Artur Dutkiewicz: Koncert Wolności

Hanna Podolska

Pisząc o jazzie niezręcznie uderzać w wysokie tony, ale 3 czerwca 2014 roku jazz miał znaczenie fundamentalne w imprezie otwierającej w Katalonii obchody 25 rocznicy demokratycznych wyborów 4 czerwca 1989. O wydarzeniach sprzed lat i ich znaczeniu tu i teraz, instytucjonalnie wypowiedzieli się organizatorzy przedsięwzięcia, a więc szefowie Konsulatu Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Barcelonie i Urzędu Miasta Barcelony. 

Przed koncertem, w ciągu niestety tylko dziesięciu minut, Maciej Lewenstein, korzystając z materiałów ze swojej książki „Polish Jazz Recordings and Beyond”, która ukaże się nakładem Warszawskiej Firmy Wydawniczej w tym roku, streścił historię polskiego jazzu i Polski: od „katakumb” i odwilży, przez festiwale w Sopocie do rewolucji Solidarności i rewolucji yassu. Jazz, jako muzyka niepokornych w trudnych czasach sprzed 1989, został przedstawiony jako jeden z istotnych elementów życia kulturalnego i społecznego w Polsce, które stanowiły wentyle bezpieczeństwa. 

Głównym bohaterem wieczoru był Artur Dutkiewicz, którego ostatnie osiągnięcia fonograficzne (dyski z muzyką Czesława Niemena i Jimiego Hendriksa, przecudowne „Mazurki” i ostatni album „Prana”) przedstawił Lewenstein. 

Artur wszedł na scenę skoncentrowany, ale rozluźniony – od pierwszej nuty słychać było, że jest w fantastycznej formie. Koncert rozpoczął się od Mazurka polskiego. Publiczność rozgrzała się przy Kiedy byłem małym chłopcem Tadeusza Nalepy. Pianista tak przetransformował ten utwór, dodając złożone elementy harmoniczne i rytmiczne, że w sumie prosty blues Nalepy zabrzmiał jak Blue Seven Rollinsa! 

Niemenowskie Jednego serca zagrane zostało z wielką pasją, ale Mazurek Africa, utrzymany nieco w stylistyce Abdullaha Ibrahima, był istną eksplozją inwencji i emocji. Na bis Artur zagrał medley swoich utworów dorzucając Little Wing Hendriksa.