Era Jazzu 2016

Robert Ratajczak

Formacja Get The Blessing w klubie Blue Note Poznań wystąpiła po raz pierwszy. Ten projekt stworzyli w 2000 roku muzycy związani z brytyjską sceną rockową – basista Jim Barr i perkusista Clive Deamer współpracujący również z grupami Radiohead i Portishead oraz jazzmani – trębacz Pete Judge i saksofonista Jake McMurchie.

Zespół zaprezentował przegląd utworów wybranych z kilku płyt, będących mieszanką trip-hopu i jazzu, zaprawionych elektronicznymi efektami. Połączenie rockowej sekcji rytmicznej z partiami dętymi przyniosło muzykę chwilami energetyzującą, chwilami ocierającą się o elementy właściwe estetyce chilloutu i relaksacyjnego transu. Muzyczna formuła wynaleziona przez Brytyjczyków wymyka się jednoznacznym definicjom, czyniąc z muzyki Get The Blessing oryginalne bezprecedensowe zjawisko.

fot. Jarosław Rerych

Po raz pierwszy polskiej publiczności przedstawiony został młody brytyjski wokalista i pianista Anthony Strong, który wkrótce dołączyć może do jazzowego panteonu obok takich artystów jak Michael Buble czy Jamie Cullum. Strong przywiózł z sobą własne trio, w którym grał Spencer Brown - kontrabas i Dave Ohm - perkusja. Repertuar koncertu artysta w dużej mierze oparł na standardach w rodzaju When I Fall in Love czy As Time Goes By, zgrabnie wplatając weń własne utwory nie znane dotąd polskiej publiczności.

Występ tria Jamesa „Blood” Ulmera był jednym z najbardziej oczekiwanych przez publiczność koncertów. 74-letni amerykański muzyk należy do nielicznego grona żyjących ikon bluesa, którego związki z muzyką jazzową obejmują współpracę z takimi artystami jak m.in. Ornette Coleman czy formacja Jazz Messengers Arta Blakeya.

Klubowy koncert pozwolił obcować z muzyką, jaką potrafią wykreować jedynie Amerykanie – szczerą, bezpośrednią i niosącą z sobą dziedzictwo bluesowych korzeni. O Ulmerze mawia się iż: „tak grałby dziś Hendrix, gdyby żył”. Jednak jego styl gry na niekonwencjonalnie nastrojonej gitarze pełen jest właściwej mu specyfiki polegającej na łączeniu bluesowych akordów z dźwiękami właściwymi free jazzowi. Śpiewając zachrypniętym bluesowym głosem traktuje teksty jako zaledwie uzupełnienie rozbudowanych instrumentalnie i obfitujących w fantazyjne solówki utworów.

fot. Jarosław Rerych

Podczas poznańskiego koncertu trudno było nie zwrócić uwagi na widowiskowego perkusistę tria, pochodzącego z Filadelfii Granta Calvina Westona. To postać znana miłośnikom jazzu, choćby dzięki współpracy z takimi artystami jak John Zorn, John Medeski, czy Ornette Coleman.

Trębacz Maciej Fortuna i pianista Krzysztof Dys przygotowali projekt „Komeda Variations” z myślą o przypadającej w tym roku 85. rocznicy urodzin Krzysztofa Komedy. Nie mieliśmy do czynienia z kolejnym odegraniem własnych interpretacji poszczególnych tematów, lecz z wariacjami opartymi na muzyce legendarnego pianisty i kompozytora. Zarówno Fortuna, jak i Dys podeszli do muzycznej materii we właściwy sobie sposób opierając program na swobodnych impresjach wynikających ze struktur poszczególnych tematów.

Jako drugi na scenie pojawił się Dawid Kostka Project (lider - g, Jacek Szwaj - p, Damian Kostka - b i Mateusz Brzostowski - dr). Lider zespołu jest laureatem konkursu Blue Note Poznań Competition_2015 i zdobywcą tegorocznej Era Jazzu Prize. Jeszcze przed koncertem szef Ery Jazzu, Dionizy Piątkowski, wręczył młodemu muzykowi symboliczną statuetkę. Grupa oprała swój występ na autorskich utworach D. Kostki plasujących się w nurcie współczesnego jazzu spod znaku Pata Metheny’ego czy Johna Scofielda.

Wszyscy muzycy kwartetu mieli pojawić się po krótkiej przerwie ponownie, tym razem pod wodzą wielkiego amerykańskiego saksofonisty Chico Freemana. Muzyk należący do słynnego jazzowego „klanu Freemanów” podczas swej kariery spenetrował rozmaite gałęzie jazzu – od free, do smooth jazzu. Współpracownik takich tuzów jak m.in. Dizzy Gillespie, McCoy Tyner, Charles Mingus czy Art Blakey zgodził się na przygotowanie specjalnego programu z polskimi muzykami pod szyldem: „Poznań Jazz Project”.

W Piano Barze wystąpiła amerykańska wokalistka Deborah J. Carter. Artystka przywiozła z sobą własne trio, prezentując utwory z najnowszego albumu „Diggin’ The Duke” wypełnionego utworami Ellingtona.

fot. Jarosław Rerych

Na zakończenie festiwalu w Teatrze Wielkim odbył się koncert fenomenalnej amerykańskiej wokalistki. China Moses balansując na granicy jazzu i soulu stworzyła własny styl sceniczny wplatając do występu elementy teatralne nawiązujące do tekstów poszczególnych utworów. Bogate brzmienie zespołu oparte było na instrumentach klawiszowych Daniela Adekugbe i partiach saksofonu basowego Luigiego Grasso. Poza własnym repertuarem artystki usłyszeliśmy m.in. ciekawą interpretację Move Over Janis Joplin.