Janusz Kozłowski

Paweł Brodowski

Legendarny kontrabasista zmarł 20 września 2016 w Warszawie. Miał 75 lat.

Janusz Kozłowski był jednym z najbardziej cenionych kontrabasistów polskiego jazzu, grał w zespołach naszych najwybitniejszych liderów – Komedy, Namysłowskiego, Ptaszyna, Kurylewicza, Nahornego… Był muzykiem wszechstronnym, niezawodnym sidemanem, podporą zarówno zespołów jazzu nowoczesnego, jak  i tradycyjnego. Jego kariera trwała 55 lat. Dwa lata temu doznał udaru i od tego czasu nie występował. Przyczyną śmierci była niewydolność serca.

Urodził się w Krakowie 6 lipca 1941 roku. Ukończył Średnią Szkołę Muzyczną we Wrocławiu w klasie kontrabasu. Jako muzyk jazzowy debiutował w 1959 roku we wrocławskim Far Quartet Jerzego Pakulskiego, następnie grał w zespole pianisty Taduesza „Errolla” Kosińskiego, przez kilka lat był członkiem tradycyjnego zespołu Zygmunta Wicharego. Gdy w 1963 roku przeniósł się do Warszawy, dołączył do Warszawskich Stompersów. Stopniowo zbliżał się do kręgów jazzu nowoczesnego, grał w Bossa Nova Combo Krzysztofa Sadowskiego, nawiązał współpracę z Krzysztofem Komedą, z którym występował na Jazz Jamboree 63, 64 i 65 (miał brać udział w sesji płytowej „Astigmatic”, ale w ostatniej chwili zastąpił go niemiecki kontrabasista Gunter Lenz). Już wcześniej został członkiem Kwartetu Zbyszka Namysłowskiego, z którym koncertował dwukrotnie w Wielkiej Brytanii i w styczniu 1966 nagrał album „Zbigniew Namysłowski Quartet” (Polish Jazz vol. 6).

Należał do sekcji towarzyszącej grupie wokalnej NOVI Singers. Razem z grupą NOVI i zespołem Namysłowskiego uczestniczył w 1969 roku w słynnej trasie koncertowej, która wiodła przez Indie, Australię i Nową Zelandię. Współpracował z Mieczysławem Koszem, Michałem Urbaniakiem, Adamem Makowiczem, Andrzejem Kurylewiczem. W 1969 roku koncertował z triem Włodka  Nahornego, które  towarzyszyło amerykańskiemu saksofoniście Hankowi Mobleyowi. To właśnie Mobleyowi zawdzięcza Kozłowski swoją ksywę, która wzięła się od słowa „lollapalooza” oznaczającego człowieka niezwykłego (stąd „Lala” bądź” „Baluza”). Miał też zaszczyt współpracować z innymi wybitnymi amerykańskimi muzykami, jak Lucky Thompson, Charlie Ventura, Al Grey, Joe Newman.

Na początku lat 70. związał się z eksperymentalnym zespołem Paradoks Andrzeja Brzeskiego, ale pod koniec tamtej dekady zbliżył się ponownie do zespołów uprawiających jazz tradycyjny i swingowy. Przez wiele lat był filarem zespołów Old Timers, Swing Session, Swing Workshop. Jest laureatem Złotej Tarki i kawalerem Złotego Krzyża Zasługi

Wielokrotnie występował na festiwalu Jazz Jamboree. Udzielał się jako pedagog na warsztatach w Chodzieży i Puławach, napisał podręcznik gry na kontrabasie (którego jednak nie zdążył opublikować). Dokonał wielu nagrań radiowych i płytowych – w roli sidemana. Jedyną jego autorską płytą był krążek zatytułowany „Friends” dołączony w 2000 roku do jednego z numerów Jazz Forum. W numerze tym opublikowany został długi wywiad, w kórym Janusz podsumował swoją wieloletnią działalność artystyczną („Graliśmy naprawdę dobry jazz”, autor wywiadu: Tomasz Szachowski).

W ostatnich latach Janusz Kozłowski był członkiem Tygmont All Stars – elitarnej grupy gwiazd polskiego jazzu występującej regularnie w warszawskim klubie podczas specjalnych okazji, w której grali: Jerzy Duduś Matuszkiewicz, Zbyszek Namysłowski, Wojtek Karolak i Andrzej Dąbrowski. Był człowiekiem o pogodnym usposobieniu, życzliwym, dobrego serca. Żegnaj, Janusz!

Paweł Brodowski

Msza Święta za duszę Janusza Kozłowskiego będzie odprawiona w Warszawie 27 września o godz. 12:00 w kościele Św. Kazimierza przy ul. Chełmskiej 21A. Pogrzeb odbędzie się 28 września we Wrocławiu na Cmentarzu Grabiszyńskim. Cześć Jego pamięci!