Kazimierz Guzowski

Profesor Akademii Muzycznej w Gdańsku, przed laty saksofonista jazzowy, zmarł 12 kwietnia 2017.

W środowisku trójmiejskim, z którym był całe życie związany, znano go jako tenorzystę – w takiej roli wystąpił na festiwalu jazzowym w Sopocie w r. 1957 (z Modern Jazz Sextetem), a także na scenie Teatru Wybrzeże w „Smaku miodu” (1959), czy w nagraniach filmowych Komedy („Niewinni czarodzieje”, „Szklana góra”). Kolejny etap – udział w North Coast Quintet (1959-60), u boku liczących się wówczas trójmiejskich muzyków: Andrzeja Mundkowskiego - p i Ala Musiała - tp. W latach 60. grał m.in. w zespole Stanisława Cieślaka - tb i big bandzie Jana Tomaszewskiego.

Ale jeśliby szukać w karierze Guzowskiego szczególnego powodu do chwały, to był to udział w latach 1966-67 w zespole Jerzego Sapiejewskiego, w charakterze klarnecisty basowego. Zespół ten podejmował interesujące próby wyjścia poza idiom mainstreamowego jazzu, uczestnicząc w eksperymentach tzw. Trzeciego Nurtu. I Sapiejewski, i Guzowski, mieli szerokie horyzonty, obaj byli absolwentami PWSM, obaj po owym znaczącym epizodzie kariery kontynuowali ją w środowisku „poważnej” muzyki: Sapiejewski w USA,

Guzowski jako muzyk filharmoniczny (1967-1973) i profesor Akademii Muzycznej w Gdańsku (1973-2008).

Guzowski był także kompozytorem, m.in. Etiudy symfonicznej. W rozmowie, jaką przeprowadziłem z nim w roku 1974, powiedział tak: „Nawet gdybym chciał, a przecież nie chcę, bo mi z tym dobrze, nie potrafiłbym się uwolnić w swej działalności kompozytorskiej od związków z jazzem. (…) W swojej muzyce chciałbym zachować ten element jazzu, który najbardziej mnie fascynuje – jego niesłychaną żywotność, ekspansywność, ekspresję; coś, co nie pozwala tej muzyki – jeśli jest dobra – przyjmować obojętnie. Jazz nie lubi ludzi ospałych, leniwych, ludzi bez hormonów”.

Ci, którzy żegnali Kazimierza Guzowskiego na sopockim cmentarzu w dniu 19 kwietnia, byli pewni, że hormon jazzu do końca życia determinował zainteresowania i fascynacje tak znaczącego dla trójmiejskiego środowiska muzyka.

Stanisław Danielewicz