Aleksander Bem

Założyciel i lider zespołów Bemibek i Bemibem zmarł 17 lipca 2019 we Freiburgu.

Alek Bem – perkusista, wokalista, kompozytor, założyciel i współlider legendarnych zespołów Bemibek i Bemibem – odszedł pod długiej chorobie. Miał 71 lat. Syn pianisty Krzysztofa, który przed laty grał na fortepianie w Czerwono-Czarnych, starszy brat wokalistki Ewy i realizatora dźwięku Jarka – od prawie 40 lat mieszkał w Niemczech.

Urodził się w Szczecinie 9 grudnia 1948. Jako perkusista debiutował w 1967 roku w warszawskim zespole big-beatowym Pięciu. W grudniu 1970 roku wraz  Andrzejem Ibkiem (ex-Szwagry, Dżamble, Burano & Leske Rom) i swoją siostrą Ewą (ex- Grupa Bluesowa Stodoła) założył zespół wokalno-instrumentalny Bemibek. Jego narodziny miały miejsce w warszawskich Hybrydach, kiedy Alek, Ewa i Ibek zaśpiewali na jamie w trio Light My Fire (The Doors). Wkrótce dołączył do nich gitarzysta basowy Tadeusz Gogosz (ex-Szwagry, Skaldowie i Akwarele Czesława Niemena). Najważniejszym ich wzorem była chyba grupa Brasil 66 Sergio Mendesa, ale ich inspiracje to także Bacharach, Aretha Franklin, Donny Hathaway, Jose Feliciano i Santana. Grali i śpiewali w sposób żywiołowy, z radością i ekscytacją, utwory rockowe (Let It Be, With a Little Help From My Friends), latynoskie (Oye Como Va) i jaz­z­owe (m.in.Matnię  Komedy).

Bemibek okazał się prawdziwym objawieniem, plasując się w rankingach jako grupa wokalna obok renomowanych NOVI Singers. W 1971 zespół zdobył I nagrodę na Jazzie nad Odrą i powtórzył ten sukces na Lubelskich Spotkaniach Wokalistów Jaz­zowych, jesienią wystąpił na Jazz Jamboree. Dokonał w tym czasie licznych nagrań radiowych, ale pozostawił nam tylko jedną płytkę (czwórkę). Większość repertuaru stanowiły piosenki pisane przez Alka Bema i Andrzeja Ibka. Kilka z nich stało się prawdziwymi przebojami, np. Alka Podaruj mi trochę słońca i Nie bójmy się wiosny, czy Zbyszka Namysłowskiego Sprzedaj mnie wiatrowi.

Po odejściu Andrzeja Ibka i Tadeusza Gogosza, którzy wyjechali do Skandynawii, latem 1972 roku grupa zmieniła nazwę na Bemibem. Nagrania nowego składu ukazały się nakładem Polskich Nagrań na longplayu „Bemowe Frazy”. Koncertowali nie tylko w kraju, ale także w NRD, ZSRR, Bułgarii, Jugosławii i Czechosłowacji. Zanim zespół rozwiązał się w 1976 roku, przewinęło się przezeń wielu muzyków, m.in. gitarzyści Marek Bliziński i Tomasz Jaśkiewicz, basista Paweł Dąbrowski, klawiszowiec Mariusz Mroczkowski.

Bemibek -Tadeusz Gogosz, Aleksander i Ewa Bem, Andrzej Ibek fot. Marek Karewicz

Alek Bem udzielał się również jako muzyk sesyjny w nagraniach płytowych takich artystów jak Stan Borys, Piotr Figiel, Maryla Rodowicz, Klan, Tadeusz Woźniak i Anatol Wojdyna.. W drugiej połowie lat 70. Alek i Ewa razem z m.in. Jaśkiewiczem, Gogoszem i Stanisławem Cieślakiem występowali w Skandynawii. Przed emigracją do Niemiec, co miało miejsce pod koniec 1981 roku, Alek współpracował jeszcze z Sesją 77 i miał własny zespół – Piątkę Bema (Bem’s Five).

Ewa Bem poświęciła się solowej karierze wokalistki jazzowej. Drogi muzyczne członków oryginalnego zespołu rozeszły się na wiele lat. Reaktywowali się pod szyldem Bemibek w 1991 roku i ruszyli w trasę koncertową po całej Polsce. Wystąpili dwukrotnie na festiwalu w Opolu. Nagrali album „Dziennik mej podróży” z nowymi piosenkami Alka Bema. Najbardziej pamiętną jest au­tobiograficzna Powrotna bossa nova, ze słowami Wojtka Młynarskiego: Wracaj, wracaj, złe drogi skracaj… Alek, człowiek niezwykle ciepły i towarzyski, z fantazją prawdziwego artysty, zjawiał się w Polsce okazjonalnie na spotkania z rodziną i starymi przyjaciółmi. A teraz powracać będzie już w tylko we wspomnieniach i w muzyce, którą nam pozostawił.

Paweł Brodowski