Byłem gitarzystą Niemena

Michał Wilczyński

Gitarzysta, który zagrał jedną z najważniejszych solówek w historii polskiego rocka, dołączył do skromnej wciąż grupy aktywnych w latach 60. muzyków rockowych, którzy zdecydowali się opublikować swoje wspomnienia. Bardzo dobrze, że tak się stało – polska bibliografia rockowa zyskała pozycję o niebywałym wręcz znaczeniu. I wspomnienia o czasach współpracy z Niemenem – choć ważne – nie są najważniejsze...

Tomasz Jaśkiewicz to najskromniejszy człowiek-orkiestra na polskiej scenie muzycznej. Jako gitarzysta – niezwykle precyzyjny, dobierający starannie kolejne dźwięki, zaznaczający swoją obecność zarówno jako wyborny solista, ale też doskonały akompaniator (a to rzadka cecha). Jako malarz i grafik, autor licznych okładek płytowych – swobodnie bawiący się konwencją, ekspresyjny, o charakterystycznej kresce (pamiętanej doskonale za sprawą serii „Złote lata polskiego beatu”). Jako recenzent – sprawiedliwy, uważny słuchacz, rzetelnie opisujący wiele płyt. I właśnie mając w pamięci jego liczne teksty (przede wszystkim z JAZZ FORUM) byłem spokojny o stronę literacką jego wspominkowej książki. Nie zawiodłem się.

Witold Górka i Tomasz Jaśkiewicz
fot. Zbigniew Burdyna

Jaśkiewicz nie stroni od dygresji, pozwala sobie na liczne oceny i rozważania niejako na marginesie odpowiedzi na właściwe, rzeczowe pytania Witolda Górki. Ten zaś prowadzi rozmowę w sposób doskonały, starając się zaznaczyć po drodze każdy, choćby pozornie mało znaczący epizod w karierze gitarzysty. Stąd – oprócz obszernych opowieści o Chochołach, Akwarelach i Niemen Enigmatic – sporo miejsca zajmuje np. krótki epizod Jaśkiewicza w Czerwono-Czarnych (stanowiący jednocześnie rzetelny opis ówczesnych koncertowych produkcji „od kuchni”), wspólna gra z Markiem Ałaszewskim pod szyldem Klan, która trwała aż... jeden koncert w Finlandii w 1972 roku (przygotowywany właśnie do wydania na płycie w przyszłym roku) czy współpraca z gwiazdą operetki, Wandą Polańską.

Podstawową częścią książki jest jednak oczywiście czas współpracy z Czesławem Niemenem – opisany z bardzo ciekawej perspektywy, pełen drobnych obserwacji dotyczących m.in. zagranicznych wojaży Akwareli czy dość szczegółowych opinii na temat poszczególnych utworów zarejestrowanych na płytach.

fot. Zbigniew Burdyna

Na prawdziwe oklaski zasługuje to, w jaki sposób cały tekst został przygotowany. Witold Górka nie tylko zadawał bohaterowi książki pytania, ale też pozwala sobie co kilka stron na krótkie wprowadzenia do kolejnych tematów i liczne przypisy, wyjaśniające – przede wszystkim młodszym czytelnikom – kim był Henio Meloman, gdzie była Piwnica u Ewy czy jak należy rozwinąć skrót OHP. Choć dla starszego pokolenia mogą to być oczywistości, ale w moim odczuciu to zabieg niezwykle trafiony i potrzebny. Uzupełnieniem tego są zdjęcia – bowiem obok ujęć z sesji, koncertów czy zza kulis, pojawiło się kilka ujęć „pomocniczych” typu widok warszawskiego hotelu MDM czy bikiniarzy...

„Byłem gitarzystą Niemena” to pozycja godna polecenia każdemu, komu nie jest obojętna historia polskiej muzyki rockowej. I nie chodzi tutaj wyłącznie o postać Niemena, bowiem poprzez marginesy tej książki przewija się cała plejada postaci, które współtworzyły tamten pionierski, niezwykle urokliwy czas polskiego bigbitu. Ewentualne poprawki zgłaszałbym jedynie do strony edytorskiej (niektóre fotografie są okrutnie małe!), ale nie do samego tekstu – ten jest wciągający i ciekawy. 

Michał Wilczyński