STULECIE DJANGO REINHARDTA

JF

23 stycznia świat jazzu świętuje 100-lecie urodzin Django Reinhardta –  geniusza gitary, jednego z największych muzyków europejskich w historii jazzu.

Jean Baptiste Reinhardt urodził się 23 stycznia 1910 roku w taborze cygańskim na granicy Belgii i Francji. Początkowo grał na skrzypcach, od 12 roku życia na gitarze. Mieszkał w taborze w pobliżu Paryża, do czasu gdy mając 18 lat doznał poważnych obrażeń podczas pożaru.

Mimo paraliżu dwóch małych palców lewej ręki wypracował własny, oryginalny styl gry na gitarze, budząc powszechny podziw wirtuozowską techniką. Jego kariera rozpoczęła się w roku 1934, kiedy wraz ze skrzypkiem Stephane’em Grappellim utworzył zespół, który zdobył sławę pod  nazwą Quintette du Hot Club de France (skrzypce, trzy gitary, kontrabas).


Django posiadał wrodzony temperament improwizatora, zmysł melodyczny i wyczucie rytmu. Jego inspiracją były nagrania Armstronga, Ellingtona, Wallera, duetu Eddie Lang – Joe Venuti. Czerpiąc z tych wpływów tworzył własną muzykę, nasyconą cygańską liryką. Jego najsłynniejsze kompozycje  weszły do księgi standardów: Minor Swing, Tears, Djangology, Swing ’42, Nuages.

Jeszcze przed wojną Django dokonał dziesiątki, jeśli nie setki nagrań, nie tylko z Kwintetem Hot Club, ale z najrozmaitszymi zespołami, również z muzykami amerykańskimi rezydującymi w Paryżu, jak Coleman Hawkins i Benny Carter.

Błyskotliwą karierę przerwała wojna, ale po wojnie Kwintet został reaktywowany, a sam Django występował również w Ameryce (na zaproszenie Ellingtona). Był jednym z pierwszych muzyków w Europie, który rozumiał idiom bebopu, w ostatnim okresie grał również na gitarze elektrycznej. Zmarł na wylew 16 maja 1953 roku.

Django stał się jedną z największych legend jazzu, doczekał się rzeszy naśladowców, pamięć o nim jest wciąż żywa.