David „Fathead” Newman, Hank Crawford

JF

Na początku tego roku odeszli, jeden po drugim, trzej wielcy saksofoniści, którzy przed laty grali w zespole Raya Charlesa. 15 stycznia zmarł barytonista Leroy Cooper, 20 stycznia – tenorzysta i alcista David „Fathead” Newman, 29 stycznia – alcista Hank Crawford. Wszyscy trzej grali m.in. na Hit the Road Jack.

David „Fathead” Newman, 75, brał udział w najważniejszych nagraniach Raya Charlesa lat 50. i 60., był stałym członkiem jego comba, a potem także kierownikiem muzycznym big bandu, najbardziej zaufanym przyjacielem Raya. W pewnym okresie obaj byli uzależnieni od heroiny. Zagrali razem tysiące koncertów. Charakterystyczny ton saksofonu Newmana, jego energia, atak stały się ważną częścią brzmienia Raya Charlesa.

Urodził się David Newman w Teksasie. W szkole grał na saksofonie altowym, zdobywał wtajemniczenie w zespole
Bustera Smitha, który kilkanaście lat wcześniej uczył Charlie’ego Parkera w Kansas City.

Newman poznał Charlesa w 1961 roku, kiedy Ray grał na fortepianie w zespole Lowella Fulsona. Kiedy spotkali się ponownie w 1954 roku, Ray zaangażował go na baryton. Grał i na barytonie, i na tenorze, i na alcie. Jego porywające solówki były nieodłączną częścią słynnych pierwszych przebojów Charlesa, które zmieniły bieg muzyki popularnej. W roku 1958 nagrał pierwszą płytę autorską: „Fathead: Ray Charles Presents David Newman”.

Fathead odszedł od Charlesa w 1964 r. Przez 10 lat grał w zespole flecisty Herbie’ego Manna, a następnie występował z własnymi zespołami. Jako muzyk sesyjny nagrywał z Arethą Franklin, Donnym Hathawayem, B.B. Kingiem i Natalie Cole, współpracował z takimi liderami jak Art Blakey, Dr John, Stanley Turrentine. Jego ostatnie nagrania to m.in.  „Diamondhead”, „Mr. Gentle, Mr. Cool” i wydany trzy lata temu „I Remember Ray”.

Po Davidzie Newmanie rolę kierownika muzycznego w orkiestrze Raya Charlesa przejął Hank Crawford, saksofonista z pełnym wykształceniem muzycznym, znakomity aranżer. Crawford urodził się w Memphis. Już w dzieciństwie grał na fortepianie towarzysząc chórom na nabożeństwach kościelnych. W szkole jego kolegami byli George Coleman i Charles Lloyd. Jego wzorami zaś: Charlie Parker, Louis Jordan i Earl Bostic.

Zanim odkrył go Ray Charles, Crawford grał w zespołach Ike’a Turnera i B.B. Kinga. Z Charlesem grał od roku 1958 do 1964, na takich płytach jak „What’d I Say”, „Genius + Soul = Jazz”, „The Genius Hits The Road”, „Ray Charles and Betty Carter”, „Modern Sounds In Country And Western”.

A potem poszedł własną ścieżką lidera. Na początku lat 70. przeszedł do CTI, wytwórni, która specjalizowała się w jazzie fusion; z kolei w latach 80. związał się z firmą Milestone. Nagrał całą masę płyt, z takimi gwiazdami jak Etta James, Lou Rawls, Jimmy McGriff i Dr. John.

Nasycony bluesem i gospelem ton jego saksofonu wywodził się z murzyńskiego kościoła. David Sanborn uważał Crawforda za swój najważniejszy wzór: „Ta jego prostota, siła wyrazu, intensywność, śpiewny ton, muzyka która łączyła razem jazz, gospel, blues, soul i rhythm and blues – to jest esencja amerykańskiej muzyki”.