzałożyciel kolejnych form improwizowanych : zespół „Dwaj ludzie z szafą” oraz "„Wyrwali mi torbę na Stalowej”. Współtworzy także warszawski klub muzyczny Skład Butelek oraz Bratnia Szatnia i zasiada w kręgu "Samych Szamanów".
Awry Sz. będąc członkiem ekipy Chain Reaction, współtworzył imprezy, wydarzenia artystyczne oraz był twórcą muzyki do filmu grafitti „Avanti”. Obecnie działa jako dj, producent i siła napędowa kolektywu Hak Records. Unikatowe imprezy Turtable Fusion, w klubie Mózg łączą ze sobą świat adapterów, instrumentów i wizualizacji. Na scenie towarzyszy mu dj Pestka, vj Spontaneity oraz zaproszeni, wybitni muzycy jazzowi. Ma na swoim koncie dwie własne produkcje – "Nielegal # 1" , "Narkotyk", nagrany razem ze Skandalem, eksplorujące obszary IDM oraz "Mixt Ape" zawierający hiphopowe inspiracje. Pierwszy skład jazzowy w którym spróbował swoich sił to 5 Syfon. Dalej pojawił się projekt Sami Szamani, z którego zrodził się obecny tutaj Spejs.
Spontaneity Theory – swoje pierwsze doświadczenia w świecie cyfrowych obrazów i animacji datuje w połowie lat dziewięćdziesiątych. Jego twórczość ewoluowała wraz z rozwojem technologii, własnych doświadczeń oraz codziennych, nowych inspiracji. Natchnienie czerpie z rzeczywistości, obserwacji szczegółów i przypadkowych zdarzeń. Brał udział przy tworzenia filmu grafitti, który przyjął się w światku bydgoskiej kultury undergroundowej. Swoją wiedzę i umiejętności wykorzystuje także w komercyjnych projektach multimedialnych w interactive agency, jako designer i direct manager. Obecnie współtworzy kolectiv Hak-Rec, dba o oprawę wizualną przy cyklicznym projekcie Turntable Fusion, twórca strony spejs.pl
Sebastian Gruchot – skrzypce, saksofon. Ukończył studia na wydziale instrumentalnym Akademii Muzycznej w Bydgoszczy, a także na wydziale muzyki rytmicznej w Musikkonservatoriet w Kristiansand w Norwegii, gdzie aktualnie jest wykładowcą. Ma na swoim koncie liczne nagrania, a także występy, zarówno w klubach jak i na festiwalach jazzowych w Europie i Afryce. Od 2003 roku mieszka w Norwegii. Współpracował z takimi zespołami/muzykami jak: Sing Sing Penelope, Rafal Gorzycki Ecstasy Project, Splashgirl, Jan Bang, Erik Honoré, DJ Strangefruit, Petter Wettre, Rune Arnesen i inni.
Audun Ramo – kontrabas, gitara basowa. Norweski basista. Bierze udział w wielu projektach min: Dvärghämster, Hot Club Christiansand, Michael Aadal Group, a także w zespole: Grande, zdobywcy nagrody Spellemannspris za najlepszy album bluesowy w roku 2007. Pomimo swego młodego wieku występował na największych i najważniejszych scenach w Norwegii i brał udział w takich festiwalach jak: By:Larm, Oslo Jazz Festival, Canal Street Festival i Vossajazz.
Wojtek Mazolewski Quintet
Wojtek Mazolewski to trójmiejski kompozytor i basista młodego pokolenia. Zanim zaczął grać muzykę improwizowaną, grał punk rocka. A zaczął wcześnie, jako jedenastolatek, w kapeli Iwan Groźny. Potem był yass – zespoły: Inżynier Kaktus (wraz z Tomaszem Hesse, Jackiem Olterem i Joanną Charchan, gościnnie występowali trębacze: Andrzej Przybielski i Janusz Zdunek) i Arythmic Perfection (zostało po tym kilka płyt, m.in. „Cynober Manifest”, „Sigle 3”). Komponował też dla zespołu Oczi Cziorne. Po Yassowej rewolcie, Mazolewski zakłada Pink Freud. Razem nagrywają cztery, cieszące się wielkim powodzeniem, płyty studyjne oraz dwie koncertówki. Wydana w 2008 roku płyta „Grzybobranie” jest solową płytą Wojciecha Mazolewskiego, sygnowaną jego nazwiskiem. Najmłodszym projektem Mazolewskiego jest nagrana w kwintecie płyta “Smells Like Tape Spirit”, która premierę miała w lutym tego roku.
Skład:
Oscar Torok - trąbka (Słowacja)
Marek Pospieszalski - saksofon
Joanna Duda - fortepian/instrumenty klawiszowe
Michal Bryndal - perkusja
Wojtek Mazolewski - kontrabas
18 lutego 2011 w internecie ukazał się album „Smells Like Tape Spirit”, sygnowany jako Wojtek Mazolewski Quintet. Po dużym zainteresowaniu „wirtualnym” albumem, nadszedł czas aby wziąć realną płytę do ręki i zagrać ją w odtwarzaczu. Dotrzymując obietnicy, Mazolewski wydaje SLTS w wersji CD oraz winylowej LP.
11 kwietnia wraz z największą dziś polską niezależną wytwórnią Mystic Production, oddają krążek w Wasze ręce. W tym krótkim czasie od premiery płyty na www.mazolewski.com zespół zagrał trasę koncertową, która okazała się wielkim sukcesem artystycznym i frekwencyjnym. Jako pierwszy jazzowy zespół dotarł także na Listę Przebojów Programu Trzeciego gdzie utwór „Newcomer” utrzymuje się w zestawieniu od kilku tygodni. Świetną formę zespołu potwierdził także koncert w programie Trzecim Polskiego Radia.
Prace nad albumem trwały dwa lata. Proces doboru muzyków, kompozycji i współpracowników odbywał się powoli, ale konsekwentnie, a wszystko po to by jak najlepiej oddać twórczy zamysł płyty. W rezultacie na albumie znalazło się dziesięć starannie dobranych kompozycji . Na szczególną uwagę zasługuje proces realizacji i produkcji wymyślony przez Mazolewskiego. Całość materiału została nagrana i wyprodukowana w sposób w jaki rejestrowano sesje Johna Coltrane, Milesa Davisa, Charlesa Mingusa czy Beatlesów w latach 50. i 60. poprzedniego stulecia. Dokonano tego w specjalnie przygotowanym do tego celu, w pełni analogowym, studiu w Radiu Gdańsk.
Zespół nagrywał w jednym pomieszczeniu, wszystko w czasie rzeczywistym, bez poprawek i ingerencji, uzyskując swoje naturalne brzmienie. Po wielu próbach udało się zarejestrować materiał o wręcz audiofilskim charakterze.
Żeby pozostać wiernym idei nagrania płyty w stylu wielkich mistrzów, proces miksowania i wykończenia płyty również pozostał analogowy. Bez użycia żadnych efektów i przetworników płytę zmiksowano na kolejną taśmę analogową. Pozwoliło to uzyskać ciepłe i miękkie – wręcz aksamitne brzmienie.
Za produkcję całości materiału na płycie odpowiedzialny jest sam Wojtek Mazolewski. Realizacją nagrań i postprodukcją zajął się Piotr Taraszkiewicz.
Tymon Tymański to multinstrumentalista, kompozytor, felietonista, prozaik. Pierwszą kapelę – Sni Sredstvom Za Uklanianie – zainspirowany nowofalową muzyką Joy Division, The Birthday Party czy Pere Ubu założył w 1984 roku. Podczas studiów dołączył do legendarnego Totartu, nieformalnej grupy performerskiej wsławionej skandalizującymi akcjami, obrazoburczymi manifestami. Współpraca ta zaowocowała zmianą jego muzyki i radykalnym podejściu do występów scenicznych. W 1988 roku założył Miłość – bodajże najważniejszy zespół polskiego jazzu lat dziewięćdziesiątych, w którym oprócz Tymona grali tacy artyści jak Leszek Możdżer, Jacek Olter, Tomasz Gwiciński. W latach dziewięćdziesiątych założył zespół Kury (płyta P.O.L.O.V.I.R.U.S. cieszyła się ogromną estymą słuchaczy i do tej pory uważa się ją za jedną z najważniejszych płyt dekady).
Występował i współpracował z takimi kapelami jak Czan, NRD, The Users czy Masło. Jest także liderem takich zespołów, jak Tymon i Trupy, Polish Brass Ensemble. Od kilku lat wraz z Grzegorzem Jankowskim (Łosskot), Robertem Brylewskim, Grzegorzem Halamą i zespołem Transistors pracuje nad musicalem „Polskie gówno”.
W swoim nowym muzycznym projekcie – JazzOut – zaprezentuje kompozycje Theloniusa Monka, który – jak mówi – jest twórcą nowoczesności i zawsze był mu bliski. „Zagramy go tak, jak ja go czuję” – dopowiada, a skład tego projektu gwarantuje pierwszorzędne muzyczne wydarzenie. Jak pisał Tymański na swoim oficjalnym blogu: „W składzie naszego kwintetu znaleźli się muzycy znani, uznani i otwartogłowi, funkcjonujący na pograniczu światów muzyki improwizowanej, popu i offu (…). Zabraliśmy się między innymi za osławione Trinkle Tinkle, Evidence, Epistrophy i Brilliant Corners – cudaczne numery Monka, których nigdy nie słyszałem na jazzowych dżemach. Niektóre z nich zagraliśmy po bożemu, na swingowo. Inne, stanowiące swoiste węzły gordyjskie, przyszło nam przeciąć mieczem w barbarzyńskim stylu Aleksandra Wielkiego… Jestem pewien, że Monk by się nie pogniewał (…). Geniusze rażą mózgi swoich fanów gromami oryginalności. Monk to jeden z nich – wspaniały dziwak jazzu, którego ogromny pomnik na improwizacyjnym firmamencie krytycy i akademicy najchętniej schowaliby za najbliższą mgławicę!”
Skład :
Tymon Tymański - kontrabas
Irek Wojtczak - saksofony, klarnet basowy
Tomasz Ziętek - trąbka
Marcin Ślusarczyk - saksofon altowy
Kuba Staruszkiewicz - perkusja
16 lipca
Oleś Duo
Marcin & Bartłomiej Brat Oleś DUO – jeden z najbardziej oryginalnych i niezwykłych w jego dotychczasowej karierze. Oleś Duo to wymagająca wirtuozerii i niezmiernie rzadko w jazzie spotykana muzyka na kontrabas i perkusję. W 2008 ukazuje się pierwsza płyta zatytułowana Duo. Projekt przełamuje jazzowy stereotyp sekcji rytmicznej, udowadniając, że kontrabas i perkusja wystarczą by stworzyć muzykę kompletną, pełną energii, i niespotykanych brzmień.
Marcin Oleś – kontrabasista, kompozytor, jazzman, autor muzyki teatralnej i filmowej. „Z jednej strony zafascynował mnie jazz, jego siła wyrazu i szorstkość. Z drugiej europejska tradycja brzmienia, kompozycji i wirtuozowskiego sztychu, w których brakowało mi jednak nieokrzesania i indywidualizmu”.
Realizuję projekty i nagrywam muzykę, która w zasadzie nie mieści się w jednej kategorii, ani nie jest przypisana konkretnemu gatunkowi. Mojej muzyce raz bliżej do jazzu, raz do muzyki kameralnej, czy współczesnej, ale niemal zawsze jest to muzyka improwizowana - nie licząc kompozycji filmowych czy teatralnych, gdzie element improwizacji jest drugorzędny.
Improwizacja jest dla mnie równie ważna, jak osobisty wyraz muzyki, brzmienie, technika i natchniona współpraca z wybitnymi muzykami. Technika winna dawać swobodę i pewność siebie, ale w moim przypadku jest czymś więcej. Jest środkiem wyrazu, nieskończonym dążeniem do ideału i chęcią przekraczania granic.
Od zawsze wiedziałem, iż moim celem nadrzędnym jest opanowanie kontrabasowej techniki w sposób iście wirtuozowski, zarówno jeśli chodzi o grę pizzicato - technika grania palcami rozwijana głównie w jazzie - jak i arco, czyli gra smyczkiem, która została doprowadzona do perfekcji w muzyce klasycznej.
Z tego tytułu byłem zmuszony po skończeniu szkoły uczyć się tych technik niejako od początku, bowiem w polskim szkolnictwie muzycznym technika pizzicato jest całkowicie pomijana, a granie smyczkiem opiera się na zupełnie odmiennym frazowaniu, artykulacji i brzmieniu.
Drugim nadrzędnym celem, który mi przyświecał, jest chęć rozwijania własnego, indywidualnego i odmiennego od innych języka. Poszukiwanie własnego brzmienia, własnego frazowania i artykulacji, własnych rozwiązań w języku improwizacji, tak w zespole, jak i niezależnie od kontekstu. Od samego początku też przekonałem się, iż jest to trudna droga, gdyż nikt na niej nie wyznaczył kierunków, ani nie umieścił drogowskazów. Na wyprawę taką drogą ciężko znaleźć współtowarzyszy podróży - wszak obok istnieją setki wytyczonych i świetnie oznaczonych tras. Trudno też, szczególnie na samym początku uwierzyć, iż ta droga gdzieś prowadzi, a otoczenie podważa jej zasadność.
Trzecim, być może nieuświadomionym na początku celem, było granie własnej muzyki. Muzyki bliskiej mojemu sercu i mojemu postrzeganiu sztuki. Wierzę w twierdzenie, iż stylistyka jest kwestią wyboru, a nie możliwości i zawsze traktowałem muzykę jako sztukę, a nie rozrywkę, która zawsze schlebia i podlega przechodnim gustom i szybko przemijającym modom. W moim przypadku granie własnej muzyki, to granie w oparciu o strukturę utworu i ustawiczne kreatywne rozwijanie jej. Melodyka, zwroty harmoniczno-interwałowe, struktura, technika kompozytorska staje się kanwą improwizacji. W przeciwieństwie do jazzu improwizacja nie jest tu pod niewolniczym kieratem okresowości wyznaczonej przez harmonię utworu, a rozwija się w sposób ewolucyjny, co znacznie bliższe jest muzyce poważnej, niż wziętym z „tradycji piosenki” standardom. W takim graniu więcej jest interakcji, swobody i współodpowiedzialnego tworzenia - nie ma za to miejsca na całkowitą dowolność i zaniechanie współpracy, które ma często miejsce w jazzie, gdyż przejawy tych ostatnich pozostają łatwo rozpoznawalne i dyskredytują grającego muzyka.
Taka właśnie muzyka mnie fascynuje, taką staram się grać i wciąż doskonalić własny język wypowiedzi. Moje poszukiwania kieruję w stronę zasad muzyki, a nie ich wartości. Te zasady to opanowanie muzycznego warsztatu, znajomość struktury muzyki, poszukiwanie wyrazu i formy, świadomość konstrukcji i wiara w nieprzerwany rozwój muzyki. Dotyczą one muzyki jako całości i nie są właściwe tylko określonym stylom czy gatunkom, tak jak ma to miejsce w przypadku wartościowania muzyki i dzielenia ją w zależności od kryteriów (wartości) na lepszą lub gorszą.
Bartłomiej Brat Oleś
Jeden z najbardziej kreatywnych, oryginalnych Polskich perkusistów jazzowych, kompozytor, autor muzyki teatralnej i filmowej, producent muzyczny. Wstępował z wieloma jazzowymi sławami: Kenny Wernerem, Davidem Murrayem, Chrisem Speedem, Erikiem Friedlanderem, Herbem Robertsonem czy Williamem Parkerem. Wspólnie z bratem, kontrabasistą Marcinem Olesiem, prowadzi formację Oleś Duo. Współnie współpracowali między innymi z niemieckim klarnecistą Theo Jörgensmannem, amerykańskim saksofonistą altowym Robem Brownem.
Urodzony 04.01.1973. w Sosnowcu. Od dzieciństwa zafascynowany muzyką, używał linijki, ołówków, wycioru do fletu i innych sprzętów do wystukiwania rytmów. W wieku 13 lat za namową ojca, [nauczyciela kontrabasu i dyrygenta] rozpoczął naukę muzyki w klasie perkusji. Studiował repertuar klasyczny grając na marimbie, ksylofonie, wibrafonie, kotłach i werblu. Ulega fascynacji zestawem perkusyjnym pod wpływem Buddy’ego Richa i kompletuje swoją pierwszą perkusję w 1988 roku. Zaczyna grać w lokalnym zespole rockowym Osobliwości Przyrody. Pierwszą zawodową propozycje dostaje w wieku 18 lat – w roku 1991 nagrywa płytę z formacją Blustro Blues Band zatytułowaną Na Kolanko.
Momentem przełomowym jest kontakt z muzyką Billie Holiday i płyta Charlie’ego Parkera „Anthropology”, dzięki której odkrywa jazz. Pod wpływem twórczości Parkera próbuje swych sił jako klarnecista. Przez rok pobiera lekcje gry na klarnecie. Związki z perkusją są jednak silniejsze.
Grając w lokalnych zespołach rockowych, formacji Blustro oraz w orkiestrach marszowych, kontynuuje edukację muzyczną w Łodzi, w klasie perkusji Witolda Grabowskiego. Jazz pochłania go coraz bardziej. Oprócz muzyki klasycznej studiuje grę wielkich mistrzów perkusji jak Elvin Jones, Max Roach, Art Blakey, Tony Williams, Vinnie Colaiuta, Steve Gadd i inni.
Lata 90. to czas poszukiwań własnego stylu i okres fascynacji jazzrockiem, muzyką elektroniczną oraz jazzem akustycznym, których efektem jest powstanie Custom Quartet. CQ grający jazzowe standardy przekształca się rok pózniej w Custom Trio, które wykonuje przede wszystkim autorskie kompozycje Bartłomieja Brata Olesia.
Custom Trio, w składzie Krzysztof Kapel – saksofony, Marcin Oleś – kontrabas, BBO – perkusja, debiutuje w roku 1999 autorskim albumem Mr. Nobody. Rok później trio zaprasza do współpracy legendarnego polskiego trębacza Andrzeja Przybielskiego i nagrywa swój drugi album pt. CT & Andrzej Przybielski Free Bop. Współpracę tria zamyka płyta Back Point z roku 2002, będąca ugruntowaniem pozycji zespołu określonego przez fachową prasę muzyczną „objawieniem”.
W 2002 realizuje wspólnie z Erą Jazzu, międzynarodowy projekt, wykraczający poza ramy jazzu. Contemporary Quintet jest oparty na utworach polskich kompozytorów muzyki współczesnej Grażyny Bacewicz, Witolda Lutosławskiego i Krzysztofa Pendereckiego, w którym udział wzięli niemiecki klarnecista basowy Rudi Mahall, rumuński pianista Mircea Tiberian oraz amerykański waltornista Mark Taylor. Płytę Contemporary Quartet plays... wybrano albumem roku 2002 w rankingu miesięcznika Audio-Video.
W latach 2001 – 2003 współtworzy formację Oleś / Trzaska / Oleś nagrywając z nią albumy „Mikro Muzik, la Sketch up” oraz „Suite for trio” + z gościnnym udziałem francuskiego trębacza Jean-Luc’a Cappozzo.
W roku 2003 wspólnie z bratem zakłada formację Oleś / Jörgensmann / Oleś z niemieckim wirtuozem klarnetu Theo Jörgensmannem, z którą współpracuje do dnia dzisiejszego. Dotychczas ukazały się cztery płyty tria; „Miniatures” (2003), „Directions” (album roku 2005 wg. portalu Diapazon), „Live in Poznań” (2006) oraz „Alchemia” (2007) wydana nakładem szwajcarskiej oficyny Hat Hut Records.
Wydana w 2004 „FreeDrum Suite” jest pierwszym w Polsce albumem nagranym wyłącznie na perkusję solo. BBO firmuje swoim nazwiskiem także album, „Shadows” nagrany wspólnie z amerykańskim pianistą Kennym Wernerem i Marcinem Olesiem – jazzowy album 2006 na świecie wg. Polskiego Radia Kraków.
W roku 2005 wraz ze studiem graficznym Fenommedia zakłada firmę płytową Fenommedia Records.
Jako leader, co-leader i sideman ma za sobą występy z Davidem Murrayem, Williamem Parkerem, Herbem Robertsonem, Kenem Vandermarkiem, Markiem O'Learym, Michaelem Rabinowitzem, Stanleyem Jordanem, Simonem Nabatovem, Anthony Colemanem, Hamidem Drakiem, Christopherem Dellem, Adamem Pierończykiem, Frankiem Gratkowskim, Emmaluelle Somer.
Koncerty na festiwalach: Jazz Brugge, Montreux Jazz Festival, Kerava Jazz Festival, Jazz Meeting Berlin, Luneburg Jazz Festval, Jazz Cerkno, Warsaw Summer Jazz Days, MediaWave.
Oprócz kompozycji jazzowych tworzonych na potrzeby kolejnych projektów, BBO jest także autorem muzyki do sztuk teatralnych m.in. William’a Shakespeare'a Miarki za miarkę oraz Otella; Henrika Ibsena Nory; jednoaktówek Yukio Mishimy, Andrew Bovell’a Nie do Pary, filmu fabularnego Futro, oraz filmów animowanych.
Tomasz Stańko & Marcin Masecki
Tomasz Stańko/Marcin Masecki – specjalny projekt festiwalu FRE3JAZZDAYS, w którym wystąpią dwie wyjątkowe osobowości polskiego jazzu. Muzycy niepokorni, bezkompromisowi niezwykle twórczy i otwarci. Tomasz Stańko – żywa legenda jazzu, pierwszy i najbardziej konsekwentnie grający free polski jazzman, Marcin Masecki – od kilku lat niezmiennie określany jako najbardziej twórczy i zaskakujący polski pianista jazzowy i klasyczny. Do wybrzmienia ostatniej nuty tego koncertu możemy być pewni jednego, będzie to coś nieprzewidywalnego!!!
Tomasz Stańko (1942) – trębacz, kompozytor, najbardziej rozpoznawana na świecie osobowość polskiego jazzu.
Zaczął grać w końcu lat 50. na jazzowej scenie Krakowa. Joachim Ernst Berendt pisał o nim, że był pierwszym w Europie trębaczem grającym free. W latach 60. Stańko stał się filarem kwintetu Krzysztofa Komedy, z którym nagrał arcydzieło europejskiego jazzu, album „Astigmatic”.
W początku lat 70. na czele własnego zespołu Tomasz Stańko Quintet, wszedł do czołówki free jazzu i pojawiał się na najważniejszych europejskich festiwalach. Pozycję tę utwierdziły kolejne projekty: Unit z Adamem Makowiczem oraz kwartet prowadzony z Edwardem Vesalą, zespół, z którym w 1975 roku rozpoczął współpracę z wytwórnią ECM. Wydany wówczas album „Balladyna”, stał się legendą po obu stronach Atlantyku. W latach 80. Stańko grywał w orkiestrach Cecila Taylora, prowadził zespoły C.O.C.X. i Freelectronic, do których wprowadzał inspiracje muzyką reggae, latino, elektroniką oraz rapem.
W latach 90. zaczął się powrót Stańki na jazzowy szczyt i kolejna faza współpracy z wytwórnią ECM. Jego nowy kwartet z Bobo Stensonem, Andersem Jorminem i Tony Oxley'em okrzyknięto najlepszą jazzową grupą dekady – rzadka najwyższa ocena płyty „Leosia” w „Penguin Jazz Guide”. Wydany w 1997 roku album „Litania”. który zaprezentował światu muzykę Krzysztofa Komedy stał się jego pierwszym światowym bestsellerem. Dzięki płytom „Soul of Things” i „Suspended Night” nagranym z młodym polskim kwartetem na początku nowego wieku Stańko przebił się na rynek amerykański, gdzie od tamtej pory regularnie koncertuje. W 2002 został pierwszym laureatem European Jazz Prize przyznawanej w Wiedniu, dwa lata później odznaczono go w Polsce wysokim odznaczeniem państwowym, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Od ośmiu lat regularnie pojawia się w pierwszej dziesiątce trębaczy prestiżowej dorocznej ankiety amerykańskiego magazynu „Down Beat”. Ta sama ankieta honorowała go również w roli kompozytora. Jako lider wydał 37 albumów, jest również autorem muzyki do wielu filmów i spektakli teatralnych. Od 2008 roku mieszka w Nowym Yorku na Manahattanie. Jego najnowsza płyta to „Dark Eyes” nagrana w 2009 roku z nowym skandynawskim kwintetem. Wśród jego aktualnych projektów znalazły się też zespoły z nowojorskimi muzykami, m. in. Lee Konitzem i Craigiem Tabornem. W 2010 ukazała się w Polsce autobiografia artysty, „Desperado”, która stała się bestsellerem. W roku 2011 Instytut Smithsona, największy na świecie kompleks muzeów i ośrodków edukacyjno-badawczych, wydał sześciopłytową kompilację „Jazz: The Smithsonian Anthology”, którą zamyka utwór Tomasza Stańko, „Suspended Night Variation VIII”, wyróżniając go tym samym jako niewielu z Europejczyków. W tym samym roku prezydent Bronisław Komorowski odznaczył Tomasza Stańkę Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
Marcin Masecki – urodził się w Warszawie w 1982. Pierwszych lekcji muzyki udzielał mu ojciec i babcia. W wieku 12 lat zaczął chodzić na jam sessions do nieistniejącego już Akwarium gdzie poznał muzyków, z którymi założył pierwszy zespół. Kilka lat później zdał do średniej szkoły muzycznej i poznał członków grupy Alchemik, do których dołączył w 1997. Przez kolejne 5 lat nagrali cztery płyty i zagrali wiele koncertów w kraju i za granicą oraz zdobyli szereg nagród na festiwalach i konkursach.
W roku 2000 Masecki otrzymał stypendium na studia w Berklee Colege of Music w Bostonie, gdzie spędził dwa lata. Tam poznał m. in muzyków, z którymi założył trio TAQ oraz wokalistkę, malarkę i pisarkę – i przyszłą żonę, Candelarie Saenz Valiente. Po ukończeniu studiów w 2002 wrócił do Polski i silnie związał się ze stołeczną sceną improwizowano-alternatywną, skupioną wokół wytworni Lado ABC. W 2005 roku w raz z zespołem TAQ (z Ziv Ravitzem i Garthem Stevensonem) zdobył pierwszą nagrodę w Międzynarodowym Konkursie Pianistów Jazzowych w Moskwie.
Współpracował m. in z zespołami Pink Freud, Muzykoterapia, TAQ, Niewinni Czarodzieje, Zbigniew Wegehaupt Quartet oraz z Tomaszem Stańką, Wojciechem Waglewskim i Wacławem Zimplem. Obecnie głównie poświęca się grze solowej oraz pracy z zespołem ParisTetris, który współtworzy razem z Maciem Morettim i Candi Saenz Valiente. Prowadzi również JazzBandBigBand, 9-osobowy skład grający muzykę taneczną lat 30tych.
Jego równoległą pasją jest muzyka klasyczna. Od dwóch lat intensywnie pracuje nad nagraniem cyklu „Sztuka Fugi” Jana Sebastiana Bacha i regularnie gra koncerty z różnorodnym repertuarem klasycznym, głownie muzyki niemieckiej XVIII wieku. Mieszka w Warszawie i w Buenos Aires.
EDUKACJA
W Domu Kultury TuPraga odbędą się warsztaty muzyczne dla młodych muzyków, prowadzone przez Joannę Dudę (fortepian), Łukasza Żytę (perkusja) i Rafała Sarneckiego (gitara). Karta uczestnictwa i zasady udziału do pobrania ze strony www.tupraga.pl oraz www.fre3jazzdays.pl
14.07. g. 11-15. Prowadzenie Joanna Duda. Warsztaty dotyczyć będą zarówno zagadnień związanych z fortepianem, technikami gry i improwizacji, jak i filozofii muzyki i twórczości w ogólnym pojęciu. Ich forma opierać się będzie na wzajemnym zadawaniu pytań.
Pierwsze pytanie będzie brzmiało: czy ktoś chciałby coś zagrać – jest to punkt wyjścia, od którego de facto zależy przebieg i dynamika zajęć.
Na zajęcia może przyjść każdy i w każdym wieku – pod warunkiem, że wie, po co się pojawi. Pianiści mile widziani, lecz jeśli ktoś gra na innym instrumencie lub nie jest muzykiem i chciałby się czegoś dowiedzieć – jest zaproszony.
Zajęcia będą nastawione na kreatywne myślenie i współpracę w zespole.
W miarę możliwości czasowych, każdy uczestnik będzie miał szansę na czynny udział w warsztatach.
15.07. g. 11-15. Prowadzenie Rafał Sarnecki. Pierwsza część warsztatów poświęcona będzie improwizacji. Omówione zostaną różne techniki ćwiczenia służące wzbogacaniu języka rytmicznego i melodycznego.
Omawiane koncepcje będą prezentowane w praktyce – prosimy uczestników o przyniesienie własnych instrumentów.
W drugiej część Rafała Sarnecki opowie o „Matematycznych tajemnicach muzyki”.
Podstawowe zagadnienia:
• czym jest dźwięk - jak powstaje oraz jak jest rejestrowany i analizowany przez nasze narządy słuchu,
• dlaczego niektóre dźwięki tworzą przyjemne współbrzmienia (konsonans) a inne nie,
• dlaczego w wielu niezależnie rozwijających się kulturach świata stosowano identyczne skale muzyczne (np. pentatonika),
• jak doszło do powstania systemu równomiernie temperowanego i jakie inne systemy strojenia instrumentów wykorzystywano w dawnych czasach.
16.07. g.11-15. Prowadzenie Łukasz Żyta. Warsztaty skupią się na temacie roli perkusji w zespole jazzowym.
Zostaną omówione rożne style i ich wykorzystanie w improwizacji.
Omawiane kwestie będą „ilustrowane” przykładami muzycznymi wykonywanymi w trakcie wykładu.
Po części teoretycznej indywidualne ćwiczenia ze słuchaczami.
WYDARZENIA TOWARZYSZĄCE
W Centrum Handlowym Warszawa Wileńska zostanie zaprezentowana wystawa zdjęć Wojtka Łasickiego będąca swoistym podsumowaniem trzech lat Na Pradze jest jazz.
Wojtek Łasicki – dziennikarz, fotograf, współzałożyciel żoliborskiego klubu muzycznego „Pracovnia”, który jako pierwszy w stolicy zaczął cykliczne prezentacje artystów sceny world music. Pracował w największych polskich mediach publicznych i komercyjnych - Polskie Radio pr. IV, Polskie Radio BIS, TVN, Radio Zet i RMF FM. Ukończył studia w Instytucie Dziennikarstwa na wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Od 2009 r. związany z Domem Kultury TuPraga.
PARTNERZY/SPONSORZY
Organizatorem festiwalu jest Dom Kultury TuPraga a jego partnerami są firmy BBI Development i Centrum Handlowe Warszawa Wileńska oraz Skład Butelek, Hostel Fabryka Bistro Stalowa 1, Eurosound, Warexpo, wawcity.pl, przystanekpraga.pl, Jazz Forum i radiojazz.fm
