Skrzyżowanie Kultur – Marcio Faraco / Ana Moura

Henryk Kotowski

Drugi dzień Festiwalu, 14 września, nie przyniósł rozczarowań. Uważam, że jakościowo przewyższał pierwszy dzień.

Marcio Faraco, Brazyliczyk, ale mieszkający niemal połowę swego życia w Paryżu, wypełnił namiot festiwalowy autentyczną atmosferą bossanovy. Jego występ był bardzo jazzowy, głównie dzięki pianiście (Philippe Baden Powell).

Faraco gra na gitarze i śpiewa ciepłym, charakterystycznie matowym głosem. Pomarańczowo-czerwone światła na scenie i nastrojowa muzyka przenosi widownię na Copacabanę
o zachodzie słońca. Ale bez cukierkowości, a to dzięki złożonym aranżacjom. Fortepian dodaje struktury trzymającej muzykę w lekkim niepokoju. Perkusista chwilami imituje dźwięki tropikalnego lasu. Może to kojarzyć się z formami muzycznymi ludności tubylczej, o której w sumie niewiele wiemy.

Druga część koncertu to całkowicie odmienna atmosfera, choć w tym samym portugalskim języku. Ana Moura z Portugalii jest obecnie gwiazdą numer 1 w swoim gatunku zwanym fado. Fado znaczy los, przeznaczenie i muzyka ta jakby odzwierciedla pogodzenie się z biegiem życia, z radościami i smutkami, z miłością i ze śmiercią. Portugalska gitara wyciska u mnie zawsze łzy, niezależnie od tego, czy brzmi radośnie czy smutno.

Ana Moura ma fantastyczny głos, bogaty i silny. Polecam wszystkim wokalistom kurs śpiewu fado, aby nauczyć się pełniejszego wykorzystania głosu. Ana Mouro wygladała na scenie jak nasza rodzima Syrena, miała obcisły strój w błyszczących łusek podkreślający jej bardzo atrakcyjny kształt. Akompaniowało jej trzech dojrzałych gitarzystów tworzących szerokie akustyczne spektrum – od czterostrunowej gitary basowej przez tradycyjną gitarę do wspomnianej gitary portugalskiej, która ma sześć par strun i kształt średniowiecznej cytry.

Trzygodzinny koncert klasy światowej za 15 PLN ? To jakiś żart, chochlik drukarski. Nic dziwnego, że przed namiotem festiwalowym została długa kolejka bez biletów bo wpuszcza się tylko 1000 osób.

Henryk Kotowski