Muzeum Polskiego Jazzu –  Projekt 2

Na Wydziale Architektury PW zrodził się pomysł stworzenia wielkiego centrum jazzu w Warszawie. Oto kolejna prezentacja:

Muzeum Polskiego Jazzu – bo taką nazwę zaproponowano – pełniłoby nie tylko rolę historyczną, ale stanowiłoby wielofunkcyjny obiekt kultury, który  przyciągałby zarówno miłośników jazzu i muzyków, jak i społeczność lokalną, zanurzonego w przestrzeni miasta i działającego w oparciu o społeczną partycypację. Ten wspaniały projekt przedstawiają w obszernym artykule w najnowszym numerze JAZZ FORUM 3/2024 architekci z Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej – inicjatorka pomysłu Małgorzata Benedek i współprowadzący zajęcia projektowe Emilian Nagiel.

Główną ideą było stworzenie nowoczesnej instytucji żyjącej muzyką na co dzień, otwartej na lokalne inicjatywy i różne środowiska, pełniącej zarazem funkcję muzeum dla powiększających się z roku na rok zbiorów instrumentów, historycznych artefaktów, książek, nagrań i dzieł sztuki związanych z bogatą historią polskiego jazzu. Muzeum miałoby pełnić istotną funkcję sali koncertowej, miejsca spotkań dla artystów i fanów oraz lokalnego domu kultury, gdzie mogłyby odbywać się warsztaty muzyczne czy taneczne dla mieszkańców dzielnicy. Mogłaby to być także siedziba stowarzyszeń i fundacji związanych z ruchem jazzowym. Złożony program użytkowy obejmował klub jazzowy z kawiarnią na 150 osób, sale prób, przestrzeń ekspozycyjną i wystawy tymczasowe, bibliotekę, sklep muzyczny, pracownie muzeum i pokoje administracji.

Studenci 7 semestru Wydziału Architektury PW zinterpretowali program w sposób autorski i zróżnicowany. Stworzyli sugestywne i nastrojowe przestrzenie dla muzyki wykonywanej na żywo oraz dla ekspozycji muzealnej. Projekty musiały uwzględniać szeroko pojęty kontekst miejsca, m.in. istniejące, wartościowe drzewa, charakter bezpośredniego sąsiedztwa, klimat dzielnicy i powiązania urbanistyczne. Dzięki temu ważnymi elementami stały się na przykład – kameralny dziedziniec wejściowy na narożniku ulic Dobrej i Zajęczej, tworzący urozmaiconą przestrzeń publiczną ulicy oraz – usytuowane na najwyższych kondygnacjach budynku – rozległe tarasy widokowe skierowane w stronę Wisły.

Indywidualne wizje były wynikiem różnorodnych analiz i inspiracji związanych z historią społeczną, kulturową i architektoniczną Powiśla. Najważniejsze natchnienie płynęło jednak z samej muzyki jazzowej, jej demokratycznego i improwizowanego charakteru. Studenci często nawiązywali również do formy i materiałów, z których zbudowane są instrumenty muzyczne.

W pierwszym odcinku naszej prezentacji przedstawiliśmy projekt Mateusza Dąbrosia. A teraz propozycja kolejna:

Autor projektu - Jakub Wiązowski

Projekt 2

Koncepcja Jakuba Wiązowskiego powstała z inspiracji spontanicznym charakterem wcześniejszej, pawilonowej zabudowy działki, oraz kształtami instrumentów dętych. Budynek to wyszukana kompozycja form i materiałów, intrygujących wnętrz o wypukłych i wklęsłych, subtelnie oświetlonych płaszczyznach. Naturalne światło dociera tu przez starannie zaprojektowane szczeliny i ażurowe miedziane „tkaniny”, kreując kameralny nastrój przestrzeni, sprzyjający kontemplacji muzyki i ekspozycji.

Autor projektu - Jakub Wiązowski

Mówi autor projektu: Muzeum Jazzu Polskiego jest odpowiedzią na potrzebę pokazania historii muzyki jazzowej w polskiej kulturze. Tutaj historia zaczęła się od starego ustnika do trąbki, który wywołał impuls do rozmyślań nad bryłą. Mój projekt to kompozycja dwóch brył wpisanych w układ urbanistyczny ulicy Dobrej i Zajęczej. Bryła z szarego betonu symbolizuje przestrzenie do odczuwania sztuki Jazzu (muzeum i sala koncertowa), a bryła z różowego betonu i ażurowych elementów miedzianych – przestrzeń otwartą dla społeczności. Wewnętrzny podział przestrzeni na trzy oddzielne bloki podkreśla wielofunkcyjność. Puste przestrzenie między obłymi bryłami Sali i galerii mogą przywodzić na myśl przebywanie we wnętrzu instrumentu.

Autor projektu - Jakub Wiązowski