Plus Grand Prix Jazz Melomani 2010

Paweł Brodowski

Działające w Łodzi od dwóch dziesięcioleci Stowarzyszenie Jazzowe „Melomani” przyznaje doroczne nagrody Grand Prix Jazz Melomani, które wręczane są laureatom w obecności kamer telewizyjnych na uroczystym koncercie w Teatrze Wielkim. Podczas XIX Wielkej Gali Jazzowej, która miała miejsce 17 czerwca, łódzka opera była, jak zwykle, wypełniona do ostatniego miejsca, gromadząc na sali nie tylko zwykłych miłośników muzyki, ale też kwiat kultury i życia politycznego.

„Oscara Jazzowego” za całokształt działalności otrzymał jeden z najwybitniejszych naszych muzyków, saksofonista Janusz Muniak, który dwa tygodnie wcześniej obchodził jubileusz 70-lecia urodzin. Odbierając statuetkę, wymienił w podzięce pełną listę członków legendarnego zespołu Melomani, od którego nazwę zapożyczyło fundujące nagrody Stowarzyszenie.

Artystą  Roku został Leszek Możdżer, superstar polskiego jazzu, któremu w minionym roku splendoru dodało bijące rekord frekwencji gdańskie widowisko Możdżer+. Nominowani do tego zaszczytnego tytułu byli również Tomasz Stańko i Aga Zaryan, której wręczono statuetkę za Płytę Roku – „Looking Walking Being”, Blue Note (nagroda przyznawana przez Telewizję Polską). Nadzieją Melomanów został sensacyjny Atom String Quartet (nominacje dostali także pianiści Joanna Duda i Maciej Tubis).

Tytuł Krytyka Dziennikarza Roku przypadł mojej skromnej osobie. Statuetkę odbierałem już po raz trzeci. To piękne wyróżnienie, choć tym razem zasłużył na nie przede wszystkim Krystian Brodacki, autor wydanej przez PWM monumentalnej „Historii jazzu w Polsce”. Być może jury wzięło pod uwagę 30-lecie mojej pracy na stanowisku redaktora naczelnego JAZZ FORUM oraz wypadający na przełomie roku jubileusz 45-lecia „najstarszego i jedynego dziś czasopisma jazzowego w Polsce”. W kolejce cierpliwie czeka nominowany już trzykrotnie mój faworyt, redaktor „Rzeczpospolitej” Marek Dusza.

Nagrodę Prezydenta Miasta Łodzi otrzymał saksofonista Michał Kobojek, powtórnie też Jazzową Perłą Łodzi uhonorowana została Letnia Akademia Jazzu.

Galę otworzył krótkim setem Atom String Quartet (Dawid Lubowicz, Mateusz Smoczyński, Michał Zaborski, Krzysztof Lenczowski), który wykonał w brawurowym stylu dwa utwory z płyty, mającej się dopiero ukazać (Song for Mario, Na 7) i dwa z niedawno wydanego debiutu (Too Late, Tryton).

Niesamowite brzmienie akordeonów (Heart, Sounds of War) działającego już od 15 lat Motion Trio zyskało nowy blask, gdy dołączył Leszek Możdżer w pełnych fantazji improwizacjach na fortepianie (Psalm, Sunrise Dance).

Największą jednak radość sprawili publiczności dwaj weterani, 89-letni maestro harmonijki Toots Thielemans i ledwie 80-letni wokalista Bill Ramsey, który zaśpiewał gościnnie z Kwartetem Tootsa kilka standardów: Indiana, Sophisticated Lady, Caldonia – tym ostatnim przypominając furorę, jaką zrobił na II Festiwalu w Sopocie w 1957 roku. Toots uraczył nas niemal identycznym zestawem utworów, jaki 10 dni wcześniej zaprezentował w Sali Kongresowej (patrz str. 16), dorzucając przepiękne wykonanie Imagine Johna Lennona. Gdy wybrzmiał Armstrongowski What a Wonderful World publiczność zerwała się do owacji na stojąco.

Finał należał do tria Dave’a Sanborna, „najbardziej wpływowego saksofonisty naszych czasów”, którego instrument – tak się wszystkim zdało – brzmiał tego wieczoru dość cienko, przyćmił go Hammond B-3, przy którym siedział Joey De Francesco. Zwalisty Joey wspaniale też ryczał, a jego Let the Good Times Roll było najlepszym przesłaniem
i do publiczności, i do prezesa Ireneusza Kowalewskiego, który to całe zamieszanie wymyślił i już snuje plany na następną, jubileuszową galę w przyszłym roku. Tymczasem: Let the Good Times Roll!

Paweł Brodowski

Artykuł opublikowano w JAZZ FORUM 7-8/2011