Barry Harris

Kultowy amerykański pianista i pedagog, zmarł  8 grudnia 2021

Barry Harris był jednym z ostatnich żywych łączników z erą bebopu lat 40.  Swoje życie, swoją długą karierę, która trwała ponad siedem dziesięcioleci poświęcił w dużej części badaniu złożonych struktur jazzu nowoczesnego i przekazywaniu swojej wiedzy następnym pokoleniom muzyków. Stał się koryfeuszem bopu, jego nazwisko wymawiano w środowisku jazzowym z największą estymą.

Przyszedł na świat 15 grudnia 1929 roku w Detroit, w stanie Michigan. Od czwartego roku uczył się gry na fortepianie, jego pierwszą nauczycielką była matka. W latach 40-tych już jako nastolatek poznawał tajemnice modern jazzu, słuchając, imitując, a następnie  a następnie transkrybując solówki Buda Powella. Zafascynował się także improwizacjami takich mistrzów jak Charlie Parker, Dizzy Gillespie i  Thelonious Monk. Odkrywał niepisane jeszcze reguły nowego stylu, zaczął samemu formułować i kodyfikować język bebopu, by mogli go poznawać i praktykować inni jazzmani.

W Detroit, gdzie była bardzo silna scena jazzowa, grywał w klubach z takimi muzykami jak Pepper Adams, Elvin Jones, Miles Davis, wyjeżdżał w trasy z Maxem Roachem i Sonnym Rollinsem. Zyskiwał coraz większą reputację jako nauczyciel. Uczyli się od niego tacy muzycy jak trębacz Donald Byrd, kontrabasista Paul Chambers, puzonista Curtis Fuller, saksofoniści Pepper Adams, Joe Henderson, konsultował się z nim nawet sam John Coltrane.

W 1960 roku Harris  przeniósł się do Nowego Jorku, by grać w zespole Cannonballa Adderleya. W połowie tamtej dekady osiadł w Weehawken, w New Jersey, zamieszkał w domu legendarnej patronki jazzu Pannoniki de Koenigswarter, gdzie pozostał do końca życia.  

Barry Harris był mistrzem akompaniamentu, wytrawnym sidemanem. Jego fortepian słychać na takich płytach jak „Them Dirty Blues” Adderleya (1960), „The Sidewinder” Lee Morgana (1964), „Wrapped Tight” Colemana Hawkina (1965), Dextera Gordona „Gettin’ Around” (1966), czy  Sonny’ego Stitta „Constellation” (1972).

Dał się poznać również w roli lidera własnych zespołów. Pod własnym nazwiskiem nagrał ponad 25 albumów, m.in, nagrania z triem: „Preminado” (1961), „Magnificent!” (1970), „Live In Tokyo” (1976),  solo na fortepianie: „Barry Harris Plays Tadd Dameron” (1975), „For The Moment ” (1984), „Live At Maybeck Recital Hall, Vol. 1 & 2” (1990).

Wystąpił w dokumencie  Clinta Eastwooda „Thelonious Monk, Straight No Chaser” (1989)  i jemu poświęconym filmie „Barry Harris – Spitit of Bebop” (2000).

Po raz ostatni zagrał na scenie podczas gali laureatów Nagród NEA w listopadzie ubiegłego roku. Zagrał dwa utwory Monka i wspólnie z Sheilą Jordan, przyjaciółką jeszcze z czasów Detroit, zaśpiewał bluesa.

Zmarł  w szpitalu w New Jersey w skutek komplikacji po COVID-19. Miał 91 lat.