Warsaw Summer Jazz Days 2013

adamiakjazz.pl

Wayne Shorter, John Zorn i Paco De Lucia wśród gwiazd warszawskiego festiwalu, który odbędzie się w dn. 15 - 19 lipca.

Dwa pierwsze koncerty będą miały miejsce w Sali Kongresowej, trzy pozostałe w Soho Factory na Pradze.

Otworzy festiwal świętujący w tym roku sześćdziesiąte urodziny guru nowojorskiej awangardy, saksofonista i kompozytor John Zorn w specjalnym maratonie Zorn@60, prezentując kolejno projekty: Song Project. Illuminations. The Holy Visions. The Alchemist. Templars -in Sacred Blood, The Dreamers i Electric Masada.

16 lipca, również w Sali Kongresowej, zagrają: Marcin Olak Trio, wirtuoz kontrabasu Renaud Garcia-Fons i super star flamenco Paco De Lucia.

17 lipca, już w Soho Factory,  wystąpią: Tie Break, Power of the Horns oraz legendarna Sun Ra Arkestra. Następnego wieczoru jako pierwszy zagra Wayne Shorter Quartet (wybitny saksofonista obchodzi 80. urodziny!), a po nim Maciej Obara International Quartet i Piotr Wojtasik Quartet.

Festiwal zakończy wieczór 19 lipca, na którym wystąpią: Andrea Marcelli Trio, Jerzy Mazzoll + Zdzisław Piernik i Francescio Cafiso.

PROGRAM

15/07 @ 19:00 – Sala Kongresowa
ZORN AT 60
SONG PROJECT
ILLUMINATIONS
THE HOLY VISIONS
THE ALCHEMIST
TEMPLARS -IN SACRED BLOOD
THE DREAMERS
ELECTRIC MASADA

16/07 @ 19:00 – Sala Kongresowa
MARCIN OLAK QUARTET
RENAUD GARCIA  - FONS
PACO DE LUCIA

17/07 @ 19:00 – Soho Factory
TIE BREAK
POWER OF THE HORNS
SUN RA Arkestra

18/07 @ 19:00 – Soho Factory
WAYNE SHORTER Quartet
MACIEJ OBARA INTERNATIONAL QUARTET
PIOTR WOJTASIK QUARTET

19/07 @ 19:00 – Soho Factory
ANDREA MARCELLI TRIO
JERZY MAZZOLL TRIO + ZDZISŁAW PIERNIK
FRANCESCO CAFISO QUARTET

Informacje o biletach na stronie: www.adamiakjazz.pl

O poszczególnych koncertach i wykonawcach:

ZORN AT 60

SET I
SONG PROJECT (ok. 60 min.):
Dla uświetnienia swych 60tych urodzin John Zorn poprosił swoich ulubionych autorów (na czele z Mikiem Pattonem, Jesse’m Harrisem, Seanem Lennonem i Laurie Anderson) o napisanie słów do wybranych melodii z jego kompozytorskiego katalogu. Te piosenki wykonuje zespół złożony z wieloletnich współpracowników Zorna  - wyśpiewują je Patton i Harris. Na program składają się utwory napisane do filmów a także dla najpopularniejszych projektów Zorna, takich jak m.in. Naked City, Masada, The Dreamers, Nova Express. Dzięki udziałowi znakomitych instrumentalistów powstała niezwykła retrospektywa twórczości Zorna, ze szczególnym uwypukleniem jego lirycznych kompozycji powstałych na przestrzeni ostatnich 30 lat.

MIKE PATTON - głos
JESSE HARRIS - głos, gitara
SOFIA REI - głos
MARC RIBOT- gitara 
JOHN MEDESKI - fortepian 
TREVOR DUNN - bas 
KENNY WOLLESEN - wibrafon
CYRO BAPTISTA - instrumenty perkusyjne
JOEY BARON - perkusja 
JOHN ZORN - saksofon, dyrygent
 
SET II
ILLUMINATIONS (ok. 15 min.):
Ta szalona kompozycja na fortepian inspirowana jest bezkompromisową twórczością XIX wiecznego francuskiego poety Arthura Rimbaud. Jego droga przez prawdziwie wizjonerskie przestrzenie, przemierzana dzięki „absolutnej transformacji zmysłów” doprowadziła go do stworzenia najbardziej osobistej i intensywnej literatury w historii ludzkości. Utwór wykonywany z towarzyszeniem improwizującej free jazzowej sekcji rytmicznej z basem i perkusją.

STEPHEN GOSLING - fortepian
TREVOR DUNN - bas
KENNY WOLLESEN - perkusja

THE HOLY VISIONS (ok. 25 min.) na 5 głosów kobiecych :
JANE SHELDON, LISA BIELAWA, MELLISSA HUGHES, ABBY FISCHER, KIRSTEN SOLLEK

Tajemny plan w 11 strofach zawiera życie, twórczość i filozofię XII wiecznej kompozytorki, uzdrowicielki i mistycznej wizjonerki Hildegardy z Bingen. Utwór oparty na oryginalnym tekście łacińskim może być prezentowany jako dzieło koncertowe jak i wystawiany na scenie – najlepiej w przestrzeni sakralnej.
 
THE ALCHEMIST (ok. 20 min.) na kwartet smyczkowy :
JENNIFER CHOI - skrzypce
JESSE MILLS - skrzypce
DAVID FULMER - altówka
JAY CAMPBELL – wiolonczela

Alchemik jest prawdziwą i wierną kroniką ezoterycznych seansów spirytystycznych. Zawiera ona opis procedur przeprowadzanych przez Jego Wysokość Alchemika Doktora Johna Dee oraz zapis jednego z seansów, podczas którego Edward Kelly sprawił, że 9 porządków chórów anielskich ukazało się zebranym. Podróż przez laboratorium Alchemika. Seans wywoływania chórów anielskich. Wirtuozeria liryki, numerologii, modlitw, kanonów, kontrapunktowej złożoności jak i alchemicznych procedur (destylacja, kalcynacja, krystalizacja, sublimacja, oczyszczanie, rotacja) i wreszcie duch fugi.
 
SET III
MOONCHILD „TEMPLARS” In Sacred Blood (ok.45 min.) :
Prace nad zawartym na 6 płytach CD projektem Moonchild trwały ponad rok. Jest to muzyczny hołd złożony Ubogim Rycerzom Chrystusa i Świątyni Salomona – legendarnym mnichom -wojownikom, których dwa wieki dominacji zakończyły się w 1307 roku oskarżeniem o herezję. Muzyka wyzwala emocje z ogromną intensywnością a poszerzenie jej o wyśpiewywany tekst otwiera ją na zupełnie nowe możliwości. Mike Patton prezentuje szeroki wachlarz swoich umiejętności  - wyśpiewując zarówno pieśni gregoriańskie przez atonalne melodie po hardcore’owy krzyk i pełen pasji szept.  Sugestywne organy Johna Medeskiego dodają liturgicznej dramaturgii a sekcja rytmiczna Dunn -Baron to szaleństwo najlepszej miary!

MIKE PATTON - głos
JOHN MEDESKI - fortepian 
TREVOR DUNN - bas 
JOEY BARON - perkusja

SET IV
THE DREAMERS (ok. 30 min):

MARC RIBOT - gitara
JAMIE SAFT - instrumenty klawiszowe
TREVOR DUNN - bas
KENNY WOLLESEN - wibrafon
JOEY BARON - perkusja
CYRO BAPTISTA - instrumenty perkusyjne
JOHN ZORN - dyrygent

ELECTRIC MASADA  (30 min)

JOHN ZORN - saksofon
MARC RIBOT - gitara
JAMIE SAFT - instrumenty klawiszowe
TREVOR DUNN - bas
KENNY WOLLESEN - perkusja
JOEY BARON - perkusja
CYRO BAPTISTA - instrumenty perkusyjne
IKUE MORI - elektronika

MARCIN OLAK QUARTET
Marcin Olak jest jednym z ciekawszych gitarzystów na polskiej scenie jazzowej. Jako jeden z nielicznych gra jazz na gitarze klasycznej i akustycznej, wykorzystując specyficzne możliwości brzmieniowe i artykulacyjne tych instrumentów; czasem sięga też po gitarę elektryczną.

„Zazwyczaj gitara w jazzie – jakakolwiek by nie była – jest traktowana linearnie. Gitarzyści najczęściej grają kostką, a zatem są w stanie zagrać jednogłosową melodię lub akordy. Marcin Olak  – z wykształcenia gitarzysta klasyczny - gra inaczej. Tworzy wielopoziomowe, rozbudowane faktury, wykorzystując dynamiczne i artykulacyjne możliwości instrumentu – tak, jak jest to przyjęte w europejskiej tradycji gitarowej. Dzięki temu możliwości wyrazowe stają się zdecydowanie bliższe temu, czego słuchacze zwykle spodziewają się po fortepianie. A to nie koniec niespodzianek... ”

RENAUD GARCIA - FONS
pięciostrunowy kontrabas / elektronika

„Tysiąc i jeden głos kontrabasu”
Na swej płycie „Solo” Renaud Garcia -Fons śpiewa pieśń miłosną dla kontrabasu, łącząc inspiracje czerpane z różnych epok i miejsc wokół basenu Morza Śródziemnego. Sam z kontrabasem (oraz kilkoma loopami stworzonymi tylko przy pomocy tego instrumentu) przesuwa i tak daleko już wytyczone granice technicznego mistrzostwa a także tworzy piosenki, których piękno zapiera dech. Renaud Garcia-Fons ucieka od pułapek wirtuozerstwa, koncentrując się na budowaniu świata muzycznych uniesień, jednocześnie mądrych i urzekających swym lirycznym ciepłem.
 

PACO DE LUCIA

Francisco Sanchez Gomez urodził się 21 grudnia 1947 roku w Algeciras  (południowa Hiszpania).  W wieku 5 lat otrzymał od ojca, wybitnego gitarzysty, Antonio Sancheza, swoją pierwszą gitarę. Ojciec, już od najmłodszych lat Paco dbał o jego wykształcenie muzyczne i był jego nauczycielem.

25 nagranych albumów, setki nagród, oraz wszelkie innowacje jakie wprowadził do muzyki Paco de Lucia, sprawiły, że stał się muzykiem, znanym na całym świecie. W 1965 roku nagrał swój pierwszy album, Dos Guitarras Flamencas. W 1975 roku, wraz  z albumem Fuente y Caudal, Paco rozpoczął swój dialog z improwizacją i Rumbą w Entre Dos Aguas. Zdefiniował swój własny styl odbiegający od klasycznych brzmień Flamenco, który zyskał sławę światowego zjawiska. Fundamentem tego była prostota brzmień bębnów, basów i perkusji. Siroco, album najbardziej melodyjnie i harmonijnie zbliżony do dźwięków Flamenco, oraz  Luzia, owoc mrocznego okresu nieobecności, były momentem przełomowym w jego twórczości, a intuicja i talent stały się dla Paco de Lucia znakiem rozpoznawczym. Jego muzyczny dialog pomiędzy dźwiękami z Brazylii,  jazzem (Larry Coryell, Chick Corea, Al di Meola lub John McLaughlin), a muzyką klasyczną (Albeniz, Falla, Rodrigo) były źródłem zarówno jego muzycznego niepokoju jak i ogromnej potęgi możliwości. Nie ma zatem wątpliwości, że Paco de Lucia jest jednym z tych,  którzy rozpoczęli nowy rozdział w historii muzyki.

SUN RA ARKESTRA
Marshall Allen - director, alto sax, flute
Fred Adams - trumpet
Michael Ray - trumpet
KNoel Scott - vocal, saxes
Charles Davis - tenor sax
Danny Ray Thompson - baritone sax
Dave Davis - trombone
Farid Barron - piano
Dave Hotep - electr. guitar
Elson Nascimento  perc, surdo
Tyler Mitchell - bass
Craig Haynes - drums
 
Sun Ra był kompozytorem, liderem zespołu, pianistą i wirtuozem instrumentów elektronicznych a także poetą i myślicielem, znanym ze swej „kosmicznej filozofii”, kompozycji i niezwykłych koncertów. Był jedną z najważniejszych osobowości jazzowej awangardy lat 60.  - wśród takich artystów jak Ornette Coleman, John Coltrane czy Albert Ayler. „Ze wszystkich muzyków Sun Ra budził prawdopodobnie największe kontrowersje”  - pisał o nim krytyk Scott Yanow. Związane było to tak z eklektycznym podejściem do muzyki jak i oryginalnym stylem życia. Sun Ra twierdził, że należy bowiem do „Rasy Aniołów” a pochodzi nie z Ziemi a z Saturna. Stworzył kompleksowe opracowanie filozofii „kosmicznej”, pisał wiersze, które uczyniły go pionierem Afrofuturyzmu. Jego celem było szerzenie świadomości i pokoju ponad wszystko. Porzucił swoje prawdziwe nazwisko przyjmując imię i tożsamość Sun Ra - od egipskiego boga Słońca: Ra. Posługiwał się także innymi imionami, w tym: Le Sony’r Ra i Sonny Lee. 

Od połowy lat 50. aż do roku 1993, kiedy opuścił naszą planetę, prowadził Arkestrę  - zespół z nieustająco zmieniającym się instrumentarium i składem a nawet nazwą: „The Solar Myth Arkestra”, „Cosmo Discipline Arkestra”, „Blue Universe Arekstra” czy „Jet Set Omniverse Arkestra. Jak twierdził sam Sun Ra – nieustające zmienianie nazwy zespołu odzwierciedla wciąż rozwijającą się muzykę, którą tworzy. Jego utwory tworzone był zarówno z myślą na instrument klawiszowy solo jak i na przeszło 30-osobowe big -bandy. W swojej muzyce dotykał praktycznie całej historii jazzu: od ragtime’ów przez swing po bebop i free jazz. Był także pionierem muzyki elektronicznej, space music i wolnej improwizacji. Był jednym z pierwszych twórców, który niezależnie od gatunku w którym się poruszał, wykorzystywał elektroniczne instrumenty klawiszowe. 

Po opuszczeniu przez Sun Ra Ziemi, Arkestrę prowadził tenorzysta John Gilmore. Po jego śmierci w 1995 grupa występuje pod kierownictwem Marshalla Allena, który swoje 86 urodziny świętował z Sun Ra Arkestra 25 maja 2010. Dziś Allen ma za sobą 55 lata życia poświęcone wyłącznie Arkestrze i Sun Ra. Nie chce tworzyć tylko zespołu o zamkniętym repertuarze  - zespołu widmo. Jego celem jest rozwijanie duchowości, dyscypliny, w której sercu leżą studia i kontynuacja zaleceń Sun Ra. Jego duch pozostaje żywy tak poprzez jego oryginalne kompozycje jak i aranżacje i nowe utwory Marshalla. Oprócz kierowania Akerstrą gra on na saksofonie altowym, flecie, klarnecie, oboju, korze oraz EVI (eletronic valve instrument). Marshall Allen pozostaje jednym z czołowych awangardzistów naszej planety.
 
Marshall Belford Allen
Jako młody muzyk, jeszcze zanim podjął naukę w Paryskim Konserwatorium Muzycznym, Marshall Belford Allen występował u boku Arta Simmonsa, Dona Byasa czy Jamesa Moody. Gdy przeniósł się do Chciago z miejsca stał sie jednym z ulubieńców Sun Ra. W 1958 zasilili sekcję dętą jego Arkestry, w której grał przez kolejne 40 lat. Wraz z Johnem Gilmorem, June Tyson i Jemsem Jacsonem próbował, nagrywał koncertował i żył niemal wyłącznie z Sun Ra.  Jako członek Arkestry był jednym z pionierów free jazzu lat 60tych, odciskając piętno na twórczości najważniejszych muzyków awangardowych owego czasu. Jego grę słychać na przeszło 200 albumach Sun Ra a także Phisha, Sonic Youth, Diagble Planets czy Medeski, Martin & Wood. 
Allen przejął rolę muzycznego dyrektora Arkestry w roku 1995 po Gilmorze, który 2 lata wcześniej zastąpił Sun Ra. Allen nie tylko kontynuuje studia nad muzyką pozostawioną przez twórcę zespołu ale także tworzy nowe aranżacje jego kompozycji oraz pisze nowe utwory. Nie chce tworzyć zespołu -widmo, ale utrzymać przy życiu tradycję big bandów.

Power Of The Horns
Piotr Damasiewicz - trąbka
Maciej Obara - saksofon altowy
Adam Pindur - saksofon
Marek Pospieszalski - saksofon tenorowy, klarnet basowy
Paweł Niewiadomski - puzon
Dominik Wania - fortepian
Jakub Mielcarek  - kontrabas
Maksymilian Mucha - kontrabas
Dawid Fortuna - perkusja
Gabriel Ferrandini  - perkusja
Qba Janicki - perkusja
Tomas Sanchez - instrumenty  perkusyjne
 
Projekt ten został powołany w Katowicach 2007r. przez wrocławianina Piotra Damasa Damasiewicza. Zespół ten powstał w wyniku poszukiwań nowych środków wyrazu przez artystę. Zainspirowany takimi postaciami i zespołami jak Art Ensemble Of Chicago, Billy Harper, Chris McGregor, John Coltrane, Charles Mingus, czy Antony Braxton, zaprosił do współpracy grupę kilkunastu młodych, prężnych, muzyków. Zestawienie rozbudowanej sekcji rytmicznej, czyli dwóch kontrabasów i rozszerzonej perkusji, oraz co najmniej pięciu instrumentów dętych uzupełnionych niekiedy przez fortepian, dało duże możliwości wykonawcze w aspekcie kolorytu i przestrzeni. Kolejnym dodatnim, wypadkowym elementem tego zespołu jest niewątpliwie odznaczająca go ekspresyjność oraz dynamizm, które nawiązują do energetyki afrykańskiej. w swojej charakterystyce sięga hard bopu i jazzu modalnego kierując się mocno w stronę idei free jazzowych zestawionych z osiągnięciami współczesnej awangardy. Głównym napędzającym elementem tego składu jest improwizacja, która wnosi dużą muzyczną różnorodność wypływającą z konstelacji rozmaitych kreatywnych osobowości. W projekcie tym grają wybitni muzycy młodej polskiej sceny jazzowej. Projekt ten miał okazję wystąpić w różnych konstelacjach min. na Ars Musica w Brukseli, Śląskim Festiwalu Jazzowym, oraz jako POTH brass ensemble na Stańko plus podczas Solidarity of Arts.

TIE BREAK

Antoni Gralak  - trąbka
Janusz Yanina Iwański  - gitara
Mateusz Pospieszalski - saksofon
Marcin Pospieszalski - bas
Frank Parker - perkusja
 
Tie Break zalicza się do wąskiego grona kultowych polskich grup muzycznych. Założony w 1980 w Częstochowie. Laureat festiwali Jazz Juniors w Krakowie(1980) i Jazz nad Odrą we Wrocławiu (1980). Trzon grupy grupy stanowi czwórka utytułowanych muzyków: Marcin Pospieszalski  - b, Mateusz Pospieszalski  - sax, Janusz Yanina Iwański  - g , Antoni Gralak  - tp. Ich spotkanie zapoczątkowało powstanie rozpoznawalnego brzmienia zespołu i funkcjonowanie w obrębie offowej subkultury lat 80.

Krytycy oraz środowisko miało olbrzymie kłopoty z zaakceptowaniem zespołu, dzięki temu szybko zdobyli sobie pozycje najważniejszego i najciekawszego outsidera na rodzimej scenie. Od tamtego czasu mówi się o zjawisku Tie Break nie tylko pod względem muzycznym i artystycznym ale także duchowym. Trzon grupy pozostawał niezmieniony, natomiast przez zespół przewinęło się wiele osób doskonale znanych z naszej sceny muzycznej m.in.: Włodzimierz Kiniorski, Sarandis Iovanudis, Kuba Majerczyk, Jorgos Skolias, Stanislaw Sojka, Andrzej Urny, Andrzej Ryszka, Zbigi Uhuru Brysiak, Wojtek Konikiewicz, Aleksander Korecki, Zbigniew Wegechaubt. Plastycy, fotografowie:Andrzej i Tosia Świerczyńscy, Kamil Sipowicz, Jaroslaw Kobyłkiewicz, Jurek Owsiak, Marek Makowski.

Zespół z pewnością jest zjawiskiem socjologicznym, jego muzyka do dzisiaj brzmi świeżo i awangardowo, będąc jednocześnie mieszaniną różnych stylów, co powoduje trudności z jednoznacznym zaklasyfikowaniem i włożeniem do muzycznej szuflady . Grupa z pewnością dzięki swojej muzyce wykształciła świadomość u bardzo wielu współczesnych muzyków. Tie Break postrzegany jest jako zespół poszukujący, oraz tworzący własny unikalny styl muzyczny oraz brzmienie. Uważa się, że dzięki Tie Brekowi powstał jass , co wydaje się być ciekawym stwierdzeniem biorąc pod uwagę to, że muzyka Tie Brek była zdecydowanie bardziej złożona i wymagała umiejętności, o które jass nie dbał tak bardzo. Jedno jest pewne to grupa która jest kamieniem milowym rodzimej sceny muzycznej i to nie tylko w kategoriach Jazzu.

WAYNE SHORTER
Nieustannie rozwijany dorobek Wayne’a Shortera nierozerwalnie wpisany jest w historię muzyki współczesnej. Jego twórczość przekracza ramy gatunkowe, jednocześnie w jej sercu tkwi improwizatorski geniusz i jazzowy element zaskoczenia. Uznawany jest za jednego z najważniejszych i najbardziej twórczych instrumentalistów i kompozytorów w historii jazzu i muzyki współczesnej. Dowodem uznania dla jego dorobku jest 13 nominacji i 6 wygranych statuetek Grammy. Shorter jest doktorem honoriscausa New York University, New England Conservatory oraz Berklee College of Music. W roku 1997 został wyróżniony tytułem Jazz Master Award przyznawanym przez National Endowment for the Arts.

Dziecięca wyobraźnia Shortera oraz jego nieustępliwe dążenie do rozwoju w muzyce skłania do porównań do twórczości malarskiej Picassa czy filmowego dorobku Ingmara Bergmana. Dziś Shorter nadal olśniewa publiczność wraz ze swoim kwartetem jak i kompozycjami symfonicznymi, tworząc być może najbardziej poruszającą muzykę w całej swojej karierze.

Latem 2001 roku Wayne wyruszył w trasę z kwartetem złożonym z młodych, utalentowanych muzyków: pianistą Danilo Perezem, basistą Johnem Patituccim i perkusistą Brianem Bladem. Każdy z nich był już wtedy uznanym twórcą i leaderem własnych projektów. Niezwykłą chemię jaka wytworzyła się między nimi dobrze dokumentują album „Footprints Live!”. Po nim Shorter zarejestrował ambitny projekt „Alegria” stworzony z myślą o szerokim instrumentarium. Krążek przyniósł mu nagrodę Grammy. W roku 2005 ukazała się płyta koncertowa „Beyond the Sound Barrier”, za którą otrzymał kolejną statuetkę złotego gramofonu. „Zadanie pozostaje to samo: stoczyć dobrą walkę - mówi Shorter  - Chodzi o powiedzenie czegoś o życiu, naprawdę. I na tym chciałbym poprzestać.

W roku 2007 Shorter zrobił kolejny krok milowy nawiązując współpracę z Filharmonią Los Angeles i Royal Concertgebouw. Razem przygotowali oni premierowy materiał symfoniczny kompozycji Shortera oraz stworzyli kilka nowych wersji jego wcześniejszych utworów. Jak mówi John Pattitucci, Shorter łączy w sobie naturę różnych klasycznych kompozytorów: Ma wyczucie melodii takie jak Puccini a za razem harmonicznej złożoności jak Ravel. Opiera się ona m.in. na tym w jaki sposób buduje Shorter relacje między orkiestrą a solistą. Ta gra czyni jego utwory tak interesującymi dla publiczności i tak energetyzującymi dla ich wykonawców. Orkiestra pełni w nich rolę głosu przewodniego, w dialogu i współbrzmieniu z Shorterem i jego zespołem.

Shorter powrócił niedawno, po 43 -letniej przerwie, pod skrzydła wytwórni Blue Note, dla której nagrywał swoje głośne autorskie albumy takie jak „JuJu” czy „Speak No Evil”. Na 5 lutego 2013 planowana jest premiera nowej płyty jego kwartetu, który od lat uchodzi za najlepszy akustyczny zespół jazzowy na świecie.

Do Warszawy przywiezie najpewniej swój kwartet w składzie: Danilo Pérez  - fortepian, John Patitucci  - kontrabas, Brian Blade  - perkusja

Album będzie nosił tytuł “Without a Net” i znajdzie się na nim 9 nagrań koncertowych z europejskiej trasy kwartetu z roku 2011 oraz jeden utwór, zarejestrowany w Walt Disney Concert Hall w Los Angeles  - 23 minutowa suita “Pegasus” z udziałem kwartetu instrumentów dętych The Imani Winds.

Wśród utworów znajduje się 6 kompozycji, które dotąd nigdy nie zostały wydane na płycie oraz nowe wersje klasyków takich jak “Plaza Real” z płyty “Procession” z repertuaru Weather Report czy “Orbits” z “Miles Smiles”. Utwór tytułowy  - “Without a net” to kompozycja z filmu “Flying Down To Rio”, w którym po raz pierwszy na ekranie spotkali się Fred Astaire i Ginger Rogers. Obraz, podobnie jak sam Wayne Shorter, obchodzą w 2013 roku 80 urodziny.

Piotr Wojtasik Quartet
 
Piotr Wojtasik -  urodzony w 1964r. polski trębacz jazzowy. Posiada w swym dorobku osiem autorskich albumów z udziałem gwiazd światowego jazzu (Billy Harper, David Liebman, Reggie Workman, Billy Hart i wielu innych ), sideman ponad 50 albumów innych wykonawców. Wielokrotnie nagradzany w Polsce takimi nagrodami jak: „Fryderyk”, „Trębacz jazzowy roku” (Jazz Forum) i inne. Koncertujący na wielu festiwalach w Europie, USA, Kanadzie. Okazjonalnie w Afryce i  Azji. Obecnie prowadzi własny kwartet oraz  różne projekty specjalne.
 
Victor Toth  - 35-letni saksofonista altowy z Budapesztu, absolutnie jeden z czołowych muzyków jazzowych na Węgrzech. Związany z wytwórnią płytową BMG. Współpracujący z wieloma muzykami z Europy i Stanów Zjednoczonych. Na szczególną uwagę zasługuje jego trio z legendarnym Hamid Drakiem na perkusji.
 
Michał Barański  - ogłoszony przez Jazz Forum w 2004 r. najlepszym polskim kontrabasistą, aktywnie występujący w Europie, Stanach i Japonii. W ostatnich latach na stale współtworzył zespół Zbigniewa Namysłowskiego i Kwintet Benny Maupina. Jest jednym z najczęściej zapraszanych sidemanów w Polsce.
 
John Betsh  - legendarny perkusista amerykański od lat mieszkający w Paryżu. Jego dorobek artystyczny jest powszechnie znany. Z pewnością na szczególną uwagę zasługuje jego wieloletnia współpraca z Steve Lacy, Mel Waldron czy Archie Shepp. W obecnym składzie P.W. Quartet występuje od dwóch lat. Program zespołu opiera się w głównej mierze na kompozycjach lidera. Stylistycznie osadzony jest w estetyce neo bopu z elementami free a także muzyki etno. Zespół jest w trakcie nagrania pierwszej w tym składzie płyty w lutym 2013.

Andrea Marcelli Trio
Fabio Zeppetella  - gitara
Leonardo Corradi  - organy
Andrea Marcelli - perkusja

Andrea Marcelli  - perkusista, kompozytor, urodzony w Rzymie w 1962 roku. W 1989 roku przeniósł się do USA. 8 lat spędził w Los Angeles i kolejne 4 w Nowym Jorku. Od roku 2001 mieszka w Berlinie. Przeszło 190 kompozycji, które wyszły spod jego ręki zostało zarejestrowanych na płytach.  Jego nagrania ma w swoim katalogu legendarna oficyna Verve.  W 1986 roku ukończył konserwatorium muzyczne L. rencie w Rzymie w klasie klarnetu klasycznego oraz kompozycji jazzowej i aranżacji. Występował lub nagrywał z artystami takimi jak Wayne Shorter, David Liebman, Don Menza, Bob Mintzer, Mitchel Forman, Eddie Gomez, Mike Stern, Bob Berg, John Patitucci, Allan Holdsworth, Ralph Towner, Eberhard Weber, Marc Johnson, Chuck Loeb, Mike Mainieri, Jeff Andrews, Rick Margitza, Alphonso Johnson, Alex Acuna, Eric Marienthal, Frank Gambale, Hiram Bullock, Michael Manring, Jeff Berlin, Bob Sheppard, Benny Maupin, Harold Land,Gary Willis, Jimmy Johnson, Brian Bromberg, Andy Summers, Airto Moreira, Flora Purim, Harvie S. (Swartz), Mark Egan, Kyle Eastwood, Markus Stockhausen i inni.

Maciej Obara International Quartet
Maciej Obara – saksofon altowy
Dominik Wania - fortepian
Ole Morten Vaagaan - bas
Gard Nilssen - perkusja
 
Maciej Obara International Quartet to pierwszy stały międzynarodowy projekt artysty, który stanowi pokłosie udziału projekcie Take 5: Europe działającym przy London Jazz Festival, a który zrzesza najlepszych instrumentalistów z różnych krajów UE .
 
Obara, jeden z najbardziej obiecujących i interesujących artystów młodego pokolenia jazzowego w Polsce, jest muzykiem, który nieustannie generuje wyzwania i muzyczne propozycje, zarówno dla siebie, jak i dla współpracujących z nim muzyków. Obara zrealizował już wiele międzynarodowych projektów m. in. z Antoine Roneyem, Ralphem Alessim, Markiem Heliasem, Nasheetem Waitsem, czy z Johnem Lindbergiem i Harveyem Sorgenem.

Premiera projektu miała miejsce w 2012 r. podczas Festiwalu Katowice Jazzart, którego Obara był dyrektorem artystycznym. Niezwykły koncert, który mieli okazję przeżyć uczestnicy Festiwalu, utwierdził Obarę w przekonaniu, że zaproszenie tych dwóch utalentowanych artystów było przełomowym wydarzeniem w jego muzycznej karierze. Dominik Wania, z którym Obara współpracuje od lat, idealnie realizuje oraz wzbogaca jego osobowość. Niespożyta energia, artystyczny kunszt, pewność siebie oraz wzajemny szacunek są podstawą ich muzycznej przyjaźni, która  napędza, inspiruje oraz motywuje do pracy obu artystów.
 
www.adamiakjazz.pl

JERZY MAZZOLL TRIO + ZDZISŁAW PIERNIK

Mazzoll
Wirtuoz klarnetu basowego sięgający głęboko do tradycji polskich improwizatorów i twórców muzyki współczesnej połowy XX w. Był jednym z inicjatorów tzw. rewolucji yassowej w polskim jazzie, odciął się jednak od tego nurtu tworząc ideę Arhythmic perfection i zajął się europejskim aspektem improwizacji w sztuce. Na początku l.90 spotkał Dereka Baileya i na jego osobiste zaproszenie wyjechał do Londynu na legendarny już festiwal company week. Producentem jego pierwszej płyty Perplex był Tony Oxley. Mazzoll współpracował także z orkiestrą Django Batesa i kwartetem Petera Brotzmana. Wydał serię płyt Diffusion Ensamble, improwizując na scenie z artystami różnych dziedzin sztuki. W czasie tej praktyki spotkał Petera Kowalda i Olgę Szwajgier i poprowadził z nimi warsztaty które miały wpływ na całe pokolenie muzyków. Tworzy festiwal Art Depot zajmujący  się naturą improwizacji w różnych kulturach. Wydał 12 płyt, które zmieniły oblicze polskiej muzyki improwizowanej.  Lata 2012 i 2013 są czasem jego powrotu na rynek wydawniczy, na którym ukazały się kolejno jego płyty: Minimalover, Jeden dźwięk i Pan Bóg oraz oczekiwana Responsio Mortifera. Obecnie można go spotkać podczas serii koncertów, które daje wraz ze swoim trio, z którym będzie można tez spotkac się podczas Warsaw Summer Jazz Days, a towarzyszyc mu będzie także gośc specjalny: nieoceniony Zdzisław Piernik (tuba)!.

www.jazzarium.pl