George Shearing

Paweł Brodowski

Legendarny pianista i kompozytor zmarł 14 lutego br. w Nowym Jorku na atak serca w wieku 91 lat. Napisał ponad 300 utworów, w tej liczbie nieśmiertelny standard Lullaby of Birdland, wykonywany przez niemal wszystkich wokalistów, z Sarą Vaughan i Ellą Fitzgerald na czele.

Urodzony 13 sierpnia 1919 roku w Londynie, ociemniały od dziecka, George Shearing zaczął grać na fortepianie w wieku trzech lat. Karierę rozpoczynał pod koniec lat 30., grając w zespołach jazzowych i tanecznych, w czasie wojny występował m.in. z Grappellim. Jego wczesnymi wzorami byli m.in. Fats Waller, Earl Hines, Art Tatum, Teddy Wilson. W drugiej połowie lat 40. zafascynował się bopem.

Siedmiokrotnie zwyciężał jako najlepszy w Anglii pianista jazzowy w ankietach czasopisma „Melody Maker”. Za namową
krytyka Leonarda Feathera przeniósł się w roku 1947 do Nowego Jorku, gdzie mieszkał do końca życia. Błyskawicznie zdobył tam uznanie i popularność, w 1949 roku jego nagranie standardu September in the Rain rozeszło się w nakładzie miliona egzemplarzy.

Shearing wypracował oryginalny styl, tzw. technikę locked hands, zapożyczoną u Glenna Millera, jego kwintet z wibrafonem, gitarą, basem i perkusją miał własne charakterystyczne brzmienie, tzw. Shearing sound.

George Shearing wszedł także do literatury. W powieści Jacka Kerouaca, „On the Road” jest cały ustęp poświęcony Shearingowi. „Old God Shearing” – z taką rewerencją pisał o nim Kerouac. Bohaterowie powieści są bywalcami nowojorskiego klubu Birdland. Sal Paradise and Dean Moriarty usiedli blisko pianisty. „Shearing wstał od fortepianu ociekając potem. To były jego wielkie dni roku 1949, zanim stał się cool i poszedł na komercję. Kiedy zniknął, Dean wskazał palcem na puste krzesło przy fortepianie. Puste krzesło Boga – powiedział”.

George Shearing współpracował z wybitnymi wokalistami, jak m.in. Nat King Cole, Nancy Wilson, Peggy Lee. W latach 70. i 80. koncertował w duecie z wokalistą Melem Tormé. Jego autobiografia „Lullaby of Birdland” (której współautorem jest brytyjski krytyk Alyn Shipton) ukazała się w 2004 roku.

Paweł Brodowski