Mulatu Astatke w NFM

Mateusz Bojda

Afro-groove oraz mnogość rytmów i brzmień to wizytówki zespołu. Poszczególne tematy grane unisono przez wibrafon, wiolonczele, trąbkę i saksofon potęgowały odbiór melodyjnych kompozycji. James Arben i Byron Wallen jako sekcja dęta świetnie reagowali na frazowanie lidera. Arbena na tenorze grał solówki całkowicie odmienną barwą niż w sekcji – dziko, drapieżnie. Wallen ze zdumiewającym feelingiem parafrazował tematy opierając się na rozbudowanej sekcji rytmicznej. Dużym uznaniem publiczności cieszył się Danny Keane. Wiolonczela nie jest najczęściej spotykanym jazzowym instrumentem, ale w tym zespole ma szerokie zastosowanie. Keane współgrając z kontrabasem podbijał walking. W kolejnych utworach grał tematy, elektronicznie modyfikował brzmienie, aż dochodził do ekspresyjnych partii solowych, które momentami brzmiały wręcz rock­owo.

Richard Baker korzystając z niezliczonej ilości afrykańskich bębnów ręcznych wprowadzał wszystkich w klimat Czarnego Kontynentu, a perkusista Tom Skinner z kontrabasistą Neilem Charlesem trzymali w ryzach całą grupę nadając lekkości i odrobinę swingu.

Nick Ramm przy fortepianie podkreślał alterowane modulacje oraz melodyjnie odpowiadał na zagrywki guru Astatke. Fortepianu używał zamiennie z elektronicznym syntezatorem, a swoją harmoniczną grą dodawał nowoczesnego polotu.

fot. Łukasz Rajchert

Lider nieustannie kontrolował formy i upajał się rytmem. Młodsi koledzy wpatrywali się w niego i odbierali muzyczne myśli. Kończąc naturalne, melodyjne przebiegi, szybko odwracał się od wibrafonu w kierunku bębnów i od razu wzbogacał rytm. Rezygnując zaś z bębnów, siadał przy organach Hammonda dopełniając brzmienie środka. Po długich owacjach dał się namówić na ostatnią kompozycję, którą zaintonował solo na fortepianie. Po chwili melancholii dołączyła reszta muzyków i mocnym, ethio-jazzowym akcentem podsumowała mroźny styczniowy wieczór.

Mateusz Bojda