Allan Holdsworth

Brytyjski geniusz gitary zmarł na atak serca 16 kwietnia 2017 w Vista w Kalifornii.

Allan Holdworth urodził się 6 sierpnia 1946 r. w Bradford w Anglii. Gry na gitarze zaczął się uczyć bardzo późno, bo dopiero około 15-16 roku życia. Pierwotnie był bardziej zainteresowany saksofonem, który jednak okazał się nieosiągalny finansowo. Allan otrzymał gitarę od wuja, ale nauką na niej zainteresował się dopiero po zapoznaniu się z lokalnymi grupami skifflowymi. Dużą inspirację stanowili dla niego klasyczni, jazzowi gitarzyści – Django Reinhardt, Charlie Christian, Joe Pass, Barney Kessel czy Jimmy Raney. Prawdziwym przełomem okazało się jednak zapoznanie z twórczością Johna Coltrane’a.

Holdsworth zadebiutował w 1969 r. płytą „’Igginbottom’s Wrench” z formacją ‘Igginbottom, w oryginalny sposób łącząc współczesny jazz z rockiem psychodelicznym. Szybko został dostrzeżony przez jednego z liderów brytyjskiej sceny jazzowje, trębacza Iana Carra, prowadzącego wówczas zespół fusion Nucleus. Allan zagrał na płycie „Belladona”, po czym podjął próbę sprawdzenia się z hard-rockowym Tempest z Jonem Hissemanem. Przełomem okazało się jednak dopiero dołączenie do sławnej formacji Soft Machine. Wydany wspólnie w 1975 r. album „Bundles” stał się pierwszym, na którym w pełni zaprezentował swój innowacyjny styl gry, oparty na korzystaniu z nietypowych skali i karkołomnych przejściach pomiędzy nimi. Wraz z Soft Machine miał także okazję zaprezentować się szerszej publiczności, występując na festiwalu w Montreux w 1974 r. obok Mahavishnu Orchestra czy Billy’ego Cobhama.

Jeszcze w 1975 r. gitarzysta został przejęty przez Tony’ego Williamsa do jego odnowionej formacji Lifetime. Powstał kolejny klasyk gatunku jazz-rocka („Believe It”), a Holdsworth otrzymał od wytwórni CTI możliwość nagrania solowego albumu. Płyta „Velvet Darkeness” okazała się zbiorem nagrań z prób i powstała bez konsultacji z artystą, co zadecydowało o jego powrocie do Anglii, ale też o jego nieufnym nastawieniu do branży muzycznej.

Koniec lat 70. przyniósł znakomitą współpracę z formacjami Pierre Moerlen’s Gong (m.in. „Gazeuse”, „Expresso II”), Billem Brufordem z King Crimson („Feels Good To Me”, „One Of A Kind”) oraz album „Enigmatic Ocean” Jean-Luca Ponty’ego. Jednak najsłynniejszy okazał się owoc współpracy z muzykami z kręgu rocka progresywnego – debiutancki album formacji U.K. Brak porozumienia w grupie przyniósł rychłe odejście Holdswortha, który rozpoczął swoją pełną sukcesów karierę solową.

Lata 80. to szereg uwielbianych przez fanów gitary jego autorskich albumów – „I.O.U.”, „Metal Fatigue”, „Road Games”, „Atavachron” czy „Secrets”. Wraz z nimi Holdsworth spopularyzował nową formę tria jazzowego, z gitarą basową i perkusją, a także wiele niuansów w grze na gitarze, w tym stosowanie tappingu. Jednym z jego znaków rozpoznawczych stał się także SynthAxe, cyfrowy kontroler gitarowy. Najbliższymi, wieloletnimi współpracownikami stali się Gary Husband, Chad Wackerman i Jimmy Johnson. W trio i kwartecie odbywał długie trasy koncertowe po Europie, USA i Azji, pojawiał się na okładkach pism muzycznych i w 1984 r. otrzymał nominację do Grammy.

W 1999 r. ukazał się album „Sixteen Men Of Tain”, jeden z najbardziej cenionych w dyskografii muzyka. Z tym materiałem trio rok wcześniej koncertował w warszawskiej Sali Kongresowej. Holdsworth pojawiał się jeszcze kilkukrotnie w Polsce, a do ostatnich dni pozostał aktywny jako muzyk. Jednocześnie po 2000 r. niemal wyłączył się z nagrywania własnej muzyki, skupiając się głównie na występach na żywo i kolaboracjach. Jego ostatnim nagraniem była wydana w 2016 r. płyta „Tales From The Vault”, dostępna wyłącznie dla osób, które wsparły jej finansowanie przez internet. Pośmiertnie ukazała się także 12-płytowa antologia o wymownym tytule – „The Man Who Changed Guitar Forever”.

Klasę artysty pośmiertnie podkreśliły dziesiątki kondolencji spływających od pierwszoligowych muzyków świata jazzu, rocka i metalu, a także zorganizowana przez fanów akcja zbiórki pieniędzy na pogrzeb artysty, w której wpłaty przekroczyły 100.000$. Zgodnie ze słowami córki, sława nie przyniosła nigdy Holdsworthowi fortuny.

Barnaba Siegel