Jim Beard

Był jednym z najbardziej cenionych i rozchwytywanych muzyków w kręgach jazzu fusion. Jego największe inspiracje to Herbie Hancock, Wynton Kelly i Prince. Lata największej świetności w jego karierze to czas współpracy z The Mahavishnu Orchestra, The Brecker Brothers i Steely Dan. Z zespołem Steely Dan grał od 2008, po raz ostatni w styczniu tego roku na koncercie w Phoenix w stanie Arizona, przed grupą rockową The Eagles na jej Long Goodbye Tour. Żył 63 lata.

James Arthur Beard urodził się 26 stycznia 1960 roku w Ridley Park w stanie Pensylwania. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w 12 roku życia. Mając 16 lat pobierał prywatne lekcje u legendarnego brytyjskiego pianisty George’a Shearinga. Aranżacji uczył go Don Sebesky. Jim Beard studiował na Indiana University. W tym okresie grywał w Indianapolis z takimi liderami jak Slide Hampton, Red Rodney, Eddie Harris czy Tim Hagans. Terminował także w zespołach rockowych, m.in. z trębaczem Chrisem Bottim.

W 1985 roku przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie błyskawicznie włączył się w nurt fusion. Zaliczył trasę z Mahavishnu Orchestra Johna McLaughlina w ostatnim roku istnienia tego zespołu. Nawiązał trwałą współpracę z Michaelem i Randym Breckerami. Nagrana z jego udziałem ich płyta „Some Skunk Funk” otrzymała nagrodę Grammy. Jego kompozycje nagrane zostały na siedmiu płytach nominowanych do nagród Grammy.

W roku 1986, krótko po rozwiązaniu Weather Report, otrzymał Beard angaż od Wayne’a Shortera – zagrał na syntezatorach w dwóch utworach na jego albumie „Phantom Navigator” (1987). Z Shorterem współpracował do roku 2000, kiedy saksofonista powołał do życia swój słynny kwartet. Nagrywał z Mikiem Sternem, koncertował z Johnem Scofieldem i Johnem McLaughlinem, z Patem Methenym odbył w 1992 roku trasę „Secret Story”.

Jako lider zadebiutował w 1991 roku płytą „Song Of The Sun”, na której grali Shorter, Michael Brecker i Toots Thielemans. Wydał w sumie sześć albumów autorskich – również „Lost At The Carnival” (1995), „Truly” (1997), „Advocate” (2000), „Revolutions” (2008) i „Show Of Hands” (2013). Swoją ostatnią płytę „Chunks & Chairknobs” nagrał w duecie z gitarzystą Jonem Heringtonem.

Był producentem kilkudziesięciu płyt takich artystów jak Mike Stern, Bob Berg, Bill Evans, Eliane Elias, Chick Corea, Al Jarreau, Medeski Martin and Wood, Bill Frisell, Marcus Miller, Richard Bona i Esperanza Spalding. Angażowali go Dizzy Gillespie, Dianne Reeves, David Sanborn, Meshell Ndegeocello, czy rockowy wirtuoz gitary Steve Vai. Współpracował także z wielkimi orkiestrami: Metropole Orkest, Detroit Symphony Orchestra, Jazz at Lincoln Center Orchestra, pisał muzykę filmową i telewizyjną. Był także cenionym pedagogiem. Uczył w Berklee College of Music w Bostonie, Mason Gross School of Arts przy Rutgers University, Aaron Copland School of Music w Nowym Jorku i na Sibelius Academy w Helsinkach, w Finlandii.

Jim Beard kilkakrotnie koncertował w Polsce (pamiętam jego wizytę przed laty w Ostrowie Wielkopolskim), wchodził w kolaborację z naszymi muzykami, m.in. z Adamem Bałdychem. Jest też w jego życiu związany z nami pewien bolesny sekret, o którym wolałbym tu nie pisać.

Paweł Brodowski