Jazzhead! 2012

Monika Okrój

W dniach 19-22 kwietnia 2012 r. centrum targowe w Bremen przerodziło się w mekkę jazzmanów, jazzfanów, działaczy, producentów, dystrybutorów, ludzi związanymi z mediami i promocją. Siódme międzynarodowe targi jazzowe Jazzahead! zgromadziły ponad 500 wystawców i przyciągnęły w sumie 7000 profesjonalnych uczestników z 43 krajów oraz dodatkowo 4000 jazzfanów podczas koncertów. Wynik o wiele lepszy niż rok  temu.

Od czwartku do niedzieli uczestnicząc w tym muzycznym kotle wydarzeń miałam okazję przyjrzeć się dokładnie, na czym polega promocja muzyków i lokalnych marek, jak funkcjonuje jazzowy rynek, kto wiedzie prym i dlaczego. Targi Jazzahead! to nie tylko ustawione na dwóch piętrach stanowiska przedstawicieli promujących własne marki, ale przede wszystkim półgodzinne showcase’y muzyków, uroczystości inauguracyjne, spotkania indywidualne i tematyczne, konferencje oraz bez przerwy trwające życie towarzyskie. Dobra atmosfera to pierwsze, co się odczuwa podczas targów, tuż za nią idzie znakomita organizacja imprezy.

Tradycyjnie przyznano nagrody, jedną z nich – ŠKODA Award – z rąk prof. Stuarta Nicholsona odebrał szef ACT-u Siggi Loch, co zbiegło się z 20-leciem istnienia jego europejskiej marki. Świętowano także srebrną rocznicę stowarzyszenia Europe Jazz Network, skupiającego 80 członków z 26 krajów, w tym organizacje promujące współczesną scenę jazzową i festiwale takie jak Copenhagen Jazz Festival, North See, Molde, Jazzkaar, London Jazz Festival. Do tego grona dołączył niedawno wrocławski festiwal Jazztopad, którego przedstawiciel Piotr Turkiewicz także był obecny na Jazzahead!

Pod szyldem German Jazz Expo prezentowali się muzycy niemieccy podczas pełnowymiarowych już koncertów w słynnym Schlachthof. Tu także w czwartek zagrały zespoły hiszpańskie w programie Spanish Night. Sobota natomiast zaprosiła na wyjście do miasta na Clubnight, gdzie w 17 klubach, w duchu bardziej rozrywkowym, prezentowały się kolejne bandy.

Trudno zliczyć w ilu miejscach w sumie odbyły się koncerty, na pewno łatwo było stracić orientację i zapomnieć kto, z kim i gdzie. Pół godziny prezentacji to niewiele czasu dla artysty, ale wystarczająco, by słuchacz mógł wystawić opinię, zostać do końca lub pędzić na kolejny strzał muzyki. Moje osobiste poruszenie wywołały takie zespoły jak: Minsarah Electric, Duo Daerr & Erdmann, Jens Thomas z projektem Speed of Grace i Gwilym Simcock z Lighthouse, Lina Nyberg Band, Kolektif Istanbul, Emile Parisien Quartet, Journal Intime oraz nietuzinkowy beatboxer Andreas Schaerer. Na stanowiskach promocyjnych wyjątkowo tłoczno było u reprezentantów Izraela, Stambułu i Islandii. To, co mnie bardzo zaskoczyło, to rozpiętość jakościowa  „produktów” – od pojedynczych muzyków i nieznanych zespołów po całe kraje i wielkie marki, choćby wymienić ACT, Pirouet, Edition Records, Challenge, Enja, czy też przedstawicieli mediów: Jazzwise, Allaboutjazz, Jazzthing. Grunt to być zauważonym, wdać się w rozmowę, poznawać, słuchać, a nawet podsłuchiwać (w dobrym celu).

Dlaczego nie było polskiego standu? Patrząc na ten twórczy rozgardiasz, którego byłam uczestnikiem i obserwatorem, nie uważam, żeby było wielką sztuką zorganizowanie takiego stanowiska! Byłam wręcz zasypywana pytaniami o polskich muzyków, o festiwale, padało dużo bardzo pochlebnych słów, ludzie wspominali i pozdrawiali. To wszystko zrodziło we mnie pewien dyskurs a propos ciągłego narzekania na słabe warunki rozwoju dla polskiego jazzu, brak większych możliwości prezentacji naszej młodej sceny za granicą, w świetle tych wspaniałych i niedocenionych możliwości, jakie daje choćby właśnie Jazzahead! Poza niebywałą możliwością spotkań promocyjno-biznesowych jest to przede wszystkim miejsce dające ogromną motywację i realny kontakt z całym światem, przed którym nie mamy się czego wstydzić, a wręcz przeciwnie – jesteśmy jednym z kilku jazzowych serc tak mocno bijących dla Europy.

Monika Okrój