Slide Hampton

Wybitny amerykański puzonista,  kompozytor i aranżer, zmarł 18 listopada 2021.

Urodził się 21 kwietnia 1932 roku w Jeanette, w stanie Pensylwania. W dzieciństwie przeniósł się z rodziną do Indianapolis. Całe życie poświęcił muzyce, zaczynał jako piosenkarz i tancerz w zespole rodzinnym, w którym grali jego rodzice oraz jedenaścioro braci i sióstr. Zespół rodzinny Hamptonów miał bazę w Indianapolis, ale podróżował po Środkowym Zachodzie USA. W latach 40. występował w Nowym Jorku –  w Carnegie Hall, Apollo Theater i Savoy Ballroom.

Slide Hampton zaczął grać na puzonie, bo w zespole nie było puzonisty, a on był najmłodszy. Mimo że był praworęczny grał na puzonie suwakowym lewą ręką, gdyż tak był skonstruowany pierwszy puzon, który otrzymał w dzieciństwie. Slide – taki przydomek nadały mu siostry – grał również na kilku innych instrumentach blaszanych, m.in. flugelhornie i tubie, a także na fortepianie.

Mając 19 lat rozpoczął karierę solową. Zamieszkał w Nowym Jorku, w jego domu na Brooklynie przy 245 Carlton Ave. odbywały się często jam sessions, w których uczestniczyli m.in. John Coltrane, Wayne Shorter, Freddie Hubbard i Eric Dolphy. Dolphy zatytułował jedną ze swoich kompozycji numerem jego domu: 245.

Jego najważniejszym wzorem był mistrz puzonu J.J. Johnson. W latach 50. i 60. Slide grał w wielu różnych orkiestrach u takich liderów jak Lionel Hampton (nie ma pokrewieństwa). Maynard Ferguson, Art Blakey, Max Roach, Gillespie. Prowadził także własne zespoły. Przez krótki czas był dyrektorem muzycznym Motown Records, w okresie, kiedy dla tej wytwórni nagrywały takie gwiazdy jak Stevie Wonder i Four Tops.

W 1968 roku, będąc na trasie z Orkiestrą Woody’ego Hermana, postanowił zostać w Europie na stałe. Przez kilka lat mieszkał w Paryżu. W tym okresie wielokrotnie pisaliśmy o nim w edycji angielskiej JAZZ FORUM.

Powrócił do Stanów w 1977 roku, tworzył zespoły, w których specjalną rolę oddawał instrumentom blaszanym (np. z 14 puzonami grającymi naraz).

Powrócił do Big Bandu Gillespie’ego. Zdobył dwie nagrody Grammy. Pierwszą za aranżację Cotton Tail Duke’a Ellingtona na płycie Dee Dee Bridgewater „Dear Ella”. Drugą – w roku 2004 za najlepszą instrumentalną kompozycję Past Present & Future na płycie Vanguard Jazz Orchestra.

Slide Hampton był także cenionym pedagogiem. Uczył m.in. w Harvardzie i na Massachussets University. W 2005 roku został uhonorowany tytułem NEA Jazz Master. Pozostawił po sobie kilkadziesiąt płyt wydanych pod własnym nazwiskiem. Te, które nagrał jako sideman, trudno byłoby zliczyć.

Slide Hampton w swoim domu w Orange, w stanie New Jersey. Miał 89 lat.