Mahanthappa W Paryżu

Maciej Nowak

Kwintet Mahanthappy zdawał się sympatyzować z tą pierwszą opcją. Muzykom nie przeszkadzały strzelające korki szampana i stukanie sztućców. Weszli w atmosferę klubu bez zbędnego wprowadzenia. Lider przyłożył ustnik i rozpoczął dość długą improwizacją ad libitum, w której słychać było echa jego hinduskiego pochodzenia. W pewnym momencie dołączyła do niego reszta muzyków i zaczął się pierwszy set tego wieczoru.

Program pochodził z ostatniego albumu Mahanthappy „Bird Calls” – oryginalnego hołdu złożonego Charlie’emu Parkerowi. Oryginalnego, gdyż saksofoniście bardziej niż na graniu utworów Birda, zależy na przeniesieniu w naszą teraźniejszość innowacyjnego ducha jego muzyki. Ducha sprawiającego, że jazz stał się wtedy – w latach 40. XX w. – autonomiczną dziedziną sztuki, a jego wykonawcy zostali uznani za pełnoprawnych artystów. „No dance” – tablicę z takim napisem bopperzy wieszali przed sceną, aby wyrazić swe emancypacyjne intencje.

Kwintet Rudresha Mahanthappy zagrał jazz na najwyższym poziomie, właśnie do słuchania, a nie do tańca, choć energia płynąca ze sceny mogłaby zasilić niejedną dzielnicę Paryża. Wciągającym kompozycjom i interesującym tematom towarzyszyły dojrzałe i inteligentne improwizacje solistów, uważnie siebie słuchających. Elementy nowoczesności były obecne w improwizacjach wszystkich muzyków, ale chyba najbardziej intensywnie w tym, co robił pianista Joshua White. Traktował on swój instrument totalnie, zarówno jako kotwicę harmoniczną, jak i instrument perkusyjny. Niekiedy można było pomyśleć, że taki jazz mógłby grać Anton Webern.

Kwintet Mahanthappy tak nas zachwycił, że zostaliśmy na drugi set, dopłacając jedynie po 15 euro za osobę. I tu magia jazzu – za drugim razem wykonano ten sam repertuar, ale przecież była to zdecydowanie inna muzyka! Gdy wracaliśmy zapadła już noc, nadal było ciepło, Paryż tętnił życiem wielkiej metropolii. Niestety, już po zaledwie tygodniu to życie boleśnie się zmieniło!

Maciej Nowak